Waarom speelt iemand computergames? Op die vraag is geen eenduidig antwoord te geven, maar het feit is wel dat we ooit allemaal begonnen als Homo Ludens. Ieder kind speelt. Het is onderdeel van de menselijke ontwikkeling. Door te spelen, prikkel je je grijze hersencellen en leer je nieuwe dingen. Speel niet en je raakt verveeld. Je stopt met leren.
Klaar met leren ben je nooit en tegenwoordig is gamen voor veel mensen een van de vele manieren om vrije tijd te besteden. Dat gamen/ spelen alleen iets is dat kinderen doen, is volstrekt achterhaald. Of je nu schaakt, tennist, toneel speelt of gamet, het zorgt feitelijk allemaal voor hetzelfde: verstrooiing, ontspanning, maar ook ontwikkeling. Doe iets regelmatig en je wordt er beter in.
Zelf speel ik vooral games om me even te ontrekken aan de werkelijkheid. Ik houd ervan om opgeslokt te worden in een alternatieve wereld. Als ik Uncharted 3 speel, ben ik Drake, voel ik de opwinding bij het ontdekken van een nieuwe clou die naar de schat wijst en haal ik opgelucht adem wanneer ik een golf vijanden heelhuids heb weten te overleven. Dankzij Skyrim ben ik in Tamriel, word ik één met het universum, droom ik ‘s nachts over de diverse queesten die nog openstaan en is ieder gewonnen gevecht een persoonlijke overwinning.
Lucas, mijn oudste zoontje (5 jaar) speelt ook. Vooral op mijn iPad. Angry Birds, Siege Hero, Cut The Rope en Fruit Ninja. Het is onwaarschijnlijk hoe snel hij zichzelf een nieuw spel eigen maakt. Hij speelt en leert. Hij kan zichzelf helemaal verliezen in dergelijke games.
Sebastiaan, mijn jongste zoontje (3½ jaar) speelt geen games en toont er bovendien totaal geen intere e voor. Sebastiaan heeft een algehele ontwikkelingsachterstand en is zeer waarschijnlijk autistisch. Hij zit vier dagen per week op een medisch kinderdagverblijf. Hij praat nagenoeg niet en is nog niet zindelijk. Waarom ik dit opschrijf? Omdat het af en toe oplucht om het aan totaal vreemden te vertellen. Net zoals het lekker is om het er toch vooral niet over te hebben. Sebastiaan speelt en leert ook, maar op een totaal andere manier. Tot zijn derde liep hij nog niet, nu rent hij door het huis als een dolle. Zijn eerste stapjes los ervoer ik alsof hij de marathon van New York had gewonnen. Ik lachte tranen van geluk.
Ik ben dol op Sebastiaan en zal er altijd voor hem zijn. Sterker, ik moet er altijd voor hem zijn, want hij zal de rest van zijn leven zorg nodig hebben. Ik geniet en houd van dat ventje, maar het is af en toe ook loodzwaar. Als hij bij mij achterop de fiets zit en ik rem voor een rood stoplicht, gaat hij volledig door het lint. De flow van beweging wordt onderbroken en dat ervaart hij als zeer onprettig. Toen hij kleiner was, bonkte hij regelmatig keihard met zijn hoofd op de eikenhouten vloer als hij zijn zin niet kreeg. Soms tot bloedens toe. Zijn motoriek blijft onvoorspelbaar. Hij kan soms zomaar struikelen. Communicatie gaat steeds beter, maar blijft lastig. Snapt hij wie ik ben en wat ik zeg? Wat komt er binnen? Hoe communiceer ik het beste met hem? Allemaal zaken waar we door 101 instanties uitermate vriendelijk, kundig en begripvol mee geholpen worden, maar het neemt de zorgen niet weg.
Wanneer ik game, vergeet ik even alles om me heen. Mijn achterstallige administratie, de afwasmachine die uitgeruimd moeten worden en het feit dat ik een zoon heb wiens toekomst een groot vraagteken is. Gamen betekent even geen aanvraagformulieren invullen voor een PGB, geen telefoontje met de gezinsbegeleider, geen afspraak maken voor logopedie, geen evaluatiegesprekken, geen band plakken van Sebastiaans aangepaste fiets. Gewoon even helemaal niets anders dan lekker gamen.
Gamen als escapisme is voor mij noodzakelijk. Daardoor kan me in de werkelijke wereld juist beter handhaven. Het echte leven blijft uiteindelijk het grootste avontuur.
Over de auteur: Jan Meijroos is al meer dan vijftien jaar redacteur bij Power Unlimited, het grootste maandelijkse gametijdschrift van de Benelux. Daarnaast schrijft hij onder andere voor de Metro en Veronica Magazine. Volg Jan op Twitter via @janmeijroos