Kingdom Hearts 3 kan mijn hoge verwachtingen nooit waarmaken

Een beetje informatie over mijzelf: ik houd van Disney. Mijn dvd-kast staat vol met alle klassiekers die ooit zijn uitgekomen en ik heb mijn vriendin ten huwelijk gevraagd in Disneyland Parijs (ze zei ja). Daarnaast is Final Fantasy 6 mijn favoriete game ooit en loopt die rpg-serie als een rode draad door mijn leven.

Vrij en vrolijk

Het is dus wel duidelijk: Kingdom Hearts lijkt specifiek voor mij gemaakt te zijn. Mijn eerste kennismaking met deze bizarre serie zat dan ook vol ongeloof. Hoe hebben ze deze deal ooit beklonken? Het normaal zo strenge Disney dat zomaar de emo-personages uit FF in haar werelden rond laat banjeren, inclusief zwaarmoedige en onbegrijpelijke verhaallijnen?

Hoe dan ook, ik hield direct van deze serie. Alleen al het herbeleven van mijn favoriete Disney-films was genoeg om mijn hart te doen smelten, maar toen ik FF-figuren als Squall en Tifa rond zag lopen, was er geen houden meer aan. Dat de combat eigenlijk wat onhandig was en de camera mij constant tegenwerkte, nam ik maar voor lief. Ik had een nieuwe favoriete serie.

Dombo

Mijn liefde voor Kingdom Hearts heeft in al die jaren zijn ups en downs gehad. Sommige spin-offs, waar stiekem de allerbelangrijkste lore in zit verstopt, speelde ik met plezier. Andere zijpaden bewandelde ik met tegenzin. Ik moest mij zelfs door de eerste paar uur van deel 2 heen slepen, nadat ik de game al een keer teleurgesteld had weggelegd. Maar over het algemeen ben ik van de games blijven houden.

Mensen die niks met de serie hebben, roepen vaak dat het verhaal onbegrijpelijk ingewikkeld is. Natuurlijk is dat voor buitenstaanders ook zo, maar ik hou daar juist ontzettend van. Het slaat allemaal helemaal nergens op, maar het neemt zichzelf zo heerlijk serieus. En als je je er eenmaal in hebt verdiept, ga je ook ineens geven om al die personages en hun domme problemen met tijdreizen en klonen.

Speurneuzen

Daar zit nu ook het probleem: Kingdom Hearts 3 moet een soort slot zijn van de avonturen van Sora. Er zijn echter zo immens veel verhaallijnen die aan elkaar moeten worden geknoopt, dat ik me niet kan voorstellen dat dat op een elegante manier gaat lukken. Fans zijn bovendien al jaren aan het speculeren over dit eindstation, waardoor elke hint al is uitgeplozen door speurneuzen en mogelijke gebeurtenissen al tot in den treure zijn uitgedacht op de vele fora.

Dat heeft Square Enix natuurlijk aan zichzelf te danken. Het is al ruim dertien jaar geleden dat deel twee uitkwam, en sinds die tijd zitten we te wachten op antwoorden. Dertien jaar geleden, dat betekent dat ik me al mijn hele volwassen leven afvraag hoe dit Disney-avontuur gaat aflopen.

Ik was toen zo’n ander persoon, dertien jaar voelt als een heel leven geleden. Kingdom Hearts blijft voor altijd gekoppeld aan herinneringen aan mijn veel te kleine studentenkamertje in België, waar ik eenzaam zat te gamen. Door die lange tijdspanne is de serie zo verweven met wie ik toen was, dat ik me afvraag hoe een moderne game dat ooit kan evenaren.

Bolt

De Japanse uitgever lijkt al bang te zijn voor gedachten als de mijne. Ze willen de ervaring zo puur mogelijk houden en spoilers zo veel mogelijk vermijden. Ze gaan zelfs zo ver, dat er bijna geen recensiecodes zijn verspreid in de media. Slechts een handjevol sites kon al eerder met de game aan de slag om hun oordeel te vellen.

Ik vraag me toch af of dat alleen gaat om het vermijden van spoilers, of dat Square Enix ook een beetje bang is voor de reviewcijfers. Het laat versturen van reviewcodes kan vaak een teken zijn dat een uitgever liever niet heeft dat er recensies verschijnen voordat de game in de winkels ligt, omdat ze er niet zoveel vertrouwen in hebben. Ik zou die angst zeer begrijpelijk vinden, juist om het sentiment dat ook bij mij leeft. De verwachting is zo hoog, dat het bijna alleen maar kan tegenvallen.

Daarom neem ik mezelf nu voor om die hype en die verwachtingen los te laten. Het gevaar van nostalgie bij nieuwe games, is dat er meestal maar twee uitkomsten mogelijk zijn. Of het voldoet aan al je verwachtingen en maakt je zo blij als een kind, of het stelt teleur en dan voelt het alsof je jeugdherinneringen voor je ogen worden verscheurd.

Frozen

Laat het los, laat het gaan, zou Elsa zeggen, en dat is precies mijn voornemen. Er moet ruimte in mijn hoofd zijn voor het feit dat een game als dit ook gewoon goed kan zijn. Gewoon prima, wel oké, goed maar niet geweldig. Mijn herinneringen aan de oude games blijven gewoon bestaan en mijn jeugd wordt niet verpest als het niet perfect is.

Het is niet óf heel slecht, óf heel goed, maar het kan ook iets daartussenin zijn. Al hoop ik natuurlijk dat al mijn verwachtingen worden overtroffen en ik Sora straks huilend vaarwel zeg. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen.

Meer columns: