Ghost of Tsushima is de game van het jaar

De lijst aan dingen die ik op Ghost of Tsushima heb aan te merken is vrij lang. De dialogen tussen personages zijn dusdanig strak geregisseerd dat het lijkt alsof je een podcast op twee keer de normale snelheid luistert, met alle stiltes ertussenuit geknipt. Voor een wereld die zo absurd rijk is aan natuur, voelt het een beetje dood aan. Personages leven enkel bij de gratie van de interactieknop en sommige locaties zijn überhaupt niet bevolkt totdat je de bijbehorende missie hebt gevonden.

Het zwaardvechten is niet veel meer dan steen, papier, schaar, met het grote verschil dat je van tevoren weet waarvoor je tegenstander kiest. Echt pittig kan ik het niet noemen. Een beetje zoals samuraisaus. Ghost of Tsushima is qua thematiek en setting al net zo authentiek als dat mengsel van mayo en sambal.

Maar mijn hemel, wat vermaak ik me. Het is wat dat betreft echt de antithese van The Last of Us: Part 2, de vorige titel van PlayStation Studios. Nu vond ik dat een heel goede game, maar ik kan niet zeggen dat ik ervan genoten heb. Het was een emotionele uitputtingsslag. Alsof iemand je zwiepend met een moker steeds weer vol in je gezicht raakt. En je na iedere klap toch weer denkt dat het ergste nu wel achter de rug zal zijn.

Hoewel The Last of Us: Part 2 best lekker speelt, is het niet de gameplay die me bij zal blijven. Bij Ghost of Tsushima is het precies andersom. Ik weet nu al dat ik het verhaal weer ga vergeten. Ik moet op dit moment geloof ik mijn oom zien te bevrijden, want zijn gijzelnemers kunnen elk moment van gedachten veranderen en hem alsnog besluiten te doden. Het boeit me allemaal niet zo, getuige de twintig uur die ik heb besteed aan alles behalve mijn oom redden.

Wat ik me nog wel zal herinneren is hoe gestroomlijnd deze game is. Ik schrijf deze column bewust voordat ik vandaag begin met spelen, want Ghost of Tsushima geeft je eigenlijk altijd wel weer een reden om door te gaan. Of het nu een vogel is die in de buurt fladdert, een Mongoolse nederzetting die aan de horizon opdoemt of gewoon een berg in de verte; er is altijd wel iets wat de aandacht trekt en er wordt je niets in de weg gelegd om op verkenning uit te gaan. Er zijn natuurlijk tal van games met deze opzet. De Assassin’s Creed-serie is er te groot mee geworden en bij The Witcher 3: Wild Hunt stonden er zoveel vraagtekens op de kaart dat ik er een punt achter heb gezet. Geen van die titels slaagden erin om mijn motivatie aangewakkerd te houden.

Ghost of Tsushima lukt dat vooralsnog wel. Misschien dat ik er over nog eens twintig uur heel anders over denk, maar tot nu toe kan ik behalve slapen, eten en werken geen redenen bedenken om te stoppen met spelen. Dat is vooral te danken aan de gelikte systemen van de game, die naadloos met elkaar samenwerken om de spelervaring zo soepel en prettig mogelijk te maken. Heb je een plekje ontdekt? Vanaf dat moment kun je er altijd naartoe teleporteren. De laadtijden van het spel zijn ook zo kort dat dit nooit een straf is. Er is dus geen reden om niet even naar een dorpje of tempel te gaan om je uitrusting te verbeteren. Je kunt op de kaart zelfs zien of daar wel iets te upgraden valt, en zo ja, wat dan. En alsof dat nog niet genoeg is krijg je altijd een pop-up te zien wanneer je genoeg materiaal hebt verzameld voor een sterker zwaard of betere outfit.

Nu kan ik best leven zonder zulke luxe, maar de afwezigheid hiervan kan me op den duur wel opbreken. Stel je voor dat teleporteren naar de andere kant van de kaart steeds gepaard gaat met een laadscherm van een halve minuut. En dat je telkens diep in je menu’s moet duiken om te kijken of je wel genoeg stukken ijzer hebt verzameld voor je volgende zwaardupgrade. Na een half uur gehannes reis je vol goede moed af naar ‘de grote stad’, om er daar achter te komen dat de wapensmid ergens anders uithangt. En dan mag je weer dertig seconden naar een zwart scherm staren. Zo blijf je bezig. Ik niet trouwens, want tegen die tijd heb ik mijn console al gefrustreerd uitgezet.

Ik vind Ghost of Tsushima verre van fantastisch. Ik weet niet eens of ik het wel echt goed durf te noemen. Maar het is consistent goed genoeg. Ik hoef nooit bang te zijn dat ik een missie opnieuw moet starten omdat ik halverwege wat anders besluit te doen. Het spel vraagt netjes of ik daar OK mee ben, en verzekert me dat alle geboekte voortgang bewaard blijft. Nooit snelwandel of langzaamren ik achter andere personages aan, want zij schikken zich aan mijn tempo. En als ik doelloos wil rondstruinen, is er geen interface die mij het (uit)zicht belemmert.

Alleen de wind waait
Waarheen zou de wind waaien
Waai mee met de wind

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen.