Persoonlijk heb ik nog steeds prachtige herinneringen aan Duke Nukem 3D, een van de eerste games die ik als kleine jongen op de PC speelde. Het was een ervaring om nooit meer te vergeten. Aliens, enorme wapens, dansende dames en uitspraken die ik destijds niet helemaal goed begreep. Hoewel ik dus niet precies wist waar het over ging, was de boodschap van de game in ieder geval duidelijk: als ze met jou en je omgeving proberen te fucken, dan pak je je verantwoordelijkheid, zeur je niet en begin je met schieten.
Duke Nukem profiteerde in de jaren negentig nog van de macho jaren tachtig-films die toen in overvloed op de televisie werden uitgezonden. Het personage pastte perfect in het rijtje Steven Seagal, Sly Stallone en Arnold Schwarzenegger. Hersenloos knallen onder de invloed van een flinke portie anabolen in combinatie met Amerikaanse cultuur en keiharde beledigingen. Behalve het personage zelf, was de game zelf ook ijzersterk. Duke Nukem 3D was lekker rondrennen en springen, overwachte switches vinden en op alles knallen wat bewoog. Na deze succesvolle game lag de weg open voor Duke Nukem om zich onsterfelijk te maken met een reeks sterke games. Dat het niet zo afliep is natuurlijk algemeen bekend.
De legende brokkelt af
Duke Nukem: Forever, het directe vervolg op Duke Nukem 3D, was geen compleet debakel, maar een spel dat hopeloos achterhaald was. In de schaduw van het legendarische Duke Nukem 3D mag het zeker niet staan. De eens zo scherpe en revolutionaire Duke Nukem was links en rechts ingehaald door veel snellere shooters waarbij de ene na de andere adrenalinestroot op je werd afgevuurd. De ooit zo grappige opmerkingen van Duke Nukem voelde nu vooral als apatisch geneuzel van een vermoeide bejaarde. Ik bedoel, als je het op gameplay-gebied niet kan waarmaken, dan heb je ook gelijk minder recht van spreken en komen je wijze opmerkingen nu eenmaal minder uit de verf.
Dat de legendarische Duke Nukem gezichtverlies leed spreekt voor zich. Uit nostalgisch oogpunt zal ik een nieuw Duke Nukem-spel altijd verwelkomen, maar het is duidelijk zijn dat Duke Nukem het in die vorm niet redt in deze wereld. De concurrentie van andere shooters is moordend en slechts wat grappen hier en daar is gewoon niet genoeg om een spel te dragen. Duke Nukem heeft wel een unieke stijl en gameplay, maar die moeten wel volledig benut worden en worden aangepast aan het heden.
Echte knokkers geven niet op
En dus dient de vraag dient zich opnieuw aan: willen we Duke Nukem nog terug? The Expendables toonde dat er zeker in deze tijd een enorme behoefte is aan een stukje oppervlakkige mannelijkheid. Soms is dialoog namelijk geen oplo ing. In de gamewereld hebben we op het moment te weinig van zulke spellen. Het is tegenwoordig allemaal nog psychologischer, dieper en ingewikkelder. Er zit overal een extra laag onder en slechts een aantal games lijkt zich nog te wagen aan hersenloos knallen. Deze games worden dan vaak weer verhuld in een cartoonstijl of voorzien van een groot aantal zombies. Waar zijn de simpele actiehelden die maar één doel voor ogen hebben?
Duke Nukem is precies dat, een simpele actieheld. Hij is een schoolvoorbeeld van ‘man the fuck up’ en pak je verantwoordelijkheid. Maar deze prachtige boodschap mag niet ten onder gaan aan een hopeloos verouderd en technisch mislukt omhulsel. “The medium is the me age”, zei Marshall McLuhan ooit, en dat is ook hier het geval. Een nieuwe game moet speltechnisch en grafisch gewoon volledig in orde zijn. Dat is wat Duke Nukem verdient.
Nu is de beste baas een digitaal personage en dus volledig afhankelijk van de grillen van de ontwikkelaar. Het is de hopen dat de mensen die Duke Nukem weer terugbrengen iets van het karakter van de de opgepompte actieheld in zich hebben. Als dat zo is, kunnen we met een gerust hart naar een nieuwe Duke Nukem-titel uitzien. Echt knokkers geven niet op, hebben we geleerd van de comebacks van macho-helden als Sylvester Stallone, Arnold Schwarzwenegger en Jean Claude van Damme. Hoe harder je ze raakt, des te getergder ze terugkomen. Je zult ze moet doden om ze een halt toe te roepen. Gelukkig voor Duke Nukem sterven pixels niet en kan hij tot in het eeuwige zijn comeback maken. Als het aan mij ligt komt hij dus weer terug, ook al moeten we hem daarvoor eerst finaal afmaken.