Over de precieze inhoud van de demo ga ik niet al te veel uitweiden, dat heeft collega Jacco al gedaan in zijn E3-preview. Ik vind het intere anter om in te gaan op het gevoel van euforie en verwondering dat ik ervoer toen ik zelf getuige was van de speelse ie van de ontwikkelaar op Gamescom, gevolgd door gezonde scepsis die de hype enigszins binnen de perken hield.
Levensechte huid
Want wat CD Projekt reeds twee gamebeurzen laat zien aan de pers, is niets minder dan ontzagwekkend. De demo begint met een infiltratie van een gebouw, wat met de diversiteit in gameplaymogelijkheid op zich al tof is, maar nog niet echt iets nieuws onder de zon bevat. De eerste keer tijdens de vijftig minuten durende gameplaydemo dat mijn aandacht laserfocus wordt en ik met wijde ogen zit te kijken, is het moment in de demo dat het hoofdpersonage een ontvoerde vrouw die op sterven na dood is uit een badkuip trek en haar naar buiten tilt. Het daglicht weerkaatst op haar melkwitte huid en op dat moment besef ik dat ik nog nooit zúlke levensechte, menselijke huid in een game heb aanschouwd. Ik fluister naar collega Lucas, die naast mij zit te genieten, dat het lijkt alsof de ontwikkelaar foto’s van een echt persoon heeft gemaakt en die over een digitaal personage heeft getrokken. Lucas is juist meer onder de indruk van het natuurlijk bewegende water in de badkuip dat zo nu en dan over de benen van de vrouw kabbelt. Ik neem het hem niet kwalijk.
Daarna blijft de demo het ene na het andere indrukwekkende moment voorschotelen. Ik zie het hoofdpersonage door de extreem gedetailleerde, futuristische stad lopen. Overal op straat zijn dingen aan de hand: mensen die zichzelf vermaken of iets crimineels uitspoken, felle lichten, teksten en reclames die je om de oren vliegen, prachtige retro-futuristische wagens die voorbij scheuren. Ook in een auto maakt deze stad veel indruk, en daar komt dan nog het prachtige dashboard bij dat je tijdens het rijden ziet, dat zo uit een futuristische film uit de jaren 80 had kunnen komen. Ik voel meteen de zo herkenbare drang om zelf een controller vast te pakken en urenlang door deze stad te lopen, niet eens een mi ie te doen, maar gewoon alle prachtige omgevingen en alles wat er op straat gebeurt in mij op te nemen. Kortom: de totale immersie van een goed uitgewerkte open wereld ervaren.
Later in de demo komt er nog veel meer indrukwekkends voorbij. Wanneer je praat met personages – of het nu gaat om de Ripperdoc, die als een soort kruising tu en een chirurg en tatoeëerder een lichaam uitbreidt met technologische hoogstandjes, of de griezelige Melstrong-bende, waarvan de leden hun eigen lijf zo ver uitbreiden dat ze er meer uitzien als machines – vallen de uiterst natuurlijke animaties van hun lichamen en gezichten meteen op. In Cyberpunk 2077 lijkt de grens tu en een game en een levensechte ervaring te vervagen.
Watch Dogs-trauma
Ik zeg expres lijkt, want journalisten hebben natuurlijk alleen nog maar de door CD Projekt Red zelf gespeelde demo mogen aanschouwen. Die draait hoogstwaarschijnlijk op dezelfde of vergelijkbaar krachtige pc-hardware als tijdens de E3, die technologisch de PlayStation 4 (Pro) en Xbox One (X) ver vooruit is. Wat ik te zien kreeg, streefde qua grafische kracht en details al het andere op die consoles ver voorbij. Betekent dit dat CD Projekt Red gewoon een extreem getalenteerde ontwikkelaar is, of dat er een groot verschil komt tu en de pc- en consoleversie van Cyberpunk 2077? Of is wat we zien wellicht vooral bestemd voor een (overigens nog niet officieel aangekondigde) next-gen versie en is dit een game die twee generaties consoles aandoet?
Hoe dan ook moest ik tijdens de presentatie regelmatig aan Watch Dogs denken. Niet de uiteindelijke game, die ik met iets te veel apathie heb uitgespeeld, maar die allereerste onthulling van Ubisoft op E3 2012. Hoewel de demo van Cyberpunk 2077 véél beter oogt – niet zo gek ook nu we zes jaar verder zijn – weet ik nog goed hoe ik in 2012 ook zo onder de indruk was van al die details op de straten van Chicago. Het bleek vooral bij een droom van een game te blijven, want het uiteindelijke spel oogde bij lange na niet zo mooi, gedetailleerd en vloeiend als in de eerste trailer. Die ervaring – samen met vele andere situaties die ik al die jaren heb meegemaakt in deze industrie – heeft mij voorzichtiger gemaakt. CD Projekt Red zelf maakte hier zich ook schuldig aan: de eerste trailers van The Witcher 3 ogen veel rijker dan het uiteindelijke spel.
Dit is gewoonweg gezonde scepsis die iedere gamer moet bezitten. Het is heerlijk om mee te gaan in de hype van een game, maar als het te mooi lijkt om waar te zijn, dan is dat het ook in negen van de tien gevallen. Dat doet verder ook niets af aan wat lijkt op bijzonder intere ante gameplay in een uitgebreide rpg-wereld, wat de ontwikkelaar kennende helemaal in orde zal zijn. En als CD Projekt Red het dan toch voor elkaar krijgt om het eindproduct grafisch op deze duizelingwekkende demo te laten lijken? Dan is dat verdraaid mooi meegenomen.