Als klein zes jarig jongetje maakte ik kennis met voetbal. Een teamsport bij uitstek, want wat is er beter voor je sociale vaardigheden dan met tien andere jongetjes hetzelfde doel na streven. Teamsporten zijn goed voor de ontwikkeling hoor je vaak en dat is iets wat ik niet kan ontkennen. Acht jaar heb ik op de grasvelden van "mijn" cluppie rondgewandeld, toen had ik het wel gezien. Ik tennisde namelijk al een aantal jaren en dat ging me een stuk beter af. Verder had ik ook geen last van tien andere jongetjes die hun dag niet hadden of mij irriteerden. Je wint als team en je verliest als team, en daar kun je als individu weinig aan doen.
Het is mi chien dan een logisch gevolg dat ik met online gaming mij meer voelde aangetrokken tot one on ones en DeathMatch. Speelmodi waar je zelf centraal staat, waar je het zelf moet doen en waar je niemand anders de schuld kunt geven als het slecht gaat. DeathMatch, de gamemode voor de individualist, de einzelganger en soloplayer. Vroeger was het simpel, want er was alleen maar DeathMatch. Lekker knallen in nauwe gangen, als een molen die maar door blijft draaien, maar langzaam begon het een en ander te veranderen. Gamers werden socialer, anders gezegd, games werden socialer. Verschillende teamopties verschenen en waren niet meer weg te denken naast de oude vertrouwde DeathMatch optie. Speelden mijn vrienden Capture the Flag in Unreal Tournament, ik ging voor de DeathMatch optie.
Counter-Strike en vooral TacOps waren leuke teamgames, maar mijn voorkeur bleef uitgaan naar de slachtpartij der Remi's. Er gaat namelijk niets boven het "hersenloos" afschieten van andere mensen. Vooral in Medal of Honor kon ik weer lekker mijn gang gaan en de nodige spelers met mijn shotgun laten kennismaken.
Ik was dan ook onaangenaam verrast door Battlefield 1942, waar DeathMatch in kleine donkere steegjes niet mogelijk was. Het was een teambased game, wat betekent dat je moet samenwerken. Het was dan ook even wennen, je bent ten slotte gewend alles alleen te doen. In BF1942 bleek dat de eenzame Jan soldaat ook nog ver kan komen, maar het is en blijft wennen. En wennen zal het zijn, want de negen levens van deathmatch zijn langzaam aan het opraken. Games als Counter-Strike: Condition Zero, BF1942, Global Ops, Team Factor en America's Army zijn vooral teamgames. Als je nu naar de statistieken kijkt zie je dat er meer "teamspelers" zijn dan eenzame solisten. Het lijkt dan ook een kwestie van tijd voordat de optie DM er alleen nog voor de sier bij zit.
Nu krijgen we straks Unreal Tournament 2003, dat op het eerste gezicht wat weg lijkt te hebben van Quake en voldoende levels heeft waar gedeathmatched kan worden. Maar ook hier is het de schijn die bedriegt, want de nieuwe opties zijn voornamelijk team gericht.
De een zegt dat het fases zijn, waarbij op het moment "realistic team based gaming" in is, de ander zegt dat het de evolutie van gaming is. En ik ben bang dat de laatste groep mensen gelijk heeft. Volgens mij zijn gamers namelijk permanent DM moe en is het laatste waarop we kunnen wachten, naast Gore 2, een DeathMatch revival. Zoiets als een jaren seventies party waarbij iedereen zich in het verleden waant, om daarna blij te zijn in de jaren 00 wakker te worden. Nu kan ik me er wel iets bij voorstellen dat mensen liever samen spelen, maar DeathMatch is een kunst, een kunst die nu verloren gaat. Ik roep dan ook uit: "eenzame strijders verenigt u, zodat wij ook in de toekomst samen kunnen DeathMatchen!"