De ironie van Destiny | Gamer.nl

De ironie van Destiny | Gamer.nl

Het is woensdag 11 februari. Ik stop ermee. Na honderden uren breek ik met Destiny. Een van de meest intense relaties die ik ooit met een game heb gehad loopt plotseling op de klippen. En ik ben niet de enige, het is alsof alle hardcore spelers van het eerste uur februari uitkiezen om er demonstratief mee te stoppen. We zijn er allemaal klaar mee want in in mei zijn we waarschijnlijk gewoon weer allemaal de lul.

Vanaf 9 september tot die 11e februari heb ik Destiny kapot gespeeld, tot aan het ongezonde aan toe. Meer ochtenden wel dan niet zette ik mijn wekker om 7 uur zodat ik ‘s ochtends nog een paar bounties kon halen, of gewoon omdat ik het zo heerlijk vond om te domineren in de Crucible. Ik wil niet eens weten hoeveel dagen ik werk heb laten liggen, het huishouden heb laten gaan of m’n meisje half boos alleen naar bed heb zien vertrekken omdat ik ‘nog even iets moest halen’.

None

Media has no description

Een beter mens zou met wat spijt op zo’n periode terugkijken. Maar ik genoot van elke seconde. Grinden of niet, de pure basis van Destiny, het gevoel van de gameplay, het voelde veel te goed om er niet van te genieten. Bovendien speelde ik voor het eerst in mijn leven in een clan vol fantastische gasten die ik inmiddels als vrienden beschouw, altijd was er wel minstens één iemand online om mee te knallen. 

Het keerpunt

11 februari is dat plotsklaps voorbij. Eigenlijk moet ik alleen de Gjallarhorn nog halen, maar voor de rest heb ik alle wapens, alle armor en elke mi ie en beide Raids al talloze keren doorlopen. Ik heb twee personages op level 32 en meer ascendant- en radiant-materialen dan ik kwijt kan. Gedurende een half jaar zeik ik – en de hele community met mij – op alles dat Destiny verkeerd doet. En geloof me, dat is veel. Maar het is nooit genoeg om überhaupt te overwegen om te stoppen met spelen. 

Gedurende een half jaar zeik ik – en de hele community met mij – op alles dat Destiny verkeerd doet

Maar op die ene dag maakt Destiny iets kapot bij me. Ik selecteer m’n personage. Per ongeluk de verkeerde. Uitloggen. Opnieuw inloggen. M’n clan joinen in de Vault of Gla . Per ongeluk de verkeerde wapens bij. Uitloggen. Opnieuw inloggen. Terug naar de vault. Per ongeluk verkeerde gear bij. Uitloggen. Opnieuw inloggen. Terug naar de vault. Erachter komen dat ik weer terug moet naar m’n vorige personage om een helm over te zetten omdat ik anders m’n helm van m’n tweede personage niet kan equippen. Uitloggen. Opnieuw inloggen. Twee keer achter elkaar. Om iets te gaan doen dat ik al duizend keer eerder deed. In een game waarin ik alles al heb. Ik stop ermee.

Het is niet eens zozeer de omslachtigheid van (in dit geval) het managementsysteem van meerdere personages, want dat is slechts één van vele dingen die me tegenstaat aan de game. Nog veel meer is het dat laatste, het feit dat ik alles al heb en alles al duizend keer gedaan heb. Destiny heeft me niets meer te bieden, er was slechts nog één moment van frustratie nodig om het in te zien. 

Media has no description

Ma a-exodus

Ik heb geen concrete cijfers, maar mijn gevoel zegt me dat het gros van de early adopters februari 2015 uitkiest om te stoppen. Op fora, binnen bekende spelersgroepen en bij specialisten in de media overheerst hetzelfde gevoel: het is leuk geweest. Ik zie de ene na de andere groep afhaken, als een soort ma a-exodus van spelers die zich al sinds dag één Guardian noemen.

Ook in mijn eigen clan zie ik binnen anderhalve week na mijn stoppen de een na de ander afvallen. Slechts één van ons blijft tot op de dag van vandaag trouw inloggen, maar dat ligt waarschijnlijk aan zijn obse ie voor de moeilijk te verkrijgen Vex Mythoclast – die hij overigens nog steeds niet heeft. Ik lijk geen uniek geval te zijn, alsof Destiny en zijn november-DLC wetenschappelijk gezien precies 6 maanden intere ant wisten te blijven. 

Ik zeg eerlijk, ik haat het grootste deel van de design-keuzes die Destiny maakt

Iedereen die stopt lijkt ook één ding gemeen te hebben: de haat voor de game waar ze zoveel tijd instoppen. Ik zeg eerlijk, ik haat het grootste deel van de design-keuzes die Destiny maakt. Ik haat het gebrek aan een fatsoenlijk verhaal, of de grove fouten die The Dark Below maakte. Ik haat het dat elk personage van level 32 per se dezelfde armor moet dragen. Ik haat het dat elke gemiddelde speler slechte design-keuzes mijlenver van tevoren ziet aankomen en het feit dat de ervaren mannen en vrouwen bij Bungie de enigen lijken te zijn die dat niet vooraf kunnen bedenken.

Niemand haat Destiny meer dan de speler die er honderden uren in stopt, maar die speler stopt er wél honderden uren in. Het is maar al te bekende ironie onder de hardcore spelers; the game we love to hate while playing it. Eenzelfde ironie is te bespeuren in het commentaar van de spelers die afhaakten. ‘Ik stop. Ik ben er echt helemaal klaar mee. Ik kan niet wachten op House of Wolves.’ Want ja, zo zijn ‘we’ dan ook wel weer…

Media has no description

Getting the clan back together

Vlak na de aankondigingstrailer van House of Wolves vraagt een Activision-vertegenwoordiger me op de man af: “Baal je ervan dat er geen nieuwe Raid in zit?” Ik antwoord: “Ja, heel kut”. Meer woorden hoef ik daar niet aan vuil te maken. En toch zit ik te springen om nieuwe content en met mij talloze andere spelers bij wie de game inmiddels stof ligt te happen. Zit er iets in House of Wolves waar ik zin in heb? Niet echt. Is er iets te vinden nog waar ik enthousiast van wordt? Nope. Maar het is nieuw spul. En het is Destiny. De verslaafde in me kan echt niet wachten.

 “Baal je ervan dat er geen nieuwe Raid in zit?” Ik antwoord: “Ja, heel kut”

Weer terug die wereld in. Mijn vertrouwde clangenoten weer over de headset horen. Lachen om maatje Bally die gegarandeerd familie is van die twee oude zeikerds uit de muppets, gieren om de Vexloze Erik op wie we allemaal een uur moeten wachten als een sprong ook maar een héél klein beetje moeilijk is, of allemaal meegenieten met die ene speler wiens vriendin altijd ellenlange telefoongesprekken met haar moeder houdt, waar wij over de headset van mogen meegenieten. Ik mis het. Ik ben écht helemaal klaar met Destiny. Ik kan écht niet wachten op nog meer Destiny.  

Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou