En toch kon ik maar aan één ding denken: wanneer kan ik Crysis 2 spelen? Oh ja, en aan hoe ik mijn vrouw het nieuws zou brengen dat ik een game had gekocht in plaats van zes pakken luiers. Maar dat zijn zorgen voor een andere dag, eerst eens uitvogelen wanneer ik mijn game kan spelen. Na de kinders in bed te hebben gestopt, verras ik ‘onverwachts’ mijn vriendin door aan te bieden vanavond laat de kinderen in mijn eentje te verzorgen, zodat mijn vriendin lekker vroeg naar bed kan gaan om even bij te slapen.
Mijn sluwe plannetje werkt. Ik word bedankt en op mijn voorhoofd gekust. Dat laat ze zich namelijk geen tweede keer zeggen. Half in slaap loopt ze de kamer uit. Bedachtzaam wacht ik een half uurtje: zo weet ik zeker dat mijn vriendin in dromenland is. Geruisloos haal ik het plastic van de hoes af. Ik klik het doosje open, stop de rijkelijk gevulde Blu-ray in mijn console en gooi de handleiding weg. Maar dan blijk ik een gruwelijke fout te hebben gemaakt.
De handleiding is via de rugleuning van de bank in de kinderwagen gevallen, waar mijn jongens liggen te slapen. Twee handjes komen omhoog. Er volgt een kreuntje, wat gebrabbel en dan een harde krijs. Ik zet mijn console uit - ik wil geen minuut mi en van mijn nieuwe game -en zie een rood aangelopen hoofdje onder de dekens vandaan komen. Dikke tranen biggelen over de wangetjes van het mannetje. Ik probeer hem zo snel mogelijk weer rustig te krijgen en schakel daarvoor de hulp in van een knuffelbeer en het Woezel en Pip-liedje.
Mijn kalmerende toon wordt verstoord door een ander geluid. Op de achtergrond klinkt de iconische, en momenteel minstens net zo ironische Mi ion Impo ible-theme. Shit, dat is mijn telefoon... Ik weiger op te nemen en wonder boven wonder lukt het me om de kleine weer in slaap te krijgen. Maar met terugleggen wacht ik nog even, anders is hij zo weer wakker. Met mijn kind op mijn onderarmen en de controller in mijn hand begin ik aan poging twee. Anderhalf uur later gaat er maar één gedachte door mijn hoofd: het is me gewoon gelukt om weer eens flink te gamen. Geweldig spel trouwens, maar het zijn toch vooral de omstandigheden waar ik trots op ben: met de kleine nog in mijn armen.
Mi chien hoef ik mezelf wel helemaal niet te beperken tot demo’s en korte multiplayerse ies? De gedachte klinkt als een heroïsch muziekje in de oren. Plots zie ik weer een zee aan mogelijkheden. Ik zie game-avonden van acht uur ’s avonds tot vier uur ’s nachts. Ik zie terugkerende FIFA-toernooien met vrienden voor twee euro per doelpunt. Ik zie sixpacks Red Bull en Dextro Energy. Ik ruik...huh, wat ruik ik? Mijn droom valt abrupt in duigen door een verdacht onsmakelijke lucht die de kamer vult. Het is kind nummer één, bijgestaan door de inmiddels wakker geworden nummer twee. Ik neem mijn woorden wel weer terug jongens. Sorry, het spijt me...papa staat weer met beide benen op de grond.
Over de auteur: Gewoon Gamer is Auke van Leersum (31), de huiscolumnist van Gamer.nl. Terwijl gastcolumnisten vanuit hun positie in de industrie naar aan games gerelateerde onderwerpen kijken, ziet Auke alles vanuit één perspectief: de enthousiaste gamer. Dat is hij namelijk. Elke dinsdag snijdt hij een nieuw onderwerp aan.