Toch heb ik uiteindelijk de hand nog even op de knip gehouden. De voornaamste reden was dat ik de laatste maanden überhaupt nauwelijks aan gamen toekom en er nog een hele stapel spellen ligt te wachten die ongetwijfeld elk een paar uur van mijn tijd waard zijn. Laat ik mijn to-do-lijst eventjes niet nóg langer maken, dacht ik.
Daarnaast, zo heeft de ervaring me geleerd, is het belangrijk om jezelf, als oude-games-shopper, de vraag te stellen: waarom wil je deze titel spelen? Omdat jíj er iets mee hebt, of omdat ánderen er iets mee hadden? In het eerste geval, als het bijvoorbeeld gaat om een game die je tijdens je tienerjaren helemaal hebt grijsgespeeld, zou ik zeggen: kopen die handel. Je gaat waarschijnlijk een feest der herkenning tegemoet, waarbij in no time de destijds ingesleten game-ervaring weer komt bovendrijven. (In de Xbox Live Arcade-remake van de eerste DOOM wist ik bijvoorbeeld nog alle geheime ruimtes terug te vinden.)
Gaat het daarentegen om een spel dat ánderen destijds helemaal geweldig vonden? Dan is het uitkijken geblazen. Zo kocht ik een tijdje geleden op aanraden van een vriend UFO: Enemy Unknown via Steam. En helaas, de legendarische status van het spel ten spijt was ik er binnen de kortste keren helemaal klaar mee. Ik werd tijdens mijn eerste mi ies zódanig door de computer ingemaakt, dat ik weinig zin meer kon opbrengen om de nogal steile leercurve te bedwingen. Kortom: iemand anders z’n nostalgische trip werd mijn weggegooide geld.
Dat gegeven plaatst de kreet ‘kla ieke games’ in perspectief. Want wat bedoelen we precies met ‘kla iek’? Tijdloos? Dat valt dus tegen; je kunt een game moeilijk tijdloos noemen als alleen de mensen die er door een roze bril van jeugdherinneringen naar kijken er écht plezier aan beleven. En als we met kla iek bedoelen dat de titel van Groot Historisch Belang was voor de gamegeschiedenis? Tja, dat valt zeker te betogen voor een deel van de oude titels die via GOG.com en Steam worden aangeboden, maar lang niet voor allemaal. Ook twintig jaar geleden werden er al zat games gemaakt die simpelweg de zoveelste graphic adventure of de zoveelste RPG waren.
En zelfs als het gaat om die paar spellen die wél een belangrijke stap wisten te zetten in hun genre, kun je je afvragen of je er anno 2012 aan moet beginnen. Als je een goed beeld wilt hebben van hoe games zich in de loop der jaren hebben ontwikkeld, ja, dan wel. Maar als je gewoon zoveel mogelijk lol wil hebben voor je geld? Dan vraag ik me serieus af of bijvoorbeeld Ultima Underworld de beste keus is. Tenzij je, net als ik, begin jaren negentig weken hebt doorgebracht in The Stygian Abby , zie je waarschijnlijk vooral een blokkerig zootje op je scherm. En of je dan het doorzettingsvermogen zult kunnen opbrengen om tot het diepste level door te dringen? Ik waag het te betwijfelen.
Wat natuurlijk onverlet laat dat je de meer dan briljante RPG Planescape: Torment uit 1999 gewoon direct moet kopen en spelen. En leuk moet vinden. Lukt dat laatste niet, dan ben je, laten we eerlijk zijn, gewoon een cultuurbarbaar zonder ziel. En nee, dat heeft niets met mijn nostalgische bril te maken.
PS: Aangezien ik de komende maanden aan mijn eerste boek ga werken, is dit mijn voorlopig laatste column op Gamer.nl.
Over de auteur: Jean-Paul Keulen was eindredacteur van Xbox Magazine (2003-2005) en schreef voor het multiplatformtijdschrift GMR en het Nintendo-tijdschrift [N]Gamer. Momenteel is hij coördinerend redacteur bij het populairwetenschappelijke tijdschrift KIJK. Volg hem op Twitter.