Het zijn goede tijden voor gamers en andere beeldbuis-lievende kindertjes. Zelden zijn er zoveel hoogwaardige games uitgekomen, en het lijkt alleen maar beter te worden met de line-up van 2003 in het vooruitzicht. Vooral op grafisch gebied gaat het steeds harder, zoals Doom III onlangs liet zien. Het lijkt dan ook slechts een kwestie van tijd voordat er ultra realistische beelden en werelden op het beeldscherm getoverd worden. Erg mooi zullen de meeste gamers zeggen, want hoe realistischer hoe beter. Zeker als je vandaag de dag de reacties van grafischgeilegamers ziet, lijkt het inderdaad alleen nog om de strakheid van de textures te draaien.
Natuurlijk zijn goed uitziende graphics welkom, het oog wil tenslotte ook wat, maar het moet wel een spelletje blijven. Met de steeds beter wordende hardware zal dit steeds minder het geval zijn. Gamers gaan nu al vaak kopje onder in de virtuele gamewereld, wat als de beelden straks niet meer verschillen dan die van de realiteit?
Vaak lees je over de slechte invloed van TV en computergames. Nu ben ik geen expert op dit gebied en zal hierover dan ook geen uitspraken doen. Feit is wel dat je op de bank achter de TV pa ief de beelden opneemt. Beelden die "echt" zijn, maar aangezien je buiten de wereld van de TV zit, is het een stuk moeilijker om hierin op te gaan.
Nu zit je met gamen meer in de "gamewereld", maar het is toch duidelijk dat het een spelletje is. Er zullen altijd mensen zijn die de weg kwijt raken in de slagvelden van Counter-Strike of Lordaeron, maar het gros van de mensen ziet de jiggies, textures en andere trucs die ontwikkelaars uithalen om ervoor te zorgen dat je het idee van een levende wereld krijgt.
Maar deze duidelijke scheidslijn is steeds meer aan het vervagen. Steeds vaker zie je graphics waarvan je denkt "wow" en zoals gezegd, het wordt alleen maar beter. Straks steek je een virtueel mes in iemands rug en zie je het bloed uit zijn rugholte druppelen, net als in het echt, maar dankzij de nieuwe ATI of Nvidia chipset wordt het geheel meer dan levensecht op je beeldbuisje geprojecteerd. Mi chien trilt de muis zelfs heftig als het mes langzaam in het vlees verdwijnt, om zo het geheel een "realistisch" tintje te geven. Op dat moment wordt het een stuk moeilijker om te zeggen dat het een spelletje is. Je ziet namelijk precies hetzelfde als in real life en de vraag is hoe je hersens het verschil kunnen waarnemen. Je kunt je dan ook afvragen of deze "tweede werkelijkheid" wenselijk is. Tenslotte zijn de vermogens van mensen erg beperkt en staan ze open voor allerlei manipulatie via het beeldscherm en beelden, zoals je vaak kunt zien in reclames.
Het lijkt mi chien op een Matrix-doom beeld wat ik schets, maar ik vraag me alleen af of we het niet beter Unreal kunnen houden.