De nieuwe God of War is mijn eigen Ragnarök

Als je me een week geleden had gevraagd om mijn gedachten over het slot van Kratos’ winterse avontuur op papier te zetten, dan was het een klaagzang geworden. Ik vind dat Ragnarök op zich een degelijk verhaal vertelt en dat op een prachtige manier doet. Maar eigenlijk staat al het andere me tegen. Het continue getetter van metgezellen dat me op overbodige spelmechanieken wijst, het gegrap en geginnegap de hele tijd, de plastisch prachtige maar holle omgevingen, de onwil om me zelfstandig na te laten denken. Het is alles wat ik verafschuw in games, terwijl er ergens in die potpourri van textures, voice lines en skilltrees echt wel een goed spel zit. 

Tijdens het spelen werd mij één ding vrij duidelijk: God of War Ragnarök is, nog meer dan zijn voorganger, een spel over vaders. Dit keer staat niet alleen de relatie tussen Kratos en Atreus centraal, maar bijvoorbeeld ook die van Odin en Thor. Het is een game over ouders en hun kinderen en alle stribbelingen die daarbij komen kijken. Tot zover nog geen wereldschokkende realisaties. Maar wat ik tijdens het spel nog niet doorhad, is dat God of War niet alleen een game over vaders is. Het is een game vóór vaders.

Ik wil niet suggereren dat God of War Ragnarök zich uitsluitend op een volwassen, mannelijke doelgroep richt - integendeel. Het laatste deel van dit tweeluik doet hard zijn best om voorbij dat stereotype te gaan. Maar het is een kind van z’n tijd en het is nu eenmaal de tijd dat veel bepalende ontwikkelaars kinderen hebben en anders naar hun werk gaan kijken. 

Niet dat alle grote games nu ineens over het krijgen en opvoeden van kinderen gaan. Het zit ‘m meer in de manier waarop spellen worden ontworpen. Er zijn binnen titels van PlayStation Studios nog steeds tal van smaken gameplay, maar het voelt allemaal voorgekauwd, als een potje Olvarit. Gemaakt om er met de paplepel in te gieten.

Dat viel eerder dit jaar al op bij Horizon Forbidden West. Aloy is praatgraag en praat graag over hoe ze de puzzels waar ze mee bezig is oplost. Atreus en Mimir tillen dat in Ragnarök naar een ‘hoger’ niveau door de oplossing van de puzzel al te verklappen voordat je goed en wel hebt gezien wat de bedoeling is. Of erger nog: voordat je überhaupt de puzzel hebt kunnen zien. 

En zo is het hele spel opgebouwd. Je krijgt geen seconde de tijd om zelf na te denken, want God of War verhoedde dat je verdwaalt of vast komt te zitten. Voor mij haalt dat al het plezier uit een spel. Al spelenderdom, noem ik het. In de zeldzame gevallen dat het goede antwoord niet gelijk wordt voorgezegd, lukt het me zelf ook niet meer. Mijn brein is uitgeschakeld bij gebrek aan stimuli. 

Maar toen drong het tot me door: Ragnarök is niet voor mij weggelegd, want het is niet voor mij gemaakt. Dit is geen game die je acht uur op één dag moet spelen, want dan begint het heel erg te schuren. Het voelt als een een game door ouders, voor ouders. Ouders die waarschijnlijk helemaal geen zin hebben in frictie na een lange dag met al genoeg uitdagingen.

En dan is God of War Ragnarök de perfecte game. Het biedt spectaculaire gameplay en kijkt weg als een film. En als je steeds maar een uur of anderhalf speelt, kun je er weken tot maanden zoet mee zijn dankzij tal van collectibles en zijmissies. Voor je het weet dient de volgende blockbuster van Sony zich alweer aan en zit je het hele jaar gebakken.

Het is iedereen die van Ragnarök geniet gegund, maar ik ben er even klaar mee. Ik word weliswaar ouder, maar ik hoef geen kinderen en al helemaal niets kinderachtigs. Sony spreek ik over vijf jaar wel weer, wanneer ze eindelijk Bloodborne Remastered hebben uitgebracht. “Hey, hunter, niet vergeten om die navelstrengen op te eten.”