Een leven zonder vooroordelen over games

Een leven zonder vooroordelen over games

Hoewel naarmate de tijd vordert bepaalde vooroordelen over games steeds meer naar de achtergrond verdwijnen, zijn er nog steeds stigma’s rondom onze geliefde hobby aanwezig. Terugdenkend mag ik van geluk spreken dat ik daar in mijn eigen leven nooit tegenaan ben gelopen. Sterker nog: ik ben geen strobreed in de weg gelegd om volledig van mijn passie te kunnen genieten.

Daarin ben ik mogelijk een uitzondering, al hoor ik graag jullie ervaringen in de reacties onder deze column. Ondanks dat ik in de 37 jaar dat ik op deze planeet rondloop door veel mensen omringd ben geweest die geen ene klap van computerspelletjes afwisten, ben ik altijd vrij geweest om games te spelen, er over te lezen en er uiteindelijk over te schrijven.

Vierkante ogen

Dat begon al bij mijn ouders. Zeker in de jaren 80 en 90 waren veel ouders totaal niet bekend met het toen nog vrij nieuwe fenomeen. Dat kun je ze ook niet aanrekenen: ze waren er simpelweg niet mee opgegroeid, net zoals ik niet begrijp – of wíl begrijpen – wat er leuk is aan TikTok, of op internet bekijken hoe iemand anders een game speelt. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen op de regel, maar mijn ouders wisten echt niets over computerspellen, behalve dat ik graag een Nintendo Entertainment System wilde hebben om Mario te kunnen spelen.

Dat maakten ze dan ook mogelijk. De precieze details zal ik jullie besparen, omdat ik die in een andere column al eens uitvoerig heb besproken, maar zonder dat ik er voor heb moeten zeuren of smeken stond er op mijn achtste verjaardag een NES onder de televisie te brommen. Omdat je niet alléén maar Super Mario Bros. kunt spelen, ontving ik om de zoveel tijd – vooral met mijn verjaardagen en Sinterklaas – een nieuw spel.

Belangrijker nog is dat mij nooit werd verzocht om ‘toch eens te stoppen met die spelletjes’. Er werd mij niet verteld dat ik vierkante ogen zou krijgen, ik werd niet uit het huis gejaagd omdat buiten spelen gezonder zou zijn en er was geen tijdslimieten. Het resultaat was dat ik zelf prima kon inschatten wanneer het té gek werd: omdat er geen onlogisch taboe op de bezigheid lag, wisselde ik mijn virtuele reizen uit eigen initiatief vaak genoeg af met avonturen in de buitenlucht of afspraken met vrienden – al dan niet met een stel controllers in onze hand.

Dat is gedurende de pakweg 23 jaar dat ik in mijn ouderlijke huis heb gewoond nooit veranderd. Op feestdagen arriveerden nieuwe consoles in huize Musters – de Super NES, de PlayStation, de Nintendo 64 – en ook daar mocht ik zoveel vrije tijd mee besteden als ik zelf nodig achtte. Toen ik in mijn tienerjaren op de boerderij van mijn vader meehielp met de aardappeloogst, was het geen probleem om het extra zakcentje dat ik daarmee verdiende uit te geven aan nieuwe spellen. Sterker nog: tussen het arriveren van met aardappels volgeladen karren op het erf speelde ik diverse games uit. Zo blijven spellen als de eerste Rayman, Turok: Dinosaur Hunter en Prince of Persia: The Sands of Time voorgoed onlosmakelijk verbonden met de herinneringen aan het oprapen van kluiten tussen de bintjes.

Ik ben mijn ouders erg dankbaar voor die vrijheid en hun gave om onbevooroordeeld naar games te kijken

Legitiem werk

Ook toen ik ouder werd, stond er nooit iets in de weg om van games te kunnen genieten. Mijn eerste serieuze vriendin vond games eigenlijk ook wel leuk. We speelden om de beurt Grand Theft Auto 3 – lekker rondkarren en de crimineel uithangen en de controller pas weer doorgeven als je opgepakt werd – en heb haar begeleid door haar eerste Zelda-game in de vorm van Ocarina of Time. Toen ik mijn eerste eigen gamesite runde, liet ze mij daar zonder gemopper een aanzienlijk gedeelte van mijn vrije tijd aan besteden. Ze zat zelf ook op het bijbehorende forum.

Tijdens mijn studies was er bij docenten een iets groter gebrek aan kennis, maar nooit aan begrip. Als afstudeerproject tijdens mijn opleiding multimediavormgeving maakte ik een digitaal gamemagazine dat op de computer door te bladeren was. Daarmee slaagde ik.

Op de daaropvolgende journalistieke opleiding heb ik iets harder moeten strijden om gamejournalistiek als legitiem werk neer te zetten. Er werd door docenten in eerste instantie twijfel uitgesproken over mijn missie om dit vakgebied in te gaan, maar na mijn stage bij Gamer.nl – en mijn afstudeerproject dat wederom over games ging – waren ze overtuigd. Ik zal niet claimen dat ik eigenhandig de vooroordelen over gamejournalistiek op scholen heb vernietigd, maar volgens mij is het inmiddels al wel iets meer geaccepteerd om te zeggen dat je op een gameredactie stage loopt.

Legitieme interesse

Zoals ik in de intro van deze column al aangaf: ik mag van geluk spreken. Ik kende ook vriendjes die alleen bij ons thuis games mochten spelen – stiekem – of die thuis het geld wel beter konden besteden. En wat te denken van de vele misverstanden die bij veel ouders nog leven over het gamegedrag van hun kinderen? Hoe zit het met geweld in games, en zijn spellen niet verslavend?

Er is zoveel onwetendheid en dat kun je mensen niet per se aanrekenen: kennis en acceptatie over dit soort zaken moet groeien binnen de maatschappij, langzaam maar zeker, jaar na jaar. Dat doet het hopelijk ook nu de generatie die met games is opgegroeid zelf al wat koters heeft rondlopen. En vergeet niet dat bovengenoemde twijfels niet geheel zonder reden zijn. Het ene kind is het andere niet en als ouder kun je zelf het beste inschatten of je kind gevoelig is voor verslavingen of geweld.

Het beste wat je als ouder kunt doen, is een legitieme interesse in de hobby van je kind vormen. Speel eens een spelletje mee! Ik herinner mij nog dat mijn vader wel eens op mijn slaapkamer kwam om met mij een potje Street Fighter 2: Turbo te doen. Hij vond er vast geen bal aan, maar hij erkende mijn hobby en deed zijn best om te begrijpen waarom ik er zo tuk op was. Een beter gevoel kun je je kind niet geven.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen.

Lees ook:

Hoe vond je dit artikel?

Gemiddeld krijgt dit artikel 0.00 van de 5 sterren.
Artikel als favoriet toevoegen

Weet je zeker dat je de comment van wilt verwijderen?

""

Reacties

Meeste likesNieuwsteOudste
Login of maak een account en praat mee!
test

Het zal aan je omgeving liggen, denk ik. De leeftijd van de mensen, de achtergrond. Zelf merk ik dat veel mensen het maar vreemd vinden dat ik zo veel van mijn vrije tijd besteed aan games. Ik ben toch zeker geen klein kind meer?! Maar ik denk dat veel mensen nog steeds denken dat je dan heel de dag Duck Hunt zit te spelen ofzo. Bovendien, is Netflixen, met treintjes spelen of shoppen dan minder treurig? En ik denk dat gamen voor heel veel mensen een guilty pleasure die ze graag geheim houden.

0

@Michael-Raymond-Clayton ach mensen vergeten nog wel eens dat je enorm veel tijd overhoudt als je niet: Kijkt naar TV ("lineaire TV"), kijkt naar sport (op TV), kijkt naar streaming dienst Etc etc :) Waarom zou je passief naar een verhaal kijken als je zelf het verhaal kan spelen? Dat is toch wel een beetje ouderwets ^_^

0
test

@oidhipson exact!

0
test

@Michael-Raymond-Clayton Kreeg nog de opmerking van m'n schoonmoeder dat ze niet snapt dat ik m'n geld uitgeef aan games, terwijl ze ondertussen de volgende sigaret aanstak :D

0
test

Toen ik nog een gezin had (relatie ging uit) merkte ik vooral het verschil tussen boek lezen en gamen. Als de kids lekker aan het spelen waren en moeder was aan het hobbyen in de keuken, dan kwam er wel commentaar als het opstart piepje van de Playstation door de kamer klonk. Maar als ik een boek pakte en dat ging lezen ( in mijn ogen een soortgelijk vermaak/onstpanning) dan hoorde ik nooit wat. Viel me toen op dat dat ook in vorige relaties zo ging. Gaming heeft toch een heel ander imago dan lezen. Ik vind dat wat je ook doet om jezelf te ontspannen en wat goed voelt, moet je gewoon doen. Zonder commentaar. Iedereen is anders en vermaakt zich anders. Ook als ouder zijnde kan dit gewoon. Kids willen vaak niet eens dat je je met ze bemoeit als ze bezig zijn.

0
test

@Red Dead Demon Mee eens en heel irritant dat mensen niet de moeite nemen om het op deze manier te bekijken.

0

@TiRamySu Neem jij wel de moeite om het van de andere kant te bekijken dan? Want de realiteit ligt ergens in het midden en heeft meerdere kanten Overigens ben ik het eens dat gamen een vorm van ontspanning is net zoals vele andere hobby`s die in bepaalde kringen meer geaccepteerd zijn. Daarentegen kan er wel wat gezegd over afhankelijk van de hobby die je hebt dat je daarmee meer aansluiting zal vinden in het dagelijks leven bij andere mensen. Aansluiting/verbinding is voor veel mensen (of je het nou leuk vindt of niet) een van de belangrijkste aspecten van ons leven wat in onze biologie zit verweven. Deze aansluiting of verbinding kun je natuurlijk ook in gaming vinden maar tenzij je in de gaming/IT/etc sector werkt blijft het iets dat niet vaak op de werkvloer wordt besproken vanuit mijn eigen ervaring. Teveel gamen tenzij je in de gamingbranche wilt gaan werken en zo gelukkig bent hiermee je brood te kunnen verdienen heeft een negatief effect wanneer je je brood moet gaan verdienen met iets dat je niet leuk vind omdat je jezelf niet genoeg ontwikkeld hebt om uit te vinden wat je wilt doen qua werk. Aan de andere kant is gematigd gamen, helemaal in sociale setting een super gezonde manier van tijd verdrijf die geestelijke uitdaging biedt tegenover alle feestjes/festivals met alcohol en drugs.

0

Aanbevolen voor jou