De laatste keer dat ik bij Ubisoft binnenwandelde, was de eerste keer in jaren dat ik niet naar de volgende Silent Hunter vroeg. Een naar mijn mening magistrale reeks duikbootsimulaties.
Toen ik dertien jaar geleden mijn eerste betaalde review schreef, waren flightsimulators, al dan niet van de militaire variant, een van de grote genres. Nu? Niche.
Battlefieldproducer Patrick Bach vertelde me dat hij een stuk van het succes van DICE toeschrijft aan het feit dat ze ooit hebben ingezet op first-person shooters, en niet op real-time strategy. Toen een dominant genre, nu op StarCraft en Total War na, zieltogend.
En heeft iemand de laatste jaren nog een goede adventure gezien? Ja? Ik ook, maar het is verdomd hard zoeken naar zowel de game als de informatie erover. En daarbij loop ik liever niet iemand tegen het lijf die absoluut kwijt wil dat ‘ze ze niet meer maken zoals in de tijd van Day of the Tentacle’.
Want laat ondanks mijn gezegende leeftijd duidelijk zijn dat ik absoluut geen aanhanger ben van de ‘vroeger was alles beter’-school.
De discu ie over een tegenwoordig door omzetgedreven industrie die veilig speelt en breed mikt, ga ik liever ook uit de weg. Die discu ie is al sufgevoerd. Maar ik blijf bezorgd om het lot van de gamer die zich door liefde voor een ooit populaire genre of serie nu plots in de nichehoek gedrukt ziet. De liefhebber van games die een trouwe maar te beperkte aanhang scoren, waardoor het voor uitgevers niet langer het financiële risico of gewoon nog maar de moeite waard is deze markt te bedienen.
Je kan als uitgever nog zo luid roepen dat je iedereen aan het gamen wilt krijgen, of de wereldbevolking opsplitsen in gamers en nog-niet-gamers, maar dat verandert niets aan de veto-reflex van je raad van bestuur wanneer je ze de winstvoorspelling van een nichegame voorlegt.
Het maakt daarbij overigens geen ene ruk uit dat die games in kwestie wereldwijd gruwelijk hoge scores krijgen. Scores die soms wat pijnlijk op de kloof tu en pers en het leeuwendeel van hun publiek duiden. Een kloof die net zoals in andere sectoren soms gevaarlijk dicht naar al dan niet bewust snobisme ruikt.
Niets geeft je in bepaalde kringen immers zoveel ‘credibility’ als het verwijzen naar een obscure deathmetalband, een indiefilm uit Zuid-Kazachstan of die ene videogame. Dit uiteraard los van het feit of de persoon in kwestie effectief die band, film of game ooit gezien, beluisterd of gespeeld heeft. En als dat effectief het geval was, die effectief ook zo leuk vond als beweerd. Een argument dat uitgevers niet ten onrechte opvoeren.
Het gamelandschap is veranderd en de grenzen zijn opnieuw gelegd, maar elke evolutie heeft zijn slachtoffers. De nu tot niches veroordeelde gamer is er daar een van. Moet die zich dan maar neerleggen bij de feiten? Bij de teloorgang van ooit grote genres en de vaak dramatische eenmalige stunts van occasionele durvers, als flitsen in een imploderend universum?
Ik vrees van wel. Het enige alternatief is wanneer grote uitgevers, naar het voorbeeld van sommige filmstudio’s of filantropische multimiljardairs, een stuk van de winst van hun bestsellers gaan investeren in bij voorbaat commercieel gedoemde projecten.
Maar lopen we daarmee het risico niet dat zo mankracht en infrastructuur opgeofferd wordt waaraan die bestsellers mi chien juist hun edge danken? Bestsellers waar menig liefhebber van nichegames zich net zo hard mee vermaakt als met zijn voormalige grote liefde, die alsmaar minder van zich laat horen.
Wat die Silent Hunter betreft heb ik me daarom neergelegd bij een lang, mi chien wel eindeloos wachten. Maar samen met een voorlopig nog commercieel ontoereikend aantal anderen, geef ik de hoop niet op. Wie weet komt er wel een volgende goeie duikbootsimulator (het hoeft niet eens een Silent Hunter te zijn) of een nieuwe Homeworld, Grim Fandango, Thief, Close Combat, Forbidden Siren, ach, vul zelf maar aan.
Over de auteur: Raf Picavet is al dertien jaar full time gamejournalist. Hij levert bijdragen aan Vlaamse televisieprogramma's, kranten, magazines en websites, maar zijn schrijfsels voor het maandblad Chief liggen hem het nauwst aan het hart.