De E3 aandoen is voor veel gamers een vurige wens. Het walhalla van nieuwe aankondigingen, titels die pas over een half jaar of zelfs later in de winkels liggen en bekende persoonlijkheden uit de industrie die je zomaar tegen het lijf kunt lopen. Ook ik droomde er als fanatiek gamende tiener, die af en toe vrijwillig een stukje schreef voor diverse sites en zelfs een tijdje een eigen gamesite heeft gerund, altijd van om dit paradijs van virtuele ervaringen te betreden. De persconferenties en de beurs zelf via verschillende internationale livestreams volgen op internet deed ik toch al. Blikjes Red Bull en het telefoonnummer van de plaatselijke pizzabezorger bij de hand en een week wegkwijnen achter het computerscherm op mijn slaapkamer: ik draaide er mijn hand niet voor om.
Deceptie!
Toen ik na mijn studie en stage bij Gamer.nl fulltime aan de slag ging, leek die droom eindelijk uit te komen. De toenmalige hoofdredactrice had mij tijdens het sollicitatiegesprek verteld dat ze mij nog voor de E3 nodig hadden. Nadat ik te horen kreeg dat ik aangenomen was, haastte ik mij meteen naar het gemeentehuis om een paspoort aan te vragen – ik had alleen nog maar een identiteitskaart, en die vlieger gaat niet op als je de Verenigde Staten wil betreden.
Groot was mijn teleurstelling dan ook toen ik op mijn eerste dag op kantoor arriveerde en bleek dat dat ik het verkeerd had begrepen. Mijn kersverse collega’s gingen naar E3. Mij hadden ze inderdaad ook hard nodig, maar dan om vanaf het thuisfront de website up-to-date te houden met de gigantische lading nieuwe aankondigingen en trailers. Oeps. De toenmalige hoofdredactrice van Gamer.nl treft hier overigens geen blaam: in mijn enthousiasme had ik zelf aannames gemaakt die nergens op gebaseerd waren. Een wijze les zo aan het begin van mijn carrière.
California love
Die teleurstelling kon ik al snel prima relativeren, want ik ben sindsdien meerdere keren naar Los Angeles afgereisd om het LA Convention Center te betreden en de Electronic Entertainment Expo te bezoeken. Die haast surreële ervaring begint al bij de twaalf uur durende vliegreis – niet heel comfortabel wanneer je 1 meter 90 bent – en het gevoel dat je een andere wereld of zelfs een filmset op loopt wanneer je uit het vliegveld van Los Angeles stapt en omgeven wordt door palmbomen en claxonnerende auto’s. Terwijl je in een huurauto naar je aanstaande slaapplek rijdt, bekijk je vanaf de verhoogde snelweg de ontelbare blokken huizen onder je, alleen onderbroken door heuvels met nog meer palmbomen en schreeuwerige reclameborden.
Ook de gehuurde villa’s, die de Gamer.nl-redactie deelt met redactieleden van zusteruitgaves InsideGamer en Power Unlimited, dragen bij aan de ervaring. Het is vaak goedkoper om zo’n villa te huren dan iedereen aparte hotelkamers te geven. Zo kan het voorkomen dat je opeens in een riant gebouw in de Hollywood Hills zit, met uitzicht over downtown LA, een pooltafel in het huis en een zwembad en jacuzzi in de achtertuin. Hoewel je het grootste gedeelte van je tijd in LA op de beurs loopt en wanneer je weer terug bent in het huisje vooral naar het scherm van je laptop staart om de ene na de andere tekst eruit te rammen, waan je je stiekem een ster op zo’n locatie.
Droomvluchtachtig
De persconferenties bezoeken is bijna net zo leuk als je zou verwachten. Vanuit Nederland worden de aankondigingen op de website geplaatst, dus ben je vooral aan genieten van de presentaties. Al staan de stoelen vaak heel dicht op elkaar en is het soms een gehaast om van de ene naar de andere conferentie te geraken terwijl je ook nog een leuke video voor op de website probeert te schieten, mij hoor je niet klagen. Grootheden als Shigeru Miyamoto of Hideo Kojima op meters afstand voor je op het podium zien staan zijn momenten die je als gamer bijblijven.
De beurs zelf is altijd even wennen: het is er druk, erg druk. Je baant je een weg door de véle journalisten en enthousiastelingen om op tijd op je volgende afspraak te komen. Soms in een speciaal perscentrum, maar net zo vaak ergens op de beurs zelf. Maar de lange rijen kun je door je nog in Nederland gemaakte afspraken handig overslaan, en voordat je het weet speel je allerlei titels waar je voorheen alleen nog maar trailers van had gezien. Om nog maar te zwijgen over de moeite die sommige uitgevers in de presentatie van hun stands stoppen. De Zelda: Breath of the Wild-stand van twee jaar terug, waar Nintendo op een haast Droomvluchtachtige manier een stukje Hyrule had nagebouwd, staat mij nog goed bij.
Het VOC-verleden
En dan de beroemde ontwikkelaars die je tegenkomt. Ik heb een presentatie van Cliff Bleszinski gehad over Gears of War 3, een gesprek met Hideo Kojima over Metal Gear Rising: Revengeance en heb Rayman: Origins gespeeld tegen Michel Ancel – en ja, hij vond het grappig dat ik dezelfde voornaam had.
Een andere memorabele ervaring: ik stond even een adempauze te houden op het binnenplein van het Convention Center, toen Tomonobu Itagaki naast mij kwam staan en een sigaretje opstak. Itagaki ken je mi chien van games als Dead or Alive en Ninja Gaiden, en anders van de zonnebril en leren jas die hij standaard op en aan heeft. Hij begon wat tegen mij te praten – het staat mij bij dat hij mijn armband erg mooi vond – en vroeg waar ik vandaan kwam. Toen hij hoorde dat ik uit Nederland kwam, begon hij een ietwat ongemakkelijk monoloog over het VOC-verleden van ons land en vroeg hij mij of alle Nederlanders een hekel aan Japanners hadden. Ik heb hem meerdere malen verzekerd dat dit niet het geval is. Hij drukte zijn peuk uit, bedankte mij voor het gesprek en verdween weer de beursvloer op.
Net zo uniek zijn de feestjes die uitgevers ’s avonds voor de industrie geven, al zijn die tegenwoordig wat minder extravagant. Denk aan feestjes op dakterra en van wolkenkrabbers en in de hipste nachtclubs. Activision Blizzard gaf voordat de E3 begon eens een groots concert in het Staples Center, waar ik Tony Hawk zag skateboarden en artiesten als Eminem, Rihanna en Deadmau5 zag optreden. We waren allemaal onderverdeeld in VIP-ruimtes bovenin de arena. Toen we met een groepje besloten die ruimte verlaten en willekeurige andere ruimtes naar binnen te lopen, stond ik zomaar ineens oog in oog met – like, really! – Paris Hilton.
De E3 bezoeken is een ervaring, eentje waarvan ik blij ben dat ik hem meerdere malen heb mogen meemaken. Dit jaar ben ik er niet bij: ik help deze keer het thuisfront met jullie zo goed mogelijk op de hoogte houden. Maar dat vind ik helemaal niet zo erg. Kundige redacteuren vliegen naar LA om soortgelijke ervaringen op te doen en jullie van de nieuwste impre ies te voorzien, en de E3 vanuit Nederland volgen is voor mij net zo leuk. Laten we er met z’n allen maar van genieten, nu het nog kan, want wie weet hoe lang de E3 in deze vorm nog blijft voortbestaan. Daarover meer in mijn volgende column.