Op onze ultrageheime en nauwkeurig afgeschermde Gamer.nl-redactie-onzin-Facebook-pagina laat ik op woensdag 5 december om 17:19 de bom vallen die nooit meer vergeten zou worden. “Waarom de fuck hebben wij nooit een Pandora’s Tower-recensie gedaan? Ik eis minimaal een column waarin we mea culpa doen en een cijfer verbinden aan de game waardoor ie eventueel nog in de Top 100 kan.” Onze inmiddels doorgewinterde hoofdredacteur weet precies 9 minuten later al dat het doek eindelijk gevallen is voor zijn Pandora’s Tower-vermijdende-complot. Hij stamelt iets over ‘vermist in de post’ en ‘het back-up exemplaar is ook door de postbode gejat’ en ‘vergetelheid geraakt enzo’. Maar het kwaad is al geschied, alle volgers van de ultrageheime en nauwkeurig afgeschermde Gamer.nl-redactie-onzin-Facebook-pagina weten al dat er onrecht plaatsgevonden heeft dat rechtgezet moet worden.
Maar even beginnen bij die mea culpa dus: mea culpa. Want we hadden Pandora’s Tower nooit door de vingers mogen laten glippen. En onze Top 100 was bijna (bijna!) niet de allerbeste en meest volledige Top 100 games in 2012 op aarde. Sorry, lieve lezers, dat had niet mogen gebeuren. Close call, maar we kunnen het nog recht zetten.
Kettingzwaaien
En dat rechtzetten doen we natuurlijk door de game alsnog aan de tand te voelen. En zo begin ik te spelen, met een gast die me weinig zegt, een verhaal wat al begonnen lijkt te zijn voordat ik goed en wel de controller in handen heb en een partijtje graphics waar ik tranen van in mijn ogen krijg. Maar het is natuurlijk niet alles goud dat niet blinkt.
Uiteindelijk kom ik erachter wat er allemaal speelt. Mijn meisje is ziek en verandert in een monster als ik me niet door dertien torens heen worstel. In die torens moet ik gigantische bazen zien te verslaan en hun hart voeren aan de liefde van mijn leven, tenzij ik haar in een grotesk monster wil zien veranderen, dus. Plichtsgetrouw trek ik erop uit. Ik leer dat mijn hoofdpersonage een ketting heeft die behoorlijk aardig in de gameplay verwerkt is. Ik richt ‘m op monsters om ze vast te houden, terwijl ik ze in elkaar beuk met m’n zwaard. Ook handige handvaten aan de muur krijgen mijn ketting om zich heen geslingerd, zodat ik sneller langs de wanden van de torens klim en op moeilijk bereikbare plekken terecht kom. Het design van de game doet zelfs vergeten hoe spuuglelijk die Wii-pixels wel niet zijn. Een goed begin. En dat is dus het halve werk.
Het halve werk
En dat halve werk neem ik een paar uur later vrij letterlijk. Ik heb een paar torens doorlopen en ik vind het wel gezegend. Die Top 100 gaat razendsnel in steen geschreven worden en Pandora’s Tower is duidelijk geen titel die zich binnen een paar uurtjes laat uitspelen. Direct vanaf het begin wordt duidelijk dat dit een groots opgezet avontuur is. Niet zoals een Final Fantasy, dat alle tijd neemt voor zijn wereld en verhaalvertelling. Maar zoals een Castlevania een groot avontuur is. Snel de wereld schetsen en dan direct de actie in. Dergelijke games, die genoeg zelfvertrouwen hebben om niet teveel op het vertelde verhaal te leunen, moeten wel zorgen dat hun actie goed genoeg in elkaar zit. En dat is hier het geval.
Het vechten is op zichzelf staand al een traktatie. Combo’s gebaseerd op timing, vernuftig gebruik van die ketting die je aan meerdere lichaamsdelen kan vastprikken en de meer indrukwekkende baasgevechten tegen grotere monsters. Achter die toplaag zit nog voldoende goeds verstopt. Er is ruimte voor backtracken, je kunt je bezig houden met het upgraden van wapens, creëren van items en wie weet, met een beetje overgave kan het verhaal nog best raken. Maar er is iets meer belangrijk dan features en verhalen: avontuur. Want dat is de hoofdrolspeler in deze beoordeling. Die eerste uren, die eerste torens, dat was het begin van een avontuur. Iets dat, als we kijken naar onze Top 100, mi chien wel veel te weinig terug te vinden is.
Doe mij maar 7,5
Zou iemand het nu aan me vragen, dan zou ik Pandora’s Tower een 7,5 geven. Daarbij lap ik onze waterdichte redactiestatuten dus aan mijn laars. Ik heb ‘m niet uitgespeeld en mag dat oordeel dus eigenlijk niet vellen. Maar Pandora’s Tower heeft wat extra’s verdiend. Niet omdat wij ‘m vergeten zijn, maar omdat het avontuur zo hoog in het vaandel heeft staat. Ik baseer mijn cijfer op een indruk van een paar uurtjes en die uurtjes smaakten naar meer. En om nog een stapje verder te gaan: ik pleit voor een 99e plek in onze Top 100. Omdat niemand ooit van Zack Zero gehoord heeft en alles wat boven Final Fantasy XIII-2 staat toch een leugen is.
Rest mij nog wel even het inschakelen van jullie hulp. Want zo’n gestolen notering in die (voor de rest uitvoerig goed doordachte) Top 100 krijg je niet zomaar. Dus, community, sta eens op in de comments. Laat eens horen dat jij de game wel hebt uitgespeeld en doe eens even een duit in het beoordelende zakje. Roep dat je nog nooit van Zack Zero hebt gehoord en zet er mi chien ook even bij dat je die Top 100 zonder Pandora’s Tower niet serieus kunt nemen. Als dat zo is natuurlijk. Want eerlijkheid voorop, zelfs als deze game in de eerste instantie geen eerlijke kans kreeg dankzij de kleptomanie van een corrupte postbode.