Fantaserend over mijn middagje gamen, kwam ik in de auto richting werk op het briljante idee om doordeweeks met de bus te gaan en mijn PSP en NDS mee te nemen, om zo mijn honger in games te kunnen stillen. Tot afgelopen zaterdag was ik namelijk vergeten hoe leuk het kan zijn om even een half uurtje op een handheld te gamen. Dat was tot ik bij het schoonmaken mijn PSP onder het bed terugvond. Wat was het heerlijk om diep in de nacht, na de zoveelste volle luier, moeite te hebben om mijn PSP weg te leggen na de hack en slash-razernij van kla ieker God of War: Chains of Olympus.
In de auto naar het werk kreeg ik bij elk rood stoplicht een flashback naar de vijanden die ik afgelopen nacht in bebloede stukken achter mij had gelaten, omdat zij mijn weg versperden naar glorie. Een voldaan gevoel bekroop mij en mijn streven om later die dag mijn verloren game-uren in te halen werd alsmaar sterker. Ik had heel verstandig de zaterdag volgepropt met huishoudelijke taken om de zondagmiddag vrij te houden voor het gamen. Want eerlijk waar, ik mis het gewoon! Af en toe krijg ik zelfs steken in mijn borst.
Volgens mijn dokter kan dit duiden op hartkwalen of dichtgeslibde aderen en gezien het in de familie zit, zou ik bedrust moeten houden. Blabla… Ik wuif de loze waarschuwingen weg. Ik weet zelf wel waar het aan ligt, namelijk aan verdriet. Verdriet vanwege een tekort aan online gaming en het te weinig vasthouden van een controller. Ik kan tegenwoordig zowaar mijn duimen en vingers weer strekken. Voorheen kon ik met mijn verkrampte handen alleen maar gamen, autorijden en masturberen. Nu kan ik helaas weer afwa en, het bed opmaken en rugma ages geven. Wat een verschrikking…
Ik dacht dat ik niet zo’n verslaafde gamer was maar elke dag dat ik niet speel, voel ik het verdriet zich opstapelen. Diep in mij woekert een verlangen naar multiplayer, een verlangen naar scherpzinnige dialogen in een singleplayer, naar gewelddadige actie, naar magische wezens, naar Chocobo’s, Gotham City, Lionel Me i, mijn Nanosuit, de Pip-Boy 3000, de Spas-12, een getunede Bugatti Veyron, naar de Little Sisters. Ik heb heimwee naar de virtuele wereld. Ik verbaas mij erover dat ik dit zeg. Dit zijn kreten die je meestal hoort van mensen die helemaal verslaafd zijn aan Second Life of World of Warcraft.
Eerst begreep ik deze mensen nooit, maar nu snap ik het helemaal. Ik zie het! Ik voel het! Toch heb ik zondagmiddag weer geen enkele kans gevonden om te kunnen gamen. Mijn jongste had last van darmkrampjes en ik heb hem de hele dag moeten troosten. Dat had hij even nodig. Nu ik nog…
Over de auteur: Gewoon Gamer is Auke van Leersum (31), de huiscolumnist van Gamer.nl. Terwijl gastcolumnisten vanuit hun positie in de industrie naar aan games gerelateerde onderwerpen kijken, ziet Auke alles vanuit één perspectief: de enthousiaste gamer. Dat is hij namelijk. Elke dinsdag beschrijft hij de rol van games in zijn leven.