In maart schreef ik een column met de titel 'Inferiieur',waarbij ik mijn beklag deed over de Nintendo Wii. Het punt dat ik in de columnmaakte, was dat Nintendo doorging zoals het met de GameCube bezig was: de enigetoppers komen uit de eigen, bestaande franchises en voor de rest brengtNintendo nauwelijks nog iets nieuws. Third-party's brengen zelfs amper wat uitop de Wii en als er al wat uit komt, is het voor het overgrote deel troep.Eigenlijk is Nintendo op een nog slechter pad beland dan metde GameCube. Niet alleen blijft het bedrijf enorm conservatief qua games(telkens alleen maar vervolgen op gevestigde franchises), maar het heeft er ooknog eens voor gekozen om zwakke en goedkope technologie in zijn console testoppen om de kosten te drukken. Het bleek commercieel gezien een gouden greep.Met de gimmicky controller wist deJapanse gigant, die na het falen van de GameCube compleet wanhopig was, ma a'skleine kinderen en huisvrouwen enthousiast te maken. Nu behoor ik niet tot éénvan de twee groepen, maar ook ik was aanvankelijk razend enthousiast.Op zich had ik een goede reden om enthousiast te zijn.Nintendo beloofde een nieuwe manier van gamen. Knoppenbesturingen zijn al sindshet begin der games dé manier om je door een virtuele wereld te bewegen, maarvoor de eerste keer ooit bracht een megabedrijf een nieuwe manier van besturenvoor een grote thuisconsole op de markt. Waarom zou de Wii eigenlijk niet derevolutie zijn die Nintendo beloofde?Het is heel simpel: Nintendo wilde helemaal nooit eenrevolutie op het gebied van gamen. Nintendo wist bij voorbaat dat het in de console-oorlog kansloos zou zijn als zehet plan van de GameCube zouden volgen. De PlayStation 3 en Xbox 360 zoudenNintendo dan volledig wegvagen. Daarom koos het bedrijf ervoor om eentechnologisch zwaar inferieure console te produceren, waarmee de kosten voorzowel hardware als software gedrukt konden worden. Dan blijft er nog éénprobleem over: hoe overtuig je mensen ervan om een console te kopen dietechnologisch net zo zwak is als de toenmalige consoles, terwijl die consolesgoedkoper zijn en meer games hebben? Het antwoord: leid de ma a af met een gimmick.Die gimmick is de Wii-afstandsbediening geworden, wederom een commercieelbriljante oplo ing voor een groot probleem van Nintendo.Ik word hier alleen niet vrolijk van. Nintendo heeft uitangst gehandeld, heeft gamers misleid en is oerconservatief bezig. Wanneer isde laatste keer dat het bedrijf een nieuwe franchise heeft opgezet? De'innovatie' van bewegingsbesturing is een illusie, gebakken lucht. Het kan wattoevoegen, maar dat doet het amper. Het was slechts een excuus voor de slechtegraphics.Qua games zou je zeggen dat het gouden tijden zijn voor deWii. Mario en Metroid zijn niet zo lang geleden uitgekomen en werden vol lofontvangen. Maar dit is eens te meer een bewijs dat Nintendo op de oude voetdoorgaat. Men teert slechts op allang gerenommeerde franchises, waarvan hethaast saai is dat ze zeer goed zijn, en doet vooral niets anders. Third party'spresteren nog steeds absoluut waardeloos, zoals ze altijd al gedaan hebben, opNintendo's console. Alleen Zack & Wiki werd de afgelopen paar maanden échthoog gewaardeerd, maar financieel kunnen third-party's slechts geld uit de Wiihalen door goedkope en schaamteloze minigame-troep te creëren. Dat is nog eenswat anders dan de PlayStation 3 en Xbox 360, waar third-party's zelfs met dehogere ontwikkelingskosten winst maken op grote, meeslepende ervaringen.De Wii is dus nog steeds een GameCube 2 en het zal nooitanders worden. De Wii is zelfs een stap achteruit door de waardeloze graphicsen de overdaad aan cash-in troep. Hopelijk zal de hype ooit eens afnemen enkomt Nintendo niet weg met deze dolkstoot in de rug van misleide gamers.Daarbij, ik ben een gamer en geen opa of huisvrouw. Dat andere doelgroepen hunhersenen willen trainen of hun vet verliezen door middel van een console, doetme heel weinig.