Op woensdag 9 mei was ik in Londen om daar Manhunt 2 en Grand Theft Auto IV te bekijken. Een meer dan leuke perstrip. De medewerkers van Rockstar waren stuk voor stuk toffe en hartelijke gasten die hun nieuwe pronkstukken maar wat graag wilden tonen. Het authentieke, Londense pronkstuk is Manhunt 2 voor de Playstation 2, aangezien die game in de studio wordt gemaakt die ik bezocht. Het is, als je het zo realiseert, best wel bijzonder om zelf op de plek te zijn waar een product wordt gemaakt dat wereldwijd voor zoveel opschudding gaat zorgen.

En die opschudding is helemaal terecht. Manhunt 2 is namelijk een walgelijk spel. Ik heb Manhunt niet gespeeld en hoewel ik er wel wat filmpjes van heb gezien, heb ik de gruwelijkheid ervan niet zo meegekregen. Die gruwelijkheid werd mij wel duidelijk toen Manhunt 2 op een gigantische HD-televisie door twee medewerkers van Rockstar getoond werd. Qua geweld in games ben ik aardig wat gewend. Ik ben een zeer grote GTA-fan en heb meermalen heel veel burgers omgelegd in die game. De demo van Postal 2 heb ik gespeeld en alle zieke acties die mogelijk zijn heb ik wel geprobeerd. Maar Manhunt 2 is veel en veel grover dan die games. Daar waar GTA niet om het geweld gaat en Postal nog een beetje cartoonesk en totaal niet serieus is, is het bij Manhunt 2 menes. Het geweld wordt in een zeer serieus jasje gestoken en de extreem bloederige acties worden vol in beeld neergezet.

Enkele voorbeelden zijn hierbij wel van toepassing. Manhunt 2 kent drie graden van gruwelijkheid bij het vermoorden, en de derde graad zorgt voor extreem gewelddadige taferelen. Zo steekt hoofdrolspeler Daniel Lamb een injectienaald in iemands ogen waarna het bloed uit het gezicht van de vijand spuit. Ook plant hij een tang in iemands rug waarmee hij vlees uit iemands rug trekt. Het insteken op tegenstanders met een mes en het doorsnijden van de keel is er tevens bij. Elke gevoelige plek van het lichaam mag wel enkele steken verwachten, met gutsend bloed als gevolg. Zelfs de genitaliën moeten eraan geloven. Toen ik deze beelden onder ogen kreeg, kreeg ik een gevoel dat ik nog niet eerder bij een game gehad heb: een gevoel van afkeer. Het getoonde geweld was werkelijk aanstootgevend en misselijkmakend.

En het vreemde is dat ik de game het liefst nog vandaag in mijn console steek om zelf te gaan spelen. Ik ben positief over de game. Het geheel straalt kwaliteit uit en ik denk dat Manhunt 2 goed gaat scoren bij zowel pers als publiek. De sfeer die getoond werd, was ijzingwekkend neergezet. Het gruwelijke geweld versterkte de sfeer alleen maar. Maar op de een of andere manier zou ik me toch tegen dit soort games moeten verzetten. Manhunt 2 is namelijk een game die, net als Postal 2, alleen maar om geweld draait. Natuurlijk, er zitten gameplay-elementen in die goed zijn uitgewerkt en die voor kwaliteit zorgen, maar je koopt een spel als Manhunt 2 omdat je mensen op een zo smerige mogelijk wijze wilt vermoorden.

Maar ik ga me toch niet tegen deze game verzetten. Ik wil de game namelijk zelf ervaren en voelen wat het met me doet. En tja, wat is gruwelijkheid? Enkele dagen nadat ik terugkwam uit Londen zag ik op de televisie een gerenommeerde detectiveserie waarbij een jongen zijn beide ouders doodmaakte met een tuinvork en waarbij het hoofd van iemand anders verrot werd geslagen op een tafel. Dat is niet minder schokkend dan Manhunt 2. Maar toch… het idee dat gewelddadige games geen invloed hebben op gamers, ben ik nu veel meer kwijt geraakt. Ik walg van de scènes van Manhunt 2 maar ik wil de game het liefst zo snel mogelijk spelen.

Deze column heeft dan ook geen eenduidige, heldere boodschap. Ik wil alleen enkele vragen onder het voetlicht brengen die ik zelf niet kan beantwoorden. Ik weet namelijk niet of deze game echt een grens overschrijdt als er op televisie al zoveel ergere dingen zijn. Ik weet ook niet of ik moet walgen van deze game of dat ik me ertoe aangetrokken moet voelen. Eigenlijk doet het beide met me. Ik ben principieel namelijk tegen games die puur om het geweld gaan. Maar de gruwelijkheid, de ziekelijkheid en het misselijke idee achter Manhunt 2 maakt dat ik de game wil spelen. Dat is eigenlijk heel fout.