In Wo Long: Fallen Dynasty kan ik niet anders dan het moreel hoog houden

Die gedachte wordt bijna letterlijk uitgedragen door Wo Longs Morale-mechaniek. Het is samen met de parry de belangrijkste spelmechaniek en het punt waarmee Wo Long zich onderscheidt van de eigen Nioh-games en FromSoftware’s titels. Zoals de naam verraadt is Morale gebaseerd op de moraal hoog houden tijdens het vechten.

Lukt dat, dan versla je vijanden met aanzienlijk meer gemak. Slaag je daar niet in, dan zijn gevechten alleen maar moeilijker. Het is niet alleen een systeem dat aansluit bij de aloude gedachte dat effectieve strijd nooit gevoerd kan worden zonder sterk moreel van de mensen die vechten, het is ook een systeem dat de speler laat zien hoe sterk de tegenstander daadwerkelijk is ten opzichte van jouw personage.

Van nul naar tien, en terug naar vijf

Aan het begin van een level is mijn Morale-rang altijd nul. De weg voor me is bezaaid met talloze vijanden die vaak een net iets hogere rang hebben dan ik. Schade aanrichten bij en de stamina breken van deze vijanden is lastig: een loepzuivere klap met mijn speer doet vrijwel niets, terwijl één aanval van de vijand mijn halve levensbalk aan gort ramt. Na wat oefenen met blocks en parries gaat het beter: ik richt fatsoenlijk schade aan en het lukt om de stamina van mijn tegenstander te breken, waarna ik hem genadeloos kan afstraffen. Boem, de moraal groeit naar rang één, en daarmee groeit ook mijn zelfvertrouwen.

Na een paar overwinningen kom ik een lege sokkel tegen, wat weer een manier is waarmee ik de moraal een boost kan geven. Want wat is nou beter voor de strijdgeest dan het hijsen van de vlag in een gebied dat je net hebt veroverd? Ik plemp mijn vlag gretig in de sokkel, en jawel: de Morale-rang stijgt naar de tiende rang. Bovendien gaat ook mijn Fortitude-rang omhoog. Om precies te zijn naar rang vijf. Ik kom er snel genoeg achter wat dat precies inhoudt.

Want het duurt niet lang of de eerste eindbaas van dit gebied doet zijn intrede. Het is een gigantische haarbal met allerlei tentakels en een vlijmscherpe snavel. Zijn ledematen vliegen als wervelende takken op me af. Het lukt om een aantal aanvallen af te wenden, totdat hij ineens rood gloeit. Ik weet wat dit betekent - een kritieke aanval - maar ben toch te laat met pareren. Ondanks mijn volle levensbalk is het klaar: een one hit knockout. Klaar. Een Crushing Defeat, zoals Wo Long het noemt.

Standvastigheid wordt beloond, overschatting juist gestraft

Bij een vernietigende ondergang hoort een even desastreuze consequentie: de moraal zakt helemaal terug naar vijf. Waarom niet naar nul? Fortitude blijkt de redding. Het zorgt ervoor dat je als strijder zo standvastig wordt, dat je moreel niet verder kan zakken tot een bepaalde rang. Een niet aflatende drijfveer om zoveel mogelijk lege sokkels te vullen met vlaggenmasten, en onderweg zoveel mogelijk vijanden af te slachten, ontwaakt. En daarmee ook mijn eigen moreel als speler.

Het blijkt helaas totale zelfoverschatting wanneer ik na een lekkere slachtpartij een groepje vijanden benader die rondom weer een felbegeerd voetstuk staan. Ik ben met mijn hoofd al bij het moment dat ik de vlag hijs. Een moment van onachtzaamheid, zo blijkt, want een vliegensvlugge kritieke aanval maakt korte metten met mij en m’n moraal. Kritieke aanvallen incasseren is funest voor je Morale-rang; elke keer dat je er eentje incasseert, zakt je rang. Slordig als ik ben krijg ik er weer een voor de kiezen, en weer een, en wéér eentje. Mijn moreel daalt en dat van mijn vijand stijgt. Voor ik het weer ben ik weer terug bij af: een onzeker, bang krijgertje dat bij elke klap een enorme hap uit zijn levensbalk ziet verdwijnen.

 Een prettig uitstapje 

Bij vlagen doet Wo Long: Fallen Dynasty me denken aan zowel glorieuze als beschamende momenten uit mijn carrière in het amateurvoetbal. Die ene penaltyserie die ik, als ware het een onoverwinnelijke beschermer bij de B-junioren, met mijn vingertoppen beslis. Maar ook de rampenmatch waarin ik als een sukkeltje van de D-spelertjes elf goals om m’n oren krijg en de moed me letterlijk in de schoenen zakt.

Tegelijkertijd biedt het spel met Morale en Fortitude-rangen een iets meer ontspannen ervaring dan een Nioh, Dark Souls, Bloodborne of Elden Ring. Ik hoef niet met vallen en opstaan eindbazen te proberen te verslaan, maar kan precies zien hoe hoog hun moraal-niveau is en dan besluiten of ik vol voor de uitdaging ga of eerst wat andere aanpak om mijn eigen strijdgeest wat op te krikken. Ergens vraag ik me af of het systeem de balans van de moeilijkheidsgraad in een later stadium nog in de weg gaat zitten, maar tot nu toe vermaak ik me er prima mee.

De Morale- en Fortitude-systemen zijn vooralsnog een leuk alternatief op de vallen en weer opstaan-methode van Fromsoftware, al zijn de emoties die ik tijdens het spelen voel eigenlijk hetzelfde. Opwinding ontaardt in angst en wanhoop, om later weer plaats te maken voor vertrouwen en uiteindelijk vreugde.