Waarom is het dan precies geen metroidvania? Die vraag is zowel heel makkelijk als heel moeilijk te beantwoorden. Het makkelijke antwoord is dat je in Metroid Dread nauwelijks de vrijheid krijgt om op ontdekking te gaan, terwijl dat toch de kern is van het genre. Je speelt weliswaar steeds nieuwe vaardigheden vrij waarmee je weer sneller, sterker of behendiger wordt, maar er is vrijwel altijd slechts één hoofdweg. De rest is niet meer dan een enorme hoeveelheid zijpaadjes om extra raketten, energiebalkjes en bommen te verzamelen.
Samensmelting of the woorden
Het moeilijke antwoord is dat metroidvania als genre helemaal niet zo duidelijk te definiëren valt. De term alleen al is verwarrend. De naam is een samensmelting van twee spelreeksen: Metroid en Castlevania, ooit in het leven geroepen toen Castlevania: Symphony of the Night als eerste game in de serie dingen introduceerde die mensen voorheen vooral associeerden met Metroid. Het is dus niet alsof er destijds een nieuwe game uitkwam die half Metroid, half Castlevania was, waarna iedere game binnen dat ontstane genre precies die combinatie van spelelementen moest bevatten.
De term is uiteindelijk niets meer dan een manier om een bepaald type spel aan te duiden, zodat iedereen ongeveer weet wat het is. Een actiegame waarbij de focus niet per se ligt op het platformen en verslaan van vijanden, maar juist op het verkennen van de omgeving. De weg voorwaarts ligt waarschijnlijk achter je, op een plek waar je eerder nog niet kon komen. Nu je op magische wijze een extra keer kunt springen, gaat er letterlijk een nieuw deel van de spelwereld voor je open.
Het is aan jou om die wereld aan de hand van een steeds complexer wordende arsenaal aan vaardigheden te leren kennen. Een veel betere term hiervoor is ‘search-action’, maar ‘metroidvania’ heeft nu eenmaal de populariteitswedstrijd gewonnen. Zo kan het gebeuren dat sommige mensen een Metroid-game nu omschrijven als metroidvania, terwijl die term juist is afgeleid van Metroid. Dat is toch een beetje het omgekeerde kasteel.
De rode Dread
Metroid Dread komt er de eerste paar uur nog wel mee weg, maar hoe meer gebieden en vaardigheden je vrijspeelt, des te zichtbaarder wordt de rode draad die strak om de nek van Samus gespannen is. Met iedere nieuwe upgrade trotseer je niet geheel toevallig weer een ander soort wegversperring waar je net nog geen antwoord op had. Nu die blokkade is opgeheven, maakt dat de weg ‘vrij’ naar een lift, tram of teleporteermachine die je richting een volgend of juist vorig gebied dwingt.
Over de volgorde of manier waarop je dat doet, heb je weinig tot niets te zeggen, want via een omweg kom je er simpelweg niet. Wie de stoute schoenen aantrekt en zelf op avontuur gaat, stuit alleen maar op wegafzettingen. Metroid Dread is in die zin eenrichtingsverkeer, zij het met heel veel kronkels en omleidingen. Je vindt ontzettend veel upgrades, maar van zoeken is nauwelijks sprake.
Metroid Dread is daardoor eerder verstikkend dan beklemmend. Het zorgt er helaas ook voor dat je nooit echt affiniteit krijgt met al die nieuwe vaardigheden. De ene is nog flitsender dan de andere, maar voor je er goed en wel aan gewend bent geraakt, zijn ze alweer overbodig of nutteloos geworden, omdat de volgende vaardigheid zich heeft aangediend. Zo’n opzet dicteert dat alle gaten en kieren in de omgeving plotseling allemaal geblokkeerd worden door precies dat ene waar je die nieuwe kracht voor hebt gevonden, dan wel nog moet vinden.
Als het metroidvaniagenre een ontdekkingsreis is, dan moet je Metroid Dread meer zien als een georganiseerde vakantie. Is dat dan zo erg? Absoluut niet, ’t is hier fantasties, maar een metroidvania moet je het niet willen noemen. Misschien eerder een Metroid-like? Of was het nou Metroid-lite?
Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die (meestal) ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook:
Reacties op: Metroid Dread is een fantastische game maar een verschrikkelijke metroidvania
WouterBrugge
Jumpman
Luigi1985
Precies wat je zegt. Zo ervaar ik t ook. Stond er niet bij stil maar Marcel heeft geen ongelijk.
Fpsbig
HanTheMan
Meer en meer kom ik er achter dat ik houdt van lineaire games. Misschien te maken dat ik dit type games ten minste nog kan uitspelen naast werk en familie.
watashi wa maurice desu.
Dit kan inderdaad zijn om Metroid wat toegankelijker te maken, dat kan ik dan enkel toejuichen. Niet omdat ik niet van onderzoeken houd, zoals bij prime 1 vind ik dat het hoogtepunt van de game, maar ik bedoel als Metroid toegankelijker wordt gaan de sales omhoog en krijgen we meer games in plaats van elke 5 jaar 1. Of als er een keer een game te moeilijk is en nagenoeg niet verkoopt kan dat zelfs het einde van de serie zijn. Dus iets meer richten op toegankelijker met behoud van kwaliteit is niet slecht. Ik zie liever iets toegankelijkere Metroid dan ooit het einde van de serie.
Een ander reden van deze keuze kan ook zijn dat het een direct vervolg is van Metroid Fusion, en die was als Metroidvania ook al veel lineairder dan de games die ervoor kwamen. Dus het kan ook bewust zijn om die lijn van gameplay te behouden. Fusion had ook weinig vrijheid en liet je elke keer zien waar je moest zijn,
Nu vind ik dat wel kwa sfeer een van de betere ook omdat die confrontaties met SA-X zo spannend waren, en dat gevoel is nu ook terug met de EMMI. Voelt daarom ook echt als een fusion vervolg.
Maar ik ben het er ook wel mee eens dat het gevoel van vrijheid niet zo groot is als in super Metroid. Het onderzoeken is minder aanwezig, en ook minder noodzakelijk.
Maar wel een dijk van een game op zich, als actie platformer met Metroidvania invloed is het een van de beste in jaren.
Rainking
Deze vond ik erg leuk gevonden.
Ziminar
Als ik review zo nog eens een keer lees lijkt deze over een andere game te gaan. Ik heb de game niet gespeeld dus ik weet niet welke klopt, maar een van de twee lijkt het mis te hebben.
Het wordt wel benoemd maar het eerste stuk van de review benoemd echt de metroidvania elementen
ThijsBarnhard
Metroid Fusion - waar deze game een vervolg op is - geeft de speler nog minder vrijheid door steeds heel duidelijk te maken waar het volgende doel is. Deze game doet dat een stuk subtieler.
Baukereg
Ziminar
Maakt mij niet, het verschil viel me gewoon op.
Maar misschien heb je gelijk
Aldodilly
Ziminar
watashi wa maurice desu.
En het blijven meningen. De ene kan het een slechte Metroidvania vinden, omdat die andere games als beter beschouwd, en toch een geweldige game die met recht de top genoemd wordt, terwijl de andere het een geweldige Metroidvania vind omdat die nu net weer andere games als voorbeeld pakt. Zo werkt het bij alles. Voorbeeld iemand kan een commercieel klinkende rock band geen rock of zelfs pop noemen en toch erkennen dat het wel goed klinkt, terwijl anderen het wel in dat genre plakken en ook goed vinden.
Dat geeft ook eerder aan dat sommige genres mogelijk zoveel raakvlakken hebben op welke manier ook dat het moeilijk te zeggen is wanneer iets wel een Metroidvania of een bepaalde muziek stroming is of nu net niet.
En met heel veel mogelijkheden om het niet te zijn, of juist wel, is het ook logisch dat verschillende mensen er anders naar kijken.
Zelfs als jij de game niet speelt zou je dat toch wel snappen aangezien jij vast ook wel games leuk vind die soms wel of niet in een bepaald genre vallen. En dan is het maar net op welke dingen je focus ligt of het dan wel dat genre is, of dus niet.
En daarom kunnen beide mensen het een topper vinden. Op hun eigen manier en toch beide niet eens zijn welk genre deze game nu eigenlijk is. Gewoon omdat het simpelweg beiden kan zijn, maar net welke dingen je op let.
Luigi1985
Ondanks de duidelijke en bruikbare kaart ben ik ook vaak verdwaald geweest.
Ardyn
Niet helemaal waar wat je nu zegt. Hollow Knight en Ori hebben (net als Super Metroid) een erg brede keuzevrijheid nadat je enkele elementen hebt behaald.
Metroid Dread heeft dit niet, hier is het vrijwel een route aan upgrades en bosses die je volgt.
Bij Hollow Knight bijvoorbeeld, nadat je de Mantis Claws hebt verdient, opent de wereld zich in zulke mate open dat je drie routes kunt kiezen die leiden naar een stukje van de puzzel om het spel uit te spelen. Bij Ori is dit ook zo.
Bij Super Metroid opent de wereld zich ook nadat je de Power Bombs hebt.
Waarom Hollow Knight en Ori lineair aanvoelen heeft meer te maken met hun fantastische design & het feit dat beide games een marker op je map plaatsen.
Ardyn
Dit is de beste (officiele) 2D Metroid sinds Super Metroid imo, maar het is niet zo goed als bijvoorbeeld de Ori games of Hollow Knight als het gaat om het hele genre.
Maar de game speelt wel ontzettend lekker.
Baukereg
Los van de vraag of Dread een metroidvania is vind ik de prijs van Dread (50-60 euro) best fors, want voor dat geld koop je 3-5 van bovenstaande titels die kwalitatief echt niet minder zijn.
Ardyn
Super Metroid is nog steeds beter dan Hollow Knight vind ik. Omdat Hollow Knight niet zoveel vrijheid heeft als Super Metroid en de speler naar mijn mening te veel aan het handje vasthoudt (tenzij je de true ending meerekent).
Ik heb in een andere reactie al omschreven waarom ik games als Ori en Hollow Knight wat beperkend vind in vrijheid. Al moet ik wel echt duidelijk maken dat beide games fantastisch zijn en met name de Ori franchise tot 1 van mijn favs behoord.
Hollow Knight is voor mij technisch gezien te lastig, dus speel ik het modded met Easy mode. Mijn reactiesnelheid en werkgeheugen zijn te laag om het spel op normal mode te spelen, vandaar.
To be fair, ben ik misschien ook biased omdat ik Super Metroid zo vaak gespeeld heb dat ik een randomized sessie in combinatie met Link To The Past zelfs kan spelen. :')