De eerste twee weken was ik alleen maar bezig met flesvoeding, luiers, billendoekjes, boertjes en kots. Ik liet mezelf verslonzen. Na twee weken moest ik mijn baard met een grasmaaier wegscheren, want mijn scheerapparaat kon het niet meer aan. Ik liet het huishouden voor wat het was en kocht nieuw servies omdat het oude nog niet schoon was. Maar na deze twee weken kwam er gelukkig wat routine in ons dagelijkse wel en wee. De baby’s kregen hun slaapritme te pakken en stukje bij beetje kreeg ik weer wat kleur in mijn gladgeschoren gezicht.
Zelfs mijn twee katten hunkerden inmiddels naar aandacht, maar het was toch vooral mijn PlayStation die me heel verdrietig in een hoekje stond aan te kijken. Ik was nog nooit zo lang offline geweest. Mensen hebben zich zorgen gemaakt. Vrienden begonnen mij al te bellen en berichtjes achter te laten op mijn Facebook-pagina nadat ze de overlijdensberichten in de krant hadden doorgespit en tot hun verbazing niets konden vinden. Hier moest ik wat aan doen. Ik moest hoe dan ook weer proberen online te komen.
Na de jongens diep in de nacht in slaap te hebben gewiegd, strompel ik naar beneden. Ik loop naar mijn TV, zet deze aan en neem plaats in mijn stoel. Ik blaas het stof van mijn controller; de gepatenteerde knoppen van de PlayStation-controller krijgen direct hun oude glans terug. Ze schitteren tegen het zachte licht van mijn TV. Ik moet achterop mijn console kijken waar de aan-knop ook weer zit. Ik schaam mij. Het is te lang geleden oude vriend. Ik zet de schakelaar om, het rode lampje brandt fel in mijn vermoeide ogen. Met één druk op de home-button maakt het rode licht nederig plaats voor zijn groene concurrent.
Ik word verwelkomd door de herkenbare zachte melodie van het menu. Ik zie echter dat mijn console moeite heeft met opstarten. Voordat ik iets kan doen, vraagt hij namelijk om een update...nee, hij smeekt erom. Ook hij schaamt zich tegenover mij. Hij wil niet dat ik hem zo zie. Hij wil zichzelf in vol ornaat laten zien en niet alleen maar als een treurige schim van zichzelf. Ik begrijp hem en installeer dan ook direct de broodnodige update. Na een klein kwartier is mijn oude vriend weer helemaal terug. Als een trotse pauw laat hij zijn mooie veren zien en imponeert hij mij eens te meer. Hoe kon ik zo stom zijn? Hoe heb ik hem ooit mijn rug kunnen toekeren? Ik voel mij alsof ik mijn lang verdwenen broer weer heb teruggevonden, nadat hij 20 jaar door apen in de jungle van Borneo is grootgebracht.
Helaas voor hem en voor mij ben ik er in de inmiddels wel achtergekomen dat ik het toch niet meer red om een 40-urige game in een kleine week uit te spelen. Dat laten mijn kids helaas niet meer toe. Met pijn in mijn hart heb ik mij daarom voorgenomen alleen nog maar demo’s te spelen. Op deze manier eer ik alsnog mijn PlayStation en kan ik hem dagelijks te gebruiken, en heb ik tenminste nog een beetje binding met de gamewereld waar ik zo van hou. Maar het is nog niet definitief gedaan met me. Ik zal terugkeren, alsof ik nooit ben weg geweest. Een wederopstanding zal geschieden. De verloren zoon zal zijn rentree maken. Dat beloof ik plechtig.
Over de auteur: Gewoon Gamer is Auke van Leersum (31), de huiscolumnist van Gamer.nl. Terwijl gastcolumnisten vanuit hun positie in de industrie naar aan games gerelateerde onderwerpen kijken, ziet Auke alles vanuit één perspectief: de enthousiaste gamer. Dat is hij namelijk. Elke dinsdag snijdt hij een nieuw onderwerp aan.