Als ik games speel, geniet ik. Een nogal voor de hand liggende uitspraak, maar het is wel zo. Innovatieve gameplay, een sterke soundtrack, toffe wapens en personages, al die dingen moeten aanwezig zijn voordat ik persoonlijk spreek van een vermakelijk spel. Maar goed, dat wilt daarom nog niet zeggen dat ik van de game in kwestie geniet. Waar hangt dat dan wel vanaf? Wel, voor een groot deel van de details. De dingen die op het eerste zicht niet opvallen, maar toch aanwezig zijn op de een of andere subtiele manier. Laat ik wat voorbeelden geven om mijn punt wat duidelijker te maken. Zo'n drie jaar geleden begon ik, net zoals vele andere mensen, met het spelen van World of Warcraft. Meteen was ik in de ban van het spel doordat er ongelofelijk veel te doen was in het fictieve Azeroth: quests, een guild opstarten, items verzamelen, het plezier kende gewoon geen einde. Het was tevens het streefdoel om zo snel mogelijk een hoog level te bereiken zodat je, liever vandaag dan morgen, samen met een groep digitale vrienden een raid kon gaan organiseren om dat ene ultieme monster tegen de vlakte te krijgen. Toegegeven, ik heb heel wat uren in World of Warcraft gestoken (en nu nog steeds), maar het is me nooit gelukt om de (in het verleden) beruchte draak Onyxia af te maken. Het probleem was dat ik, in tegenstelling tot het merendeel van mijn mede-guildleden, te lang bleef stilstaan bij 'de details' van het spel. Vaak ging ik als Mordicay (zo heette mijn zwartgeklede Orc Rogue) gewoon de wereld verkennen om allerlei toffe, minder bezochte plaatsen op te zoeken en screenshots en filmpjes te maken van bijvoorbeeld de aanwezige monsters. Zo was er een zeereus die, als je lang genoeg keek, stiekem een scheet liet ontsnappen in de vorm van een groene luchtbel die hij bovendien nog eens met zijn vinger stuk prikte ook! Ondertussen zijn er al verschillende filmpjes van de viespeuk op het internet verschenen, maar ik was waarschijnlijk een van de eersten die het beest een wind heeft zien laten. Maar dat terzijde.
Gewoon wat naar de omgeving kijken kan al genoeg zijn
Het bovenstaande is zoiets wat een spel voor mij mooi maakt, de dingen die mij doen genieten van een game. Een ontwikkelaar mag dan nog de meest straffe engine van het moment gebruiken om het er grafisch ongelofelijk prachtig uit te laten zien, als het spel geen eigen ziel bezit, dan doen die sprankelende beelden me niets. Onlangs heb ik een PlayStation 3 in huis gehaald samen met Motorstorm en Resistance: Fall of Man. Welnu, Motorstorm ziet er grafisch echt zwaar indrukwekkend uit, maar het spel weet me niet langer dan een uurtje te boeien, gewoon doordat ik het gevoel heb dat het 'maar' een racegame is, geen beleving. Resistance: Fall of Man daarentegen ziet er grafisch net zo mooi uit, maar die titel zit boordevol met leuke, subtiele details. Is het je bijvoorbeeld al opgevallen dat er op heel veel plaatsen leesbare posters vol met interessante propaganda in het spel hangen? Of heb je al ondervonden dat je, na het afknallen van zo'n lelijke Chimera, achteraf de buisjes die in z'n rug zitten nog eens elk apart kunt losschieten? Dat zijn de dingen die voor mij een spel meer dan een spel alleen maken.
Zelfs de buisjes in de rug van de Chimera komen los
Ik kan echter best begrijpen dat niet iedereen dezelfde mening heeft als ik. Het voorbeeld van Motorstorm zou je best kunnen weerleggen door te zeggen dat het spel helemaal niet zulke details moet bevatten, het gaat immers toch gewoon over lekker racen? Zelfs de dingen die ik uit Resistance aanhaalde kunnen afgeschreven worden als mierenneukerig, je wilt toch gewoon lekker wat knallen? Wel vrienden, ik wíl niet gewoon eventjes racen of knallen, ik wil volledig opgaan in een spel, en dat betekent voor mij dat de ontwikkelaar de tijd en de moeite heeft genomen om de nodige extraatjes in het spel te stoppen. Mensen die regelmatig artikels van mezelf lezen weten dat ik een enorme fan ben van Square Enix, en dat komt vooral door de manier waarop zij het merendeel van hun games steeds weer afleveren. Een Final Fantasy-titel zit steeds opnieuw boordevol met dingen die je nooit zou zien als je het spel op een 'doordeweekse' manier speelt. Denk maar eens aan het vinden van de posters over de Turtles Paradise-bar in Final Fantasy VII. Ook het recente The Darkness is zo'n spel waarvan je de speelduur best heel wat uurtjes kunt verlengen, als je gewoon wat meer gaat letten op de details en de kleine dingen die men heeft toegevoegd. Ik klink misschien best wel betweterig, maar het zou me heel wat plezier doen, mochten mensen wat vaker stilstaan bij de kleinere dingen…ook in games!
Reacties op: De kleine dingen des...videogames
=HellFire=
bone-thug
=HellFire=
j0han
Shriko
aXXis
ScrtZ
en uitgebreider rondkijken enzo
dan zie je soms details
en dan denk ik
ey best grappig, best tof dat ze dat erin hebben gedaan
zoals de vele easter eggs in GTA san andreas etc dat vind ik wel grappig, dat is pas humor maken
anonymous
En ik weet nog daat als je HL2 uitgespeeld had en de credits over je scherm rolden je daarna nog iets te zien kreeg. Daarom zo je altijd, maar dan ook altijd de credits af moeten kijken, ook bij andere games.
Dat van die credits is geld ook bij films, vaak is er tussen de credits ook nog wat leuks van de film te zien. Veel mensen zien dit niet, want die moeten om de een of andere reden zo snel mogelijk de zaal uit. Zelf blijf ik altijd relaxed zitten. Zo kan ik van Johnny English nog herinneren dat Johnny deed alsof hij door een belager was aangevallen waardoor hij niet kon voorkomen dat de kroonjuwelen gestolen werden. Natuurlijk was dit niet zo en moest hij voor de politie een dader verzinnen zodat die er een compositietekening van kon maken. Johnny English verzon natuurlijk een man met een uiterlijk dat nergens op sloeg, met groen haar en een banaanvormig litteteken en nog meer wat ik niet meer weet. De film eindigde bij een zwembad, en aan het eind van de credits zag je credits zag je een man op een ligstoel met precies het uiterlijk wat Johnny beschreven had. En dat soort simpele onverwachte dingen vind ik gewoon geweldig.
gappie22
metzman
Prey had gelukkig dezelfde soort omgevingsextra'tjes als in de andere 3D Realms games met zijn gokkasten, radio-uitzendingen enz.
The Darkness is idd ook zo'n game waar veel in te vinden valt. Ook trouwens een reden dat ik ondanks dat velen de hoop al blijken opgegeven te hebben ik nog steeds enorm uitkijk naar Duke Nukem Forever. Waar is die next gen strip bar nou met interactieve flipperkast:S???
Nicklezz
Ramon163
BaZ Chillin
Helmet Kamikaze
Na dat jaar waar ik me volldig heb opgenomen in de wereld van Azeroth en toch gekozen heb voor een meer socialer leven (voor mij was het alles -WoW- of niks -geen WoW-). Ben ik begonnen met mijn Xbox 360 en heb ik weer een enorm gave ervaring gehad met Dead Rising, ál die extra's die in de game zaten waren echt onwijs gaaf en hebben mij vele, vele uren plezier gebracht. Na vele uren pure uitdaging van Dead Rising ben ik door geschoven naar The Darkness.
The Darkness was wederom een zeer gave game die vele uren weet te vermaken mede door het sterke verhaal, vele extra's en de actie die gewoonweg volmaakt was. Al die Pop Eye afleveringen en alle andere TV zenders waren echt leuk om gewoon een half uur naar te kijken. Dan nog te zwijgen van de grafische details in de game die de wereld echt tot leven brachten. "Niks geen game, dit is een echte wereld!", zo'n gevoel. De game weet je echt van begin tot eind mee te sleuren, je wil de game in één lange sessie uitspelen, precies zoals zijn voorganger de Chronicles of Riddick ook al wist te doen.
[edit]
Ik lees nu beneden mij ook reacties over Half Life, hetzelfde gaat op voor Half Life 2 en uitbreidingen voor mij. Bied ook diezelfde geweldige ervaring. Dan heb ik de Max Payne games nog niet eens genoemd.
Sommige games zijn echt geniale artestieke kunstwerkjes. Het moderne kunst.
slayernl
Maar ook gewoon kijken hoe de omgeving was en hoe bijvoorbeeld in W2 woestijn bomen mee gingen op de muziek was gewoon ongehoord voor die tijd…. aaaah the good old days
les31
Str1ngS
Mactox
MetalSonic
fant
Behalve de telefoonnummers en brieven, waarbij de telefoonnummers ook nog eens hilarische gesprekken opleverden, had je ook nog al die grafiti-teksten op de muur.
Die waren meestal zeer interessant en leuk om te lezen.
Verder zaten er genoeg side-quests en TV-programma's(nog meer op de PS3) in om de game langer dan de bedoelde en meestal genoemde speelduur mee te laten gaan.