Maar wat schetst mijn verbazing in deze fantastische week vol vrolijkheden: Playstation Network ligt eruit. Zo kan ik mijn ei natuurlijk nooit kwijt! Van al mijn games heb ik de singleplayer al uitgespeeld. En aangezien ik de laatste tijd alleen maar tijd heb om korte multiplayer-sessies te spelen, zag ik geen directe oplossing voor mijn stressprobleem. Hoe kom ik nu weer tot mijn altijd jolige, positieve geestesgesteldheid? Wat weerhoudt mij er nu van om niet als een doorgedraaide psychopaat de kapotte kinderwagen door de achterruit van mijn auto te rammen om er vervolgens mee naar het ziekenhuis te rijden en daar mijn straatje staatsloten één voor één in de reet van de falende dokteren te duwen?

Om mezelf in de hand te houden heb ik een externe harde schijf voor de PC gekocht en al mijn foto’s en filmpjes uitgezocht, hernoemd en deze in nieuwe gesorteerde folders geplaatst. Daar ben ik drie dagen mee bezig geweest. Hierna heb ik het elftal van mijn online voetbalgame weer opgesteld, daarna nog even mijn Facebook geüpdatet, mijn e-mails gesorteerd en mijn iTunes-biblotheek bijgewerkt. Daar kwam ik nog een dag mee voort. Maar ook daarna deed Playstation Network het niet.

Mijn frustratie nam toe. Ik kreeg ontwenningsverschijnselen. Ik dacht terug aan mijn leven toen het nog in het teken stond van overheerlijke zorgeloosheid en onverantwoordelijkheid. Ik voetbalde met mijn vrienden op het strand de weinig voorkomende stressmomenten van bijvoorbeeld een proefwerkweek weg. En we keken uit naar de met alcohol gevulde weekenden, de bioscoopbezoeken., de voetbalavonden van het Nederlands Elftal, met toastjes en chips…en alcohol. Wat een heimwee kan je soms hebben naar de dagen van weleer.

Gelukkig is mijn zoon inmiddels weer thuis. Het gaat een stuk beter met hem. Maar het had niet langer moeten duren. Wat heeft deze moeilijke week mij uiteindelijk getoond: ik ben klaarblijkelijk afhankelijk van games. Ik heb het nodig. Het is mijn drug, games zijn mijn uitlaatklep. Omdat ik nu een gezin heb, heb ik misschien geen tijd meer om te voetballen, naar films te gaan of om vriendenavonden te organiseren. En dat is jammer. Maar wat sleept mij hier doorheen? Wat heeft mij nog nooit verlaten, is er altijd voor mij geweest? Wat steunt mij door dik en dun? Ik zal je zeggen wat: games.

Als ik een stressvolle nacht heb gehad zet ik mijn PSP of NDS weer eens aan en kom ik vanzelf tot rust. Heb ik een dipje op werk, dan ga ik op mijn telefoon op zoek naar naar spelletjes. En gaat de dag totaal niet zoals ik wil, dan kijk ik er naar uit om ’s avonds mijn opgekropte woede te uiten in een online potje schieten op mijn oude vertrouwde spelcomputer. Deze rots in de branding heeft mij menig keer weten te kalmeren. Nee, gamen is zo slecht nog niet. Moet het netwerk het alleen wel doen…

Over de auteur: Gewoon Gamer is Auke van Leersum (31), de huiscolumnist van Gamer.nl. Terwijl gastcolumnisten vanuit hun positie in de industrie naar aan games gerelateerde onderwerpen kijken, ziet Auke alles vanuit één perspectief: de enthousiaste gamer. Dat is hij namelijk. Elke dinsdag beschrijft hij de rol van games in zijn leven.