Online gamen maakt meer kapot dan je lief is | Gamer.nl

Na eerdere trailers deze week is er een derde trailer van No Man's Sky uitgebracht.

Mijn hart gaat snel, maar ik probeer zo langzaam mogelijk te ademen. Rustig blijven. Ik wacht op dat ene moment, die ene flits van een medespeler die voorbij komt rennen. Dan neem ik hem in het vizier, haal ik de trekker over en... knal! Headshot. Het verlo ende schot is gevallen, ik heb de meeste kills, ik ben de winnaar van dit potje. Door mijn televisie komt wat jammerig gezwets van mensen die het nauwelijks geloven en de helft is al weg, zodra het potje over was bleven ze geen seconde langer om na te kletsen. Ik voel wat voldoening, maar voel ook al snel weer de behoefte het te herhalen. Dus start ik het volgende potje op...

Dit zou een willekeurige game die online gespeeld wordt kunnen zijn. In bovenstaande tekst gebruik ik een geweer, maar een voetbal of een glanzende auto kunnen net zo goed mijn wapen zijn in de online wereld. Een wereld waar het belang van plezier hebben steeds vaker vervaagt voor het belang van 'wie de langste' heeft. Het gaat om van je talloze anonieme tegenstanders winnen, zodat je een paar minuten een goed gevoel hebt over jezelf. Dat gevoel is weer vrij snel uitgewerkt en dan ga je weer door, op naar de volgende shot overwinningseuforie.

Online gamen op de PC is al jarenlang een feit, op consoles groeit het in een rap tempo, waar we vooral Microsoft voor moeten bedanken. Niemand zal proberen te weerleggen dat het online aspect voordelen met zich mee brengt. Immers, je kan altijd, wanneer je maar wilt, online gaan en je favoriete game tegen mensen over heel de wereld spelen. Toch gebruik ik deze column om de online multiplayer af te kraken. Ik trek het niet meer. Ik wil terug.

Ik wil terug naar een jaar of tien geleden. Online gamen was weliswaar mogelijk op de PC, maar nog niet op consoles. Ik had een PlayStation en Nintendo 64 in mijn huis staan en speelde graag door zoveel mogelijk single player games. Ik speel nu nog steeds single player games, maar soms met moeite. Soms ben ik ondertu en verslaafd aan een vette online multiplayer game die al mijn tijd wegrooft. Ik noem een Counterstrike, een Call of Duty, maar ook een Pro Evolution Soccer en een Project Gotham Racing 4. Als je het gevoel wat je krijgt als je een single player game uit speelt, vergelijkt met het winnen van echte, levende tegenstanders, dan is de verleiding vaak te groot dat laatste te laten liggen.

Die afleiding had ik tien jaar geleden nog niet. Alleen wanneer je vrienden langs kwamen kon je hetzelfde gevoel als bij de hedendaagse online gameplay krijgen, van de offline multiplayer. Vier kleine schermpjes op je beeldscherm en knallen maar! Dat je daarvoor af en toe de controllers moest doorgeven bij een overschot aan maten of een tekort aan controllers, maakte niet veel uit. Het gebrek aan online in de multiplayer had namelijk wel meer voordelen dan de tijd voor het uitspelen van single player games die je er aan over hield.

Je zat namelijk in één kamer met de mensen die je afschoot (of die jou afschoten). Dat is een groter gemis bij online games dan je zou denken. Het voelt kouder, het voelt afstandelijker. Natuurlijk, online games spelen, dat is heel handig als je toevallig alleen thuis bent, maar uit mijn ervaring ziet tegenwoordig niemand het meer zitten om, als die mogelijkheid daar is, lekker een nachtje door te halen in de offline multiplayer van een shooter. En dat verbaast mij. Is het dan toch zo erg dat je je televisie moet verdelen in vier kleine schermpjes? Juist nu met de komst van de grote HDTV's zie je meer dan ooit. Is het teveel moeite om vier controllers aan te schaffen? Ook dat lijkt me niet een voorname reden. Mi chien is het wel gewoon luiheid, gewenning aan het online gamen.

Want ja, het is wel veel leuker om met drie anderen in dezelfde kamer elkaar het leven zuur te maken. Je hoort je maten schreeuwen als je ze stuk voor stuk af knalt, ze zien je verbitterd doorploeteren als je keer op keer er van langs krijgt. Die visualisatie erbij, die maakt het nu juist zo leuk. Het komt dichter in de buurt bij het kinderlijke oorlogje spelen dan online gamen, simpelweg omdat niet alle emoties van de andere partij daar overkomen.

Ik wil je zien janken van verdriet en frustratie wanneer ik weer van je win, snap je? Ik wil opspringen van mijn bank en je een paar troostende tikjes tegen je wang geven omdat ik je weer te slim af was. De wanhoop in je ogen zien. Je ogen, ze vertellen mij dat je weet wie hier de meester is. Dat ben ik. En dat zal ik nooit voelen in een online game. Ja, voor even, een paar minuten voordat je je meerdere vanzelf tegen komt. Bijna niemand kan zich echt heer en meester voelen van een game als diegene online speelt. Maar heer en meester van je vriendenkring, ja, dat is haalbaar.

Ik smeek jullie, vergeet de offline multiplayer niet. Het is een unieke ervaring die niet onder doet voor al dat online geweld.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou