Op dit moment heb ik voor bijna niets anders oog dan voor Dead Cells. Deze game slokt al mijn vrije uurtjes op. Zelfs als ik het niet aan het spelen ben, denk ik er nog aan. Maar ik denk ook aan al die andere games op mijn verlanglijstje waar ik nu niet aan toe kom. En veel daarvan zitten in hetzelfde genre, waardoor je ze ook niet gemakkelijk door elkaar speelt. Meestal is de besturing net iets anders en raak je gauw in de war als je wi elt tu en games.
De metroidvania en metroidvania-achtige roguelikes zijn goed vertegenwoordigd deze zomer. Het lijkt wel alsof alle indiegames die uitkomen in dit genre pa en. Hollow Knight en Dead Cells zijn in mijn vriendenkring de meest besproken games van deze periode.
Grote stapel
Natuurlijk is het een beetje oneerlijk om deze games op een grote stapel te gooien. Het zijn immers heel andere spellen, in eigenlijk ook een heel ander genre. Hollow Knight is een kla ieke metroidvania, met handgemaakte levels die je moet doorkruisen om steeds nieuwe upgrades te vinden, waarmee je weer in een nieuw gebied kunt komen. Dead Cells is een roguelike, waarin je steeds opnieuw begint als je dood bent gegaan en de levels willekeurig worden gegenereerd. Maar ze zitten dicht genoeg bij elkaar om elkaar in de weg te zitten.
Dat komt ook door de waslijst vergelijkbare games, waardoor het gevaar loert dat ze allemaal een beetje samensmelten in je hoofd. Ontzettend zonde, want er zitten hele goede games tu en. Yoku's Island Expre bracht de metroidvania bijvoorbeeld samen met flipperen. Chasm kwam eindelijk uit, jaren na het Kickstartersucces. La-Mulana 2 verscheen, een vreemd maar sympathiek vervolg op een oude kla ieker, en Death's Gambit is een Dark Souls-achtige game in 2D. En wat te denken van Guacamelee! 2, nog een vervolg op een geliefde metroidvania? Voor Switch-eigenaren is de keuze nog moeilijker, met ports van Salt & Sanctuary en Iconoclasts die de draagbare console aandoen.
Moe
Nou komen er al jaren veel games in dit (brede) genre uit, maar zo erg als deze zomer heb ik het nog niet gezien. Een overdaad aan goede games is natuurlijk niet echt een groot probleem, maar ze lopen het risico dat het publiek het helemaal zat wordt. Het zou niet de eerste keer zijn dat een trend in gaming heel groot wordt, waarna gamers het ineens helemaal zat worden.
Zo was er een tijd waarin elke game een Ubisoft-achtige open wereld moest hebben, met torens of andere punten waarmee je delen van de kaart ontgrendelde. Dat werkte hartstikke goed, maar toen elke game ineens op A a in's Creed ging lijken, raakten we het toch een beetje zat. Of wat te denken van muziekgames met plastic acce oires, zoals Guitar Hero en Rock Band? Het ene jaar struikel je in de gamewinkel over nepgitaren, het andere jaar staan ze allemaal stof te happen in het magazijn.
Een volle kalender
Dat al die games nu tegelijk uitkomen, daar kunnen de individuele ontwikkelaars natuurlijk ook niet zo veel aan doen. Ze wilden een moment in het jaar kiezen waarop hun game een grote kans had om op te vallen. Dat is niet in het najaar, wanneer je moet opboksen tegen de grote kaskrakers. En tegenwoordig ben je in het voorjaar ook niet meer veilig, want daar gaan alle grote games heen die geen zin hebben om te concurreren met Call of Duty of Red Dead Redemption.
Dus hebben deze kleinere studio’s de zomer uitgekozen om hun game uit te brengen. Alleen zijn er natuurlijk meer indiestudio's met hetzelfde idee. En zo concurreren alle bovengenoemde games met elkaar in dezelfde tijdspanne. Wie weet was het dan toch beter geweest om het tegen triple A-titels op te nemen in maart of november. Met een eigen smoelwerk waren ze mi chien wel meer opgevallen dan tu en al die games die grofweg in hetzelfde genre vallen.
Ondergesneeuwd
Want het risico dat gamers moe worden van dit soort games, is niet het grootste gevaar. Het belangrijkste is zichtbaarheid en een stukje mindshare van consumenten, wat moeilijk voor elkaar te boksen is in een stroom van gelijksoortige games. Er zullen er altijd een paar zijn die weten op te vallen, maar de kans is groter dat je game raakt ondergesneeuwd.
Ik ben nu bijvoorbeeld Dead Cells aan het spelen en heb Hollow Knight ook opgepikt. Deze titels koos ik uit op basis van de uitstekende recensies en aanbevelingen van mijn vrienden. Games als Chasm of Iconoclasts, waar ik normaal gesproken echt intere e in zou hebben, zijn inmiddels al een beetje van mijn radar verdwenen. En Guacamelee! 2 en Death's Gambit staan nog wel op mijn verlanglijst, maar de kans is groot dat ik er nooit aan toekom zodra het drukke najaar weer is begonnen.
Ik heb daardoor een beetje medelijden met ontwikkelaars als die van Chasm. Zij werkten 6 jaar aan hun game na een succesvolle Kickstarter-campagne in 2013. Als ik de recensies mag geloven, is het echt geen slechte game. Een beetje teleurstellend op het gebied van de gegenereerde maps, maar verder een prima spel. Alleen komt het uit in dezelfde periode als Hollow Knight (oké, de Switch-versie dan), Dead Cells en Guacamelee! 2, en dan heeft het denk ik niet genoeg in de melk te brokkelen. Mijn zin in metroidvania's heeft nou eenmaal een grens.
Elke zaterdag verschijnt er op Gamer.nl een column die ingaat op actuele gebeurteni en.