Neem Prey. Hoewel we die naam elf jaar geleden al eens op een gamedoosje zagen staan, kun je de dit jaar verschenen naamgenoot eigenlijk als nieuwe ip beschouwen. Dat maakt de prestatie van Arkane Studios extra groot. Met het ruimteschip Talos I zetten zij namelijk niet alleen een decor neer om een beetje doorheen te rennen, maar scheppen ze echt een op zichzelf staande wereld.
Een wereld met een eigen, alternatieve geschiedenis over hoe ruimtevaart in de twintigste eeuw meer floreerde dan in onze eigen geschiedenis, en de wetenschap de hand reikte naar buitenaardse levensvormen. Maar ook een wereld vol dagelijkse ditjes en datjes. Er zijn berichten te vinden over ruzies en relaties tu en inwoners, of sporen van een Dungeons & Dragons-achtig spel dan enkele inwoners spelen. Het is een gedetailleerde, fascinerende wereld waar ik dan ook tientallen uren in heb doorgebracht, om elk hoekje en nisje van Talos I te verkennen en elk detail van dit prikkelende universum in me op te nemen.
Ook Wolfenstein 2: The New Colo us is een geweldig voorbeeld van een diep uitgewerkte virtuele wereld. Ik kan alinea’s lang schrijven over hoe overduidelijk satirisch doch geloofwaardig het Nazi-Amerika gerund door de KKK is, maar er is één onderdeel van Wolfenstein 2 waaruit pas écht blijkt hoe ongekend veel aandacht MachineGames heeft gehad bij het creëren van deze alternatieve wereld. Want wat voor games zou men eigenlijk spelen in zo’n realiteit? In het ‘uitgaansgebied’ van de U-Boot waar je tu en iedere mi ie door verblijft, vind je het antwoord.
Daar staat namelijk een spelkast met ‘Wolfstone 3D’. Het betreft een krankzinnige alternatieve versie van Wolfenstein 3D uit 1992, waarin jij als de Duitse oorlogsheld Elite Hans uit de handen van de Amerikanen moet ontsnappen. Want tja, als de Duitsers hebben gewonnen, zijn de Amerikanen ineens de slechteriken natuurlijk! Het is precies de game waarmee ik begin jaren ’90 opgroeide, met het ongewijzigde tinkelende geluid als je goud oppakt en het doffe geknal van je wapens. Het onverstaanbare Duits dat de wachters exclameren als ze je zien is echter vervangen door iets Engels dat dankzij de ‘authentieke’ geluidskwaliteit al even onverstaanbaar is. Pixelige portretten van Adolf Hitler maken plaats voor blokkerige plaatjes van B.J. Blazkowic, en in plaats van Hans Gro e en General Fettgesicht dienen B.J. en zijn vrienden als eindbazen. Zelfs de credits zijn aangepast, met aanvullend werk door ‘Machinespiele’.
Moet je je eens bedenken, dat er dus mensen bij MachineGames anno 2017 hebben zitten pielen in code van een vijfentwintig jaar oude game, om geluidjes en skins aan te pa en zonder op ook maar enig moment de authenticiteit te beschadigen. En dat allemaal voor een easter egg! Wel een uit de kluiten gewa en easter egg overigens, want alle zes de episodes van de originele Wolfenstein 3D zijn speelbaar, goed voor een uur of zes extra speeltijd.
Tot slot droeg notabene Ubisoft met A a in’s Creed Origins positief bij aan dit mooie singleplayerjaar. De onverwachtse outsider, want de reputatieschade die de serie heeft opgelopen met Unity is niemand nog vergeten. Mijn muur van scepticisme bleef in de eerste uren van de game overeind, maar werd steen voor steen afgebroken naarmate ik verder door Egypte trok. Het is moeilijk om niet verliefd te worden op de wereld van A a in’s Creed, wanneer je door de desolate woestijn reist of als hele zwermen vogels opvliegen vanuit de groene Nijldelta. Het is een wereld die lonkt, waar avontuur wacht. Een wereld waarin je aan de horizon de mysterieuze punt van een Piramide ziet prijken, en daar vervolgens gewoon ongeremd naartoe kunt reizen.
Wederom gaat het hier om een spelwereld die niet even vlug in elkaar geflanst is, maar eentje waar intens veel aandacht aan is besteed. Dat bleek wel toen daags na de release van A a in’s Creed Origins wetenschappers een verborgen ruimte in de Piramide van Gizeh ontdekten – een ruimte die gewoon al in de game zat, omdat er al theorieën over die ruimte bestonden en het een kwestie van tijd zou zijn voor het echt ontdekt zou worden.
Prey, Wolfenstein 2, A a in’s Creed Origins; het zijn technisch mi chien niet de beste games van dit jaar, maar hun werelden zijn zó rijk en gedetailleerd, dat ik daar met veel plezier een groot deel van mijn vrije tijd heb doorgebracht. Zoveel tijd, dat ik nog niet eens ben toegekomen aan enkele andere singleplayertoppers van dit jaar, zoals Horizon: Zero Dawn, Zelda: Breath of the Wild of Super Mario Ody ey. Singleplayergames dood? Onzin.