Ik heb het over Universal Studios Theme Park Adventure, één van de launchgames van de GameCube en ook meteen één van de slechtste games die ooit verschenen is op dat platform. Het was mijn eerste ervaring met een launchgame en het verpestte grotendeels de blijdschap van het krijgen van de GameCube. Ik kon me namelijk de verhalen in groep 6 wel herinneren van vrienden die speelden met Tekken en Ridge Racer, prachtige games die de jongetjes een echte man lieten voelen. En daar zat ik dan met een game die grafisch uit de nasleep van het Nintendo 64-tijdperk leek te komen.

Kemco was de ontwikkelaar van die game, een bedrijf dat excelleert in het maken van zoutloze games sinds 1985. Zij haalden het in hun hoofd een interactief pretpark te ontwikkelen waarin je in de vorm van een naamloos kind rond kan lopen en attracties in kan gaan. Die attracties hebben bekende Universal-films als thema, zoals Jurassic Park, E.T. en Waterworld, en binnen elke attractie vind je een minigame of in ieder geval iets wat er op lijkt. Zelfs als een zojuist 11 jaar geworden kindje besefte ik dat ik een stom spel aan het spelen was, omdat de minigames eentonig waren en je überhaupt maar een stuk of vijf kon spelen. De attractie van Waterwold bestond zelfs slechts uit een kort filmpje van een overigens belachelijk slechte film.

Mijn moeder kreeg het te verduren tijdens mijn speelsessie. Overigens niet tot het vervelende toe, want ik was geen verwend klotekind. En ook slingerde ik niet met het woord “kut”, want dat woord mocht ik niet zeggen. Het was gewoon een schreeuw van kritiek die toevallig de dichtstbijzijnde persoon maar moest aanhoren. Ik was woorden als ‘context’, ‘perceptie’ en ‘abominabel’ nog niet machtig en kon me niet op de beschaafde en intelligente manier uiten zoals ik nu denk wel te kunnen. Ik vroeg me hardop af hoe een dergelijk spel op de markt gebracht had kunnen worden en diezelfde vraag stel ik mezelf nog steeds regelmatig als ik terugkijk naar de launchgames van bijvoorbeeld de Nintendo 3DS.

Maar toen...

Toch was het een mooie verjaardag, want het tweede cadeautje wat ik op mijn verjaardag mocht ontvangen was Super Smash Bros. Melee. Voor mij persoonlijk de beste game die ooit is verschenen op de GameCube en waarmee ik vrienden wist te overtuigen om ook om een GameCube te smeken bij hun moeder. Die game was namelijk een jongensdroom waarbij ik niet alleen kon vechten met de Pokémon waar ik ook een glitterkaartje van had, maar ook met mijn held Fox. De eerste Super Smash had ik wel eens gespeeld op de Nintendo 64, maar deze game was groter, beter en leuker. Als kind genoot ik van de dynamische en gevarieerde gevechten en later zou ik de game roemen om zijn diepgang en de geweldige balans in de gameplay.

Super Smash Bros. Melee was echter meer dan alleen een hele goede game, het was voor mij het startpunt van een liefde voor Nintendo. Ik had als kleuter een SNES, maar op die leeftijd besef je eigenlijk niet wat je nou eigenlijk aan het spelen bent. Super Smash deed me echter inzien wat voor historische games ik als kleuter eigenlijk gespeeld had, omdat de game heel instructief omging met achtergronden van zijn iconische personages. Het deed me als 11-jarige verheugen op de andere exclusieve games van Nintendo. Niet veel later ruilde mijn moeder Universal Studios (gelukkig) om voor Luigi’s Mansion en wisten bijvoorbeeld twee jaar later The Legend of Zelda: The Wind Waker en Metroid Prime mijn hart te veroveren.

 

Tien jaar later ben ik redacteur van Gamer.nl en had ik graag gehad dat mijn moeder van toen geluisterd had naar de 20-jarige Bas van nu. Dat had mij toentertijd namelijk in ieder geval één hartverzakking gescheeld. De aankoop van Super Smash Bros. Melee was daarentegen een magische en had een historische impact op mijn perceptie van Nintendo. Het doet me beseffen hoe erg Nintendo af moet van al die verschrikkelijke launchgames en games nodig heeft als Super Smash Bros. Een game die kinderen leert dat ze van Nintendo moeten houden.