Er zijn ongeveer 400 dingen ik erover te zeggen heb. Maar laten we het simpel houden. A) Het moet moeilijk zoeken zijn naar een grotere zeikerd dan een Ma Effect-fan. B) Ik ben een Ma Effect-fan. C) Conclusie: niet alle, maar slechts een gedeelte (de zogeheten vocal minority) van de Ma Effect-fanbase bestaat uit ongelofelijk zure azijnpi ers. Om maar even alfabetisch door te blijven zagen, allereerst bewij tuk A) Ma Effect-fans gingen al eerder de barricades op om te protesteren tegen de zogenoemde day 1 DLC in de vorm van ‘From Ashes’. BioWare roept dat het pas na het afsluiten van de ontwikkeling en na het laten certificeren van de complete game is begonnen aan From Ashes. Prima verklaring. Of dat dan tegen betaling moet? Nou ja, voor zover wij weten moet BioWare nog altijd werkgevers betalen om DLC te ontwikkelen. En wordt dat dan plotseling iets heel raars als het toevallig op tijd is voor releasedag? Diezelfde gamers zouden twee maanden later met liefde een tientje neergelegd hebben voor precies hetzelfde.
The Sopranos, Lost, Ma Effect
Bewij tuk B) Ma Effect-gamers protesteerden omdat, en dit is dus geen geintje, een foto van het gezicht van de immer gemaskerde Tali een al bestaande en amper bijgewerkte foto blijkt die allang bestond. Even serieus gasten, menen jullie dit? Ik zie ze al zitten hoor, boze gamers die stampvoetend roepen: “But mooooommmmmm, I wanted BioWare to create Tali’s face from scratch!” Aan zoveel zotheid maakt een man beter niet al te veel woorden meer vuil, dus maar terug naar alle controverse rondom het einde.
Weer is – waarschijnlijk dezelfde groep jongetjes – boos op BioWare. Het einde is niet naar hun zin. In gedachten zie ik ze weer stampvoeten, schreeuwend tegen hun beeldscherm. “Maar dit einde wilde ik niet!” Spijtig. Kan gebeuren. Accepteer het. Nee, Ma Effect 3 heeft geen happy ending. Wat je ook kiest, wat je ook gedaan hebt in drie delen Ma Effect, er is geen enkele optie die de Reapers op magische wijze van het strijdtoneel laat verdwijnen zonder daarbij het een en/of het ander op te offeren – vreemd hè? Er is geen eindfilmpje waarin alle ra en hand in hand over een met bloemen bezaaid groen heuvellandschap huppelen, terwijl Shepard zijn/haar liefje optilt en de rest van de cast in een kring eromheen een nummer uit The Sound of Music begint te zingen met een stel gelukzalig glimlachende kinderen in maagdelijk witte kleren. Voor iedereen die boos is op het gebrek aan het happy ending: BioWare heeft in zijn vertelling gekozen voor een grauw besluit, perfect pa end bij de tumultueuze en egocentrische politiek die al drie delen lang de overhand heeft, in een oorlog die getekend wordt door de vele (slacht)offers. Zijn we het inmiddels niet ontgroeid dat een unhappy ending niet per definitie een slecht einde is?
Gebrek aan opties
Bovenstaand zijn de jongens en meisjes die ik in de verste verte niet kan begrijpen. Ik wijt het maar aan jeugdige onervarenheid of naïviteit. Maar er zijn meer groepen. Zo zijn er gamers die pi ig zijn over het feit dat de drie grote eindes (even afgezien van een aantal kleinere variabelen) veel te veel op elkaar lijken. Tegen jullie wil ik zeggen: goed punt! Dat is inderdaad jammer, nadat je drie delen lang hebt gezien hoe jouw keuzes een universum veranderden, krijg je een einde dat amper beïnvloed wordt door al die keuzes. Ook ik had graag wat meer diversiteit gezien, in plaats van een ander kleurtje hier en een ander personage daar. Behoor je tot die groep, dan heb je mijn zegen om het ‘jammer te vinden’. Let wel: dat betekent niet dat je als een antichrist helemaal los moet gaan op de fora van BioWare, of dat je geld moet gaan storten aan een goed doel om je punt te maken.
Nog een andere groep, die ik veel minder hoor, heeft in mijn optiek écht recht van spreken. Zij die zeggen dat het bijna niet te doen is om Shepard te laten leven, zonder de multiplayer-modus te spelen. Dat is een beste naaistreek. Vooral voor een ontwikkelaar die al vier maanden roept dat het beste einde ook ‘prima te halen is zonder die multiplayer-modus’. Prima te halen? Valt mee hoor. Duidelijk een gevalletje van een ontwikkelaar die zijn gamers bijna wil dwingen online te gaan. En dat voor één seconde extra in een eindfilmpje. Eén seconde die het verschil uitmaakt tu en het leven en dood voor een hoofdpersonage waar we ons aan zijn gaan hechten. Die mensen snap ik goed, degenen die zich gedwongen voelen om een nietszeggende modus in te stappen, terwijl ze twee delen lang hebben mogen kiezen voor een coherente, offline belevenis zonder het gezeur van online gameplay.
The End
Samenvattend is het eigenlijk een heel simpel verhaal. Je mag best teleurgesteld zijn in het einde van Ma Effect 3, net zoals dat je het recht hebt om teleurgesteld te zijn in elk ander einde dat je ooit ervaren hebt. Vooruit, de motivatie van de een is beter te rechtvaardigen dan de motivatie van de ander. Maar om zó los te gaan op de fora van BioWare, om de herinnering aan drie delen Ma Effect-trilogie zo te overschaduwen met gezeur in plaats van respect? Roepen om boycots, als een klein kind cijfers naar beneden knallen op Metacritic omdat je het niet eens bent met een eindfilmpje, ma aal geld storten om je onvrede te uiten? Dan ben je in mijn ogen een zeikerd.
De kans is waanzinnig groot dat het je niets kan schelen wat ik er van vind – en terecht. De kans is net zo groot dat ik er volledig naast zit, dat ik de zeikerd ben die het niet begrijpt. Laat het me vooral horen in de reacties hieronder. Ik ben benieuwd naar je argumentatie. Mi chien worden we het samen zelfs wel eens, over een eindfilmpje dat het blijkbaar zó slecht is, dat het de publiekelijke kruisiging van een ontwikkelaar rechtvaardigt. En dan hebben we het overigens nog steeds over de ontwikkelaar die ons zo’n beetje de mooiste serie van deze generatie bracht. Want dat lijkt een kleine groep gamers wel heel snel te vergeten…