Geef mij naast een tutorial ook een opfriscursus in games

Ik was ooit heel ver gevorderd in Wild Arms, een toffe, jrpg voor de Playstation 1 met een van de beste soundtracks ooit. Maar zoals dat gaat met lange games, leg je het spel na een tijdje even weg. Even wordt opeens een halfjaar. Maar ergens blijft het knagen: dat gevoel dat er nog iets onvoltooid is. Zeker als je al zo ver bent gevorderd en het einde misschien wel na een paar uur spelen al in zicht is. Dus toen ik Wild Arms na een halfjaar afwezigheid weer in de console duwde en vol goede moed (met een bakje chips en een glas cola) klaar ging zitten om verder te spelen en de heerlijke introtheme door mijn studentenkamer klonk, verwachtte ik zonder problemen weer verder te gaan waar ik was gebleven.

In plaats daarvan had ik geen idee wie ik was, waar ik was, waarom ik was, en hoe ik nu verder moest. Nee, niet omdat iemand iets in de cola had gedaan. Het spel bevatte gewoon geen enkel aanknopingspunt. Het leek alsof de game mij spottend aankeek. Questlog? Wat is dat? Een samenvatting van het verhaal tot nu toe? Doe niet zo gek! Wie legt zo’n mooie jrpg nou een tijdje weg om er later pas mee verder te gaan?

Eh… ik dus.

Over het algemeen is het een voordeel dat grote games gróót zijn. Je kunt er lekker lang mee voort. Het nadeel is dat het mij vaak niet lukt om zo’n spel in één ruk uit te spelen. Soms ben ik een game even zat. The Witcher 3 is een goed voorbeeld: dat is een lekker lange rpg waar ik op een gegeven moment gewoon echt even genoeg van had. Want ondanks het fijne schrijfwerk en de vele quests, is het op een geven moment toch echt ‘meer van hetzelfde’. Dat was ook de reden dat ik Assassin’s Creed Odyssey vorig jaar weglegde. En Horizon Zero Dawn. Niet eens omdat ik de spellen niet leuk vond, of ergens vast zat. Maar gewoon, omdat je soms zin hebt in wat anders en het spel dan opeens een halfjaar of langer niet meer aanraakt.

De prijs die ik daarvoor betaal is hoog: afhaken betekent al te vaak opgeven. Instappen in een spel waar je zo lang uit bent is vaak onmogelijk. Het zorgvuldig opgebouwde spiergeheugen voor de gevechten is weg. De kennis van de immense wereldkaart vervaagt. Personages waarvan je tot in detail wist wat en waarom ze iets wilden, zijn volslagen vreemden geworden. En wat zijn in vredesnaam al die onbegrijpelijke dingen in je inventaris waarvan je ooit absoluut zeker wist dat je ze nodig had?

Hoewel moderne games ten opzichte van die klassieke Wild Arms wel iets beter zijn in je helpen te herinneren wat voor quests je nog open hebt staan, heeft dat weinig zin als je de basale bediening en vaardigheden niet meer doorhebt. Toen ik recentelijk dankzij de Valhalla-trailer zin kreeg om weer in Assassin’s Creed Odyssey te duiken, dropte het spel Alexios midden op een eiland, oog in oog met een aanvallend wild zwijn. Het is best gênant wanneer de Spartaanse held die een jaar geleden nog met finesse en vaardigheid een hele legerpost wist uit te roeien, als een schlemiel met zijn zwaard zwaait, mist en vervolgens na twee aanvallen van het varken bezwijkt.

Er zijn dan twee opties: doorworstelen tot je het weer snapt, of opnieuw beginnen. Die laatste optie koos ik afgelopen maart toen ik probeerde The Witcher 3 weer op te pakken, maar gewoon geen idee had wat ik aan het doen was. De coronacrisis gaf me gedwongen even veel vrije tijd, die ik dus maar vulde met een nieuwe ‘run’, wat me goed beviel. Ironisch genoeg heb ik die inmiddels halverwege weer onderbroken. Odyssey opnieuw beginnen leek me dan ook geen best idee, wat betekende dat ik toch echt weer zwalkend, zoekend en falend moest proberen de draad op te pakken.

Waarom kan dat niet anders? Elke game dwingt je tegenwoordig aan het begin door een tutorial te worstelen waarbij je hoe dan ook moet leren welke knop ‘bukken’ betekent en hoe je een wapen gebruikt. In dat eerste uur is dat vaak frustrerend, omdat je het spel gewoon wil spelen en ontdekken. Maar een halfjaar later, als je die tutorial alsnog echt nodig hebt? Het is een beetje als de cabin crew van een vliegtuig die je voor de vlucht dwingt om de veiligheidsinstructies aan te horen, maar in een noodgeval weigert te vertellen waar die nooduitgang is. “Had je niet op kunnen letten?”

Grote openwereldgames zouden je elk moment dat je dat wil een opfriscursus moeten geven. Hoe werkt dat vechten ook al weer? Mag ik die afweer-timing nog even een paar keer oefenen? Kan iemand mij gewoon als ik dat wil even uitleggen hoe crafting werkt? Oh, en hoe verdomde fijn zou het zijn als een spel je op commando even kan vertellen wat er allemaal aan het verhaal vooraf is gegaan? Dat kan zoals The Witcher 3 dat doet met een korte tussenscene tijdens het inladen van het spel, maar een standaard logboek met ‘dit is wat er tot nu toe is gebeurd, dit is wat je nu moet doen’ zou geen overbodige luxe zijn.

Spellen worden steeds groter en complexer, en dat is supertof. Maar lang niet iedereen is in staat om vier weken vrij te nemen om een heel spel in één keer uit te spelen. Sommigen van ons hebben een baan, een relatie en twee katten die allemaal om aandacht vragen. Dus, beste Grote Game, straf mij niet als ik je even niet alle aandacht kan geven die je van me verwacht. Wees zo vriendelijk om me, als ik dat nodig heb, weer op gang te helpen. Dan is de kans veel groter dat ik je uitspeel en je vervolg ook ga kopen.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook: