De Grand Theft Auto-trilogie kan beter een goede herinnering blijven

De geruchten liegen er niet om: er zouden remasters (of, volgens sommige websites, remakes) van Grand Theft Auto 3, Grand Theft Auto: Vice City en Grand Theft Auto: San Andreas in de maak zijn. De games zouden op Unreal Engine draaien en dit najaar op zo’n beetje elk modern platform verschijnen. Als iemand die enorm van de oorspronkelijke games heeft genoten, gaat mijn gamershart er automatisch sneller van kloppen, maar tegelijkertijd ben ik erg bang dat het alleen maar tegen gaat vallen.

De ‘Grand Theft Auto 3-trilogie’ op PlayStation 2 verscheen precies op het juiste moment. 3D-games waren net mainstream aan het worden en spelers begonnen langzaam maar zeker aan de ingewikkeldere besturing en uitgebreidere spelwerelden te wennen. Grand Theft Auto 3 kwam in 2001 uit en liet zien wat er precies allemaal mogelijk was dankzij die toegevoegde dimensie. Het was natuurlijk niet de eerste game met een open wereld, laat staan de eerste 3D-game, maar niet eerder werd een modern ogende spelomgeving zo realistisch en met zoveel vrijheid op een spelcomputer weergegeven.

Ik kan mij nog goed die eerste stappen in GTA 3 herinneren. Ik was daarvoor eigenlijk vooral relatief lineaire 3D-ervaringen op spelcomputers gewend – zelfs de demo van Metal Gear Solid 2 die op menig op lancering aangeschafte PlayStation 2 stond te brommen, liet je een redelijk vooraf vastgelegd pad bewandelen. Maar toen was daar GTA 3. Ik liep de straat van Liberty City op… en toen? Wat moest ik in hemelsnaam doen, waar ging ik in vredesnaam naartoe? Die vrijheid was enorm verwarrend, maar tegelijkertijd extreem aanlokkelijk.

Bovengenoemde vrijheid werd snel genoeg de nieuwe standaard. Natuurlijk, GTA 3 heeft missies om te voltooien, maar de game draait eigenlijk om lekker rondcrossen door de stad, explosies veroorzaken, prostituees neerknuppelen, de politie van je afschudden en je raketwerper op onschuldige voorbijgangers afvuren. Ik schetste het beeld al in de vorige week verschenen column: met mijn toenmalige vriendin kon ik hele middagen achter de televisie zitten en GTA 3 spelen, waarbij we alleen de controller uit handen gaven wanneer één van ons werd opgepakt of het leven liet. In het spel, welteverstaan.

Zo heb ik tientallen, zo niet honderden uren in Liberty City vertoefd, en geen seconde daarvan voelde als verspilde tijd. Vervolgen Vice City en San Andreas telden daar nog ontelbare speeluren bij op. Hoewel ik het ‘kunstje’ tegen de tijd dat ik San Andreas voor het eerst opstartte inmiddels wel kende, werd daar de gameplay nauwelijks minder vermakelijk van – zeker de enorme expansie van de spelwereld had daar een groot aandeel in.

Nostalgie is een sterke emotie en het is dan ook logisch dat het internet massaal staat te springen om de mogelijke remasters. Maar nostalgie is ook een wrede verleidster, een die het verleden mooier kan weergeven dan dat het werkelijk is. De oorspronkelijke GTA 3-trilogie ziet er naar hedendaagse maatstaven natuurlijk niet meer uit, maar dát is wel het minste wat Rockstar met remasters of remakes kan oplossen. Banger ben ik voor of de gameplay de tand des tijds heeft doorstaan.

Gamedesign heeft sinds de eerste jaren van het huidige millennium immers niet stilgestaan. Rockstar was na San Andreas zelf ook zoekende naar de toekomst van de franchise. GTA 4 voelde héél anders aan en met GTA 5 lijkt de ontwikkelaar de balans tussen het arcadeplezier van de klassieke delen en het realisme dat bij deze tijd hoort te hebben gevonden. Maar ook andere ontwikkelaars hebben met games hun plasje gedaan over het openwereldgenre, van soortgenoten als Watch Dogs, Saints Row en Sleeping Dogs tot fantasievolle sandboxgames als Assassin’s Creed en Zelda: Breath of the Wild. Er heerst zelfs een bepaalde ‘openwereldmoeheid’ onder veel spelers, zó populair en allesomvattend is het genre geworden.

Is het dan een goed idee om de drie games die dit genre groot hebben gemaakt opnieuw uit te brengen? Ik kan niet in de toekomst kijken en weet niet in hoeverre Rockstar het design van de games aanpast in de remasters, maar de gameplay is naar huidige maatstaven nogal ‘simpel’. Missies kunnen vrij eentonig zijn of soms ronduit irritant (hallo, vliegmissies in Vice City!) en het is allang niet meer uniek om zonder enige limiet door een stad te rijden en te doen waar je zin in hebt. Dat was het begin jaren 00 wel, en daarom hebben we die goede herinneringen aan de games. Hoe gaat Rockstar ervoor zorgen dat we met remasters ook nieuwe goede herinneringen kunnen maken?

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de soundtrack, een van de belangrijkste aspecten van Vice City en San Andreas. In eerder verschenen heruitgaves misten al vele essentiële nummers op de radiostations. Betaalt Rockstar alle artiesten opnieuw om weer een complete soundtrack te kunnen aanbieden, of zijn we gedoemd om door Vice City te rijden zonder Michael Jacksons Billie Jean, of door San Andreas zonder dat 2Pac en Rage Against de Machine door de speakers schallen?

Maar goed, misschien loop ik op de feiten vooruit. Eerst moeten die remasters maar eens officieel aangekondigd worden. Wie weet krijgen we dan ook meteen een beter beeld van hoe Rockstar deze klassiekers naar de moderne tijd brengt. Ik wil alleen maar zeggen dat ik de hype die nu al gecreëerd is door een stel geruchten goed begrijp, maar dat we vooral moeten oppassen dat we geen verwachtingen creëren die niet waargemaakt kunnen worden. GTA 3, Vice City en San Andreas behoren tot mijn favoriete games ooit en dat wil ik graag zo houden.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen.

Lees ook: