Een leven zonder vooroordelen over games

Daarin ben ik mogelijk een uitzondering, al hoor ik graag jullie ervaringen in de reacties onder deze column. Ondanks dat ik in de 37 jaar dat ik op deze planeet rondloop door veel mensen omringd ben geweest die geen ene klap van computerspelletjes afwisten, ben ik altijd vrij geweest om games te spelen, er over te lezen en er uiteindelijk over te schrijven.

Dat begon al bij mijn ouders. Zeker in de jaren 80 en 90 waren veel ouders totaal niet bekend met het toen nog vrij nieuwe fenomeen. Dat kun je ze ook niet aanrekenen: ze waren er simpelweg niet mee opgegroeid, net zoals ik niet begrijp – of wíl begrijpen – wat er leuk is aan TikTok, of op internet bekijken hoe iemand anders een game speelt. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen op de regel, maar mijn ouders wisten echt niets over computerspellen, behalve dat ik graag een Nintendo Entertainment System wilde hebben om Mario te kunnen spelen.

Dat maakten ze dan ook mogelijk. De precieze details zal ik jullie besparen, omdat ik die in een andere column al eens uitvoerig heb besproken, maar zonder dat ik er voor heb moeten zeuren of smeken stond er op mijn achtste verjaardag een NES onder de televisie te brommen. Omdat je niet alléén maar Super Mario Bros. kunt spelen, ontving ik om de zoveel tijd – vooral met mijn verjaardagen en Sinterklaas – een nieuw spel.

Belangrijker nog is dat mij nooit werd verzocht om ‘toch eens te stoppen met die spelletjes’. Er werd mij niet verteld dat ik vierkante ogen zou krijgen, ik werd niet uit het huis gejaagd omdat buiten spelen gezonder zou zijn en er was geen tijdslimieten. Het resultaat was dat ik zelf prima kon inschatten wanneer het té gek werd: omdat er geen onlogisch taboe op de bezigheid lag, wisselde ik mijn virtuele reizen uit eigen initiatief vaak genoeg af met avonturen in de buitenlucht of afspraken met vrienden – al dan niet met een stel controllers in onze hand.

Dat is gedurende de pakweg 23 jaar dat ik in mijn ouderlijke huis heb gewoond nooit veranderd. Op feestdagen arriveerden nieuwe consoles in huize Musters – de Super NES, de PlayStation, de Nintendo 64 – en ook daar mocht ik zoveel vrije tijd mee besteden als ik zelf nodig achtte. Toen ik in mijn tienerjaren op de boerderij van mijn vader meehielp met de aardappeloogst, was het geen probleem om het extra zakcentje dat ik daarmee verdiende uit te geven aan nieuwe spellen. Sterker nog: tussen het arriveren van met aardappels volgeladen karren op het erf speelde ik diverse games uit. Zo blijven spellen als de eerste Rayman, Turok: Dinosaur Hunter en Prince of Persia: The Sands of Time voorgoed onlosmakelijk verbonden met de herinneringen aan het oprapen van kluiten tussen de bintjes.

Ik ben mijn ouders erg dankbaar voor die vrijheid en hun gave om onbevooroordeeld naar games te kijken

Ook toen ik ouder werd, stond er nooit iets in de weg om van games te kunnen genieten. Mijn eerste serieuze vriendin vond games eigenlijk ook wel leuk. We speelden om de beurt Grand Theft Auto 3 – lekker rondkarren en de crimineel uithangen en de controller pas weer doorgeven als je opgepakt werd – en heb haar begeleid door haar eerste Zelda-game in de vorm van Ocarina of Time. Toen ik mijn eerste eigen gamesite runde, liet ze mij daar zonder gemopper een aanzienlijk gedeelte van mijn vrije tijd aan besteden. Ze zat zelf ook op het bijbehorende forum.

Tijdens mijn studies was er bij docenten een iets groter gebrek aan kennis, maar nooit aan begrip. Als afstudeerproject tijdens mijn opleiding multimediavormgeving maakte ik een digitaal gamemagazine dat op de computer door te bladeren was. Daarmee slaagde ik.

Op de daaropvolgende journalistieke opleiding heb ik iets harder moeten strijden om gamejournalistiek als legitiem werk neer te zetten. Er werd door docenten in eerste instantie twijfel uitgesproken over mijn missie om dit vakgebied in te gaan, maar na mijn stage bij Gamer.nl – en mijn afstudeerproject dat wederom over games ging – waren ze overtuigd. Ik zal niet claimen dat ik eigenhandig de vooroordelen over gamejournalistiek op scholen heb vernietigd, maar volgens mij is het inmiddels al wel iets meer geaccepteerd om te zeggen dat je op een gameredactie stage loopt.

Zoals ik in de intro van deze column al aangaf: ik mag van geluk spreken. Ik kende ook vriendjes die alleen bij ons thuis games mochten spelen – stiekem – of die thuis het geld wel beter konden besteden. En wat te denken van de vele misverstanden die bij veel ouders nog leven over het gamegedrag van hun kinderen? Hoe zit het met geweld in games, en zijn spellen niet verslavend?

Er is zoveel onwetendheid en dat kun je mensen niet per se aanrekenen: kennis en acceptatie over dit soort zaken moet groeien binnen de maatschappij, langzaam maar zeker, jaar na jaar. Dat doet het hopelijk ook nu de generatie die met games is opgegroeid zelf al wat koters heeft rondlopen. En vergeet niet dat bovengenoemde twijfels niet geheel zonder reden zijn. Het ene kind is het andere niet en als ouder kun je zelf het beste inschatten of je kind gevoelig is voor verslavingen of geweld.

Het beste wat je als ouder kunt doen, is een legitieme interesse in de hobby van je kind vormen. Speel eens een spelletje mee! Ik herinner mij nog dat mijn vader wel eens op mijn slaapkamer kwam om met mij een potje Street Fighter 2: Turbo te doen. Hij vond er vast geen bal aan, maar hij erkende mijn hobby en deed zijn best om te begrijpen waarom ik er zo tuk op was. Een beter gevoel kun je je kind niet geven.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen.

Lees ook: