Ontwikkelaars lijken Achievements teveel als kleine extra te zien, en dit terwijl ze grote positieve effecten op de spelervaring kunnen hebben. Er wordt niet goed over nagedacht, waardoor de Achievements niet het effect hebben dat ze zouden kunnen hebben.
Tekenend voor een slechte implementatie van Achievements is Avatar: The Last Airbender, die eind 2006 uitkwam. In deze game kun je binnen een minuut alle vijf Achievements vrijspelen, een aantal combo’s achter elkaar uitvoeren en de punten zijn binnen. Belachelijk makkelijke Achievements, die totaal geen uitdaging bieden. Het lijkt bijna alsof de ontwikkelaar zich speciaal op de Achievement hunter richtte.
Aan de andere kant zijn er nog veel te moeilijke Achievements. De World Champion-Achievement in Ghost Recon Advanced Warfighter bijvoorbeeld. Om deze te behalen moet je nummer één worden op het universele leaderboard. Achievements kunnen uitdagend werken, maar je kunt hier ook te ver in gaan. Een speler zal zich bij het zien van de omschrijving van deze Achievement waarschijnlijk niet snel geroepen voelen het ook maar te proberen. Ook al ga je nog zo lang door, je blijft afhankelijk van anderen, en krijgt wellicht met val pelers te maken. Een dergelijke Achievement heeft daarnaast een veel te repetitief karakter. Net als de Serious-Achievement in Gears of War, waarvoor je 10.000 kills online moet maken. Wel haalbaar, maar net zo repetitief. Bovendien zorgt het ervoor dat de gamer zich waarschijnlijk eerder geroepen voelt ‘noob-wapens’ te gebruiken, wat de multiplayergames niet ten goede komt.
Gears of War kende overigens nog andere slechte Achievements, waarbij je goed verstopte COG-tags in de levels moest verzamelen. Gears of War is per definite een brute shooter, maar wellicht wordt er van de speler teveel gevraagd om verstopte items te zoeken? Replaywaarde hebben ze mi chien wel, maar bepaalde levels opnieuw spelen om net die ene tag te vinden? Leuk is anders.
Het probleem met dit soort Achievements is dat ze niet vermakelijk zijn. Ze zijn niet uitdagend omdat ze te makkelijk of moeilijk zijn, of te repetitief. Goede Achievements moeten juist plezier als achterliggende gedachte hebben. Net zoals games leuk moeten zijn, geldt dat ook voor Achievements. Ze mogen dan mi chien bijna een dwangmatige werking op de speler hebben, uiteindelijk kiest hij nog altijd zelf of hij de uitdaging aangaat.
Het vergroten van het spelplezier ligt dus aan de basis van iedere goede Achievement. Maar hoe zorg je er met een Achievement voor dat de speler meer plezier aan een spel beleeft? Door hem uit te nodigen zijn speelstijl te veranderen bijvoorbeeld. Denk aan Left 4 Dead, waar het bij een van de Achievements de bedoeling is een complete campagne te halen zonder te healen. Combineer je dit met een hogere moeilijkheidsgraad, dan moeten spelers van tactiek wijzigen. Voorzichtiger te werk gaan, en meer met elkaar overleggen bijvoorbeeld. Het voegt iets nieuws toe aan het spel. Als er geen Achievement was geweest die spelers uitnodigde dit te doen, en er dus geen beloning was, dan hadden zij zo’n andere tactiek waarschijnlijk nooit uitgeprobeerd. De Call-of Duty serie kent soortgelijke Achievements, waarbij je levels op Veteran uit moet spelen. Je speelstijl verandert er compleet door. Frustrerend, zo’n hoge moeilijkheidsgraad? Natuurlijk, maar omdat het niet onmogelijk is word je constant uitgedaagd om door te gaan.
Daarnaast zorgt een goede Achievement ervoor dat de speler zich ontwikkelt in zijn vaardigheden. Als je gedwongen wordt headshots te maken ga je vanzelf gerichter schieten. Anderzijds nodigen Achievements waarbij je verschillende soorten wapens moet gebruiken sniperfanaten bijvoorbeeld uit om met andere wapens om te gaan. Op die manier worden multiplayergevechten er alleen maar verra ender op.
Zelfs de kleinste dingen worden beloond door een achievement. Denk Base Jumper in Crackdown, waarvoor je van de immense Agency Tower moest springen en helemaal onderaan in een klein stukje water moet zien te landen. Of neem Borderlands, waarbij je voor de Achievement My Brother Was An Italian Plumber een vijand moet doden door slechts met je benen op hem te landen. Afgezien van het feit dat de naam van deze Achievement een humoristische knipoog is richting Mario, moedigt het de speler aan om af en toe ook gewoon lekker ongein uit te halen. Maar een ontwikkelaar moet zich met zo’n Achievement wel tot de singleplayer of coöp beperken. In de multiplayer gaat het naast het hebben van plezier namelijk ook om winnen en dan zit een team niet te wachten op iemand die zich niet volledig op het gevecht richt.
Goede Achievements zijn er wel degelijk. Het is alleen jammer dat lang niet alle ontwikkelaars het belang van goede Achievements inzien, dat deze het spelplezier kunnen vergroten, zonder dat ontwikkelaars ook maar iets aan het spel hoeven te veranderen. Een vermakelijke en uitdagende Achievement doet dat namelijk vanzelf.