Een maand of wat geleden werd ik door een groep studenten gevraagd of ze mij mochten interviewen over mijn hobby, mijn pa ie, mijn werk: games spelen. Naast dat ik er mijn geld mee verdien en ik games ook graag in mijn vrije tijd speel, heb ik ook een behoorlijke (fysieke) gamecollectie in mijn huis staan. De studenten zochten naar iemand die veel games heeft en daar mogelijk problemen mee ondervindt in zijn of haar dagelijkse leven.
Balans
Toen de groep (overigens zeer vriendelijke) studenten bij mij thuis langskwam, inclusief camera en geluidsapparatuur, heb ik geprobeerd ze een positief – en bovendien eerlijk – beeld te geven van mijn pa ie. Ik definieerde wat het betekent om ergens verslaafd aan te zijn: wanneer een bezigheid zo uit de klauwen loopt dat andere elementen in je dagelijks leven er onder lijden. Ik heb ze vervolgens uitgelegd dat ik van mijn hobby juist mijn werk heb kunnen maken, dat ik naast in mijn vrije tijd games spelen er ook een sociaal leven op nahoudt, sport en financieel alles op orde heb. Net zoals met alles in het leven geldt: hou er een gezonde balans op na.
Ze vroegen zich ook af of mijn vriendin het niet raar vindt dat ik games speel en er pakweg duizend in een speciaal daarvoor bestemde kamer heb staan. Nee hoor, die gamet zelf ook. Sterker nog; afgelopen weekend sloten we onszelf in mijn huis op en hebben we op twee televisies tientallen uren in Red Dead Redemption 2 gestoken. Dat doen we eigenlijk nooit, maar voor sommige releases mag je best een uitzondering maken. Dat is weer eens wat anders dan een duur restaurant aandoen of in de kroeg drankjes wegtikken, en mi chien nog wel gezonder en goedkoper ook. Met al deze bezigheden is in feite niets mis, maar zoals ik al zei: een gezonde balans is alles. Of zoals ze in het Engels zo gevat kunnen zeggen: everything in moderation.
Vooroordelen
Ondanks dat – vooral de mannelijke helft – van de studenten enthousiast was over mijn hobby, kreeg ik bij sommige vragen toch de indruk dat er nog veel vooroordelen bestaan over gamers. Het woord gamer zelf heeft eigenlijk ook een vieze nasmaak gekregen in de loop der jaren. Niet alleen vanwege de rechtste opvattingen van een minderheid op internet – die kan met wormen ga ik in deze column niet opentrekken – maar puur vanwege het beeld dat het woord gamer oproept. Ga bij jezelf eens na waar je aan denkt als je de term hoort. Mijn gedachten komen ook wel eens uit bij mensen met een ongezonde leven tijl die alleen maar games spelen en zichzelf afsluiten van de buitenwereld. Het stereotype uit bijvoorbeeld South Park komt als vanzelf naar bovendrijven in mijn gedachten. En dan ben ik iemand die dag in, dag uit met het medium bezig is. Kun je nagaan wat voor gedachten het bij mensen die niets met games hebben oproept.
Ik merk ook in mijn sociale kringen – ik zeg expres niet vrienden, want die kennen mij goed genoeg – dat er niet erg enthousiast gereageerd wordt wanneer er over games gepraat wordt. In groepsapps reageert een gedeelte zelfs spottend als het “alweer over Red Dead Redemption 2 gaat”. Wanneer ik iets over games op Instagram plaats, zie ik mijn volgersaantal sneller teruglopen als wanneer het over een willekeurig ander onderwerp, zoals films of reizen, gaat.
Kinderschoenen
Hoewel ik begrip heb voor de negatieve gedachten die als vanzelf opborrelen bij het woordje gamer – ik haal ze zelf immers ook wel eens voor de geest – is het eigenlijk bizar dat er nog altijd een zekere taboesfeer rondom games hangt. Ondanks het gigantische mainstream succes van consoles als de PlayStation 2, Wii en PlayStation 4. Ondanks het feit dat een groot gedeelte van smartphonebezitters wel eens een spelletje speelt. En ondanks het feit dat Red Dead Redemption 2 de één na grootste lancering van een entertainmentproduct ooit had. De grootste lancering was overigens Grand Theft Auto 5. Ook een game dus.
Het gaat, zover ik het kan beoordelen, om een dunne lijn die het verschil maakt: het is prima om games te spelen, want bijna iedereen doet het. Maar zodra je er in veel kringen uitgebreid over gaat praten, of jezelf uitgesproken gaat identificeren als gamer, wordt er vreemd naar gekeken. Iets dat totaal niet het geval is bij andere media, zoals film. Iedereen kan volop praten over films en series die hij of zij kijkt, zonder dat er vooroordelen aan te pas komen. Films zijn dan ook een veel ouder medium, en dit verschil bewijst eens te meer dat videogames nog maar in hun kinderschoenen staan. Er is nog een lange weg te gaan voordat gamer zijn overal sociaal geaccepteerd wordt. En ik begrijp dat dit hypocriet is om te schrijven op een website genaamd Gamer.nl, maar mi chien moeten we maar eens niet zo hard van de daken schreeuwen dat we ‘gamers’ zijn. Hoeveel mensen ken je die zich vol trots cinefiel noemen?
Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurteni en. Lees ook: