De aantijgingen tegen Activision-Blizzard zijn hopelijk het startschot voor verandering

De aantijgingen tegen Activision-Blizzard zijn hopelijk het startschot voor verandering

Het was de afgelopen anderhalve week hét gespreksonderwerp binnen de game-industrie: de giftige werkcultuur bij grote uitgevers en de weerstand die werknemers daar publiekelijk tegen bieden. Ik vind het belangrijk dat die conversatie plaatsvindt. Dat betekent immers dat het onderwerp an sich bespreekbaarder wordt en permanente veranderingen hopelijk in zicht zijn.

Let op: bepaalde beschrijvingen van gebeurtenissen in deze column kunnen als schokkend ervaren worden.

Vorige week klaagde het Ministerie van Eerlijke Werkgelegenheid en Huisvesting van Californië uitgever Activision Blizzard aan. Er zou discriminatie en seksuele intimidatie plaatsvinden binnen het bedrijf, zo concludeert men op basis van twee jaar onderzoek. Denk aan ongelijkheid op het gebied van salarissen en promoties – in het bijzonder bij vrouwelijke werknemers – en seksuele intimidatie op de werkvloer. Vorig jaar kwamen er soortgelijke praktijken aan het licht bij Ubisoft, en eerder bij Riot Games en Quantic Dream.

Een nieuwe standaard

Het feit dat de zaak nu in het nieuws komt, lijkt zijn eerste vruchten af te werpen. Dan heb ik het niet over de statements van bovengenoemde bedrijven en CEO’s als Bobby Kotick, die volgens veel werknemers niet toereikend zijn. Ik heb het wél over het feit dat werknemers zich durven te wapenen tegen dit probleem nu het onderwerp bespreekbaar wordt gemaakt. Bij Activision Blizzard wordt er gestaakt en is er een open brief gepubliceerd waarin door ruim tweeduizend werknemers verandering wordt geëist.

Ook (voormalige) werknemers van Ubisoft plaatsten deze week een brief online met een vergelijkbare tendens. Ze spreken daarin hun steun uit richting de werknemers van Activision Blizzard en andere uitgevers. Die uitgesproken steun is essentieel voor slachtoffers om zich gehoord te voelen en ze een potentieel prettiger vooruitzicht te bieden. Daarbij stellen ze in de brief ook een nieuwe standaard voor de industrie voor, waarbij een groep bestaande uit werknemers – niet managers en andere mensen in hoge posities – als een soort waakhond annex luisterend oor optreedt. Dat zou wat mij betreft een uitstekende eerste stap zijn richting een betere toekomst.

Ik vond het vooral indrukwekkend om te zien dat men volgens de brief van Ubisoft-werknemers geen genoegen meer neemt met verontschuldigingen. Ubisoft zou volgens hen een jaar lang "niets meer dan aardige woorden, lege beloftes en een onwil om de overtreders te ontslaan" hebben geboden. Het bedrijf heeft het afgelopen jaar diverse kopstukken ontslagen en verbetering beloofd. Hoewel mogelijk goedbedoeld van de uitgever, blijft het een feit dat er om de zoveel tijd berichten van een giftige werkcultuur binnen een bedrijf naar buiten komen, waarna het betreffende bedrijf door het slijk gehaald wordt, men zich verontschuldigt en daarmee de kous zo goed als af is. Het wordt tijd dat er blijvende veranderingen worden doorgevoerd. Steeds meer werknemers durven dat nu publiekelijk te eisen. Dat hier veel moed voor nodig is – niet in de laatste plaats omdat je je carrière mogelijk op het spel zet – mag voor zich spreken.

Misselijkmakende verhalen

De aandacht voor het onderwerp in de media heeft meer voordelen. Zo komen er steeds meer verhalen aan het licht van mensen die benadeeld zijn door de giftige werkcultuur, of verhalen over topmannen binnen uitgevers die zich jarenlang zonder noemenswaardige gevolgen hebben kunnen misdragen. Uit de aanklacht van de staat Californië bleek al dat een vrouwelijke werknemer zelfmoord pleegde nadat naaktfoto’s van haar rondgingen op een bedrijfsfeest.

Minstens zo misselijkmakend is de zogenaamde ‘Cosby Suite’. Een aantal ontwikkelaars van Activision Blizzard had tijdens BlizzCon een hotelkamer geboekt die ze naar de beruchte, voor aanranding veroordeelde acteur Bill Cosby vernoemden. Daar werden niet alleen drankjes genuttigd, maar er werden, zo bleek uit geplaatste foto’s van de kamer en een appgroep, ook ‘mooie vrouwen’ voor gezocht. Hoewel dat op zichzelf weinig kwaad kan, doet de context waarin dit geplaatst wordt de maag van een gemiddeld mens omdraaien: er circuleert een foto op het internet waarin de groep ontwikkelaars met een portret van Cosby zelf op bed zit.

Het zijn geen leuke verhalen om te lezen – laat staan om te schrijven – maar nogmaals: dit moét aan het licht komen. Enerzijds om slachtoffers de kans te geven hun verhalen met de wereld te delen of ze moed te geven om dat in de toekomst te doen, anderzijds om de verantwoordelijken op te laten draaien voor de schade die ze mensen hebben berokkend.

De toekomst

Niemand is perfect. Velen hebben in het verleden wel eens een opmerking gemaakt die niet zo handig was. Als daarmee iemand is benadeeld, moet dat uitgesproken en opgelost worden. Maar minstens zo belangrijk is dat mensen die zich er schuldig aan hebben gemaakt terecht worden gesteld, ervan leren en beseffen waarom hun gedrag zo schadelijk was voor anderen.

Dát is het zaadje van waaruit zich een nieuwe toekomst kan ontkiemen. Een toekomst die inclusiever is; een toekomst waarin mensen gelijk behandeld worden en gelijke kansen krijgen; een toekomst waarin iedereen zich fijn en veilig op de werkvloer voelt. Dat lijkt wellicht een utopie, maar wel eentje die de afgelopen weken hopelijk een stapje dichterbij is gekomen.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook:

Hoe vond je dit artikel?

Gemiddeld krijgt dit artikel 0.00 van de 5 sterren.
Artikel als favoriet toevoegen

Weet je zeker dat je de comment van wilt verwijderen?

""

Reacties

Meeste likesNieuwsteOudste
Login of maak een account en praat mee!
test

De essentie van een utopie is dat deze onbereikbaar is. Hopen dat je een stapje dichterbij komt heeft zodoende geen enkele waarde, want de utopie blijft sowieso onbereikbaar.

0

@Agent 4125 dus je hoeft geen poging te doen om de situatie te verbeteren aangezien de perfecte situatie niet haalbaar is?

0
test

@Ziminar Je kunt altijd een poging doen om de situatie te verbeteren. Je kunt alleen feitelijk niet dichterbij een utopie komen, omdat de kern van de utopie is dat hij onbereikbaar is. Het is een taalkundig dingetje, ik ben het verder (uiteraard, wie niet?) met de schrijver eens dat ongezonde werkculturen aangepakt moeten worden.

0
test

@Agent 4125 @Agent 4125 Wat een k u t verhaal.

0
test

Laat duidelijk zijn dat ik natuurlijk fel tegen alle vormen van machtsmisbruik ben alsook voor alle uitingen daarvan (zoals discriminatie en seksuele intimidatie). We moeten elkaar allemaal een beetje normaal en met respect behandelen. Echter... Die medaille heeft twee kanten. Elkaar normaal behandelen betekent ook dat je begrijpt dat mensen geen machines zijn, dat we dat ook helemaal niet moeten nastreven. Dat mensen wel eens onhandige dingen zeggen en daar vaak niets kwaads mee bedoelen en dat we ook een klein beetje incasseringsvermogen moeten hebben. Beetje minder lange tenen. Want we slaan mijns inziens ontzettend door. Zo ook in deze column: "Velen hebben in het verleden wel eens een opmerking gemaakt die niet zo handig was. Als daarmee iemand is benadeeld, moet dat uitgesproken en opgelost worden. Maar minstens zo belangrijk is dat mensen die zich er schuldig aan hebben gemaakt terecht worden gesteld" Je zou ook kunnen denken: goh, een wat onhandige opmerking. Dat zal diegene vast niet kwaad hebben bedoeld. Desnoods vraag je ernaar (bedoelde je daar wat mee?) Maar terechtstellen? Het grootste probleem is volgens mij dat mensen niet meer kijken naar de intentie waarmee dingen worden gezegd, maar zich focussen op de gebezigde woorden en daar vervolgens helemaal op losgaan als daar aanleiding voor bestaat. En breek me de bek niet open over onzin als 'culturele toe-eigening'... Donkere mensen die beledigd zijn als lichte mensen met dreads rondlopen... Ik verzin dit niet. Straks wordt het zelfs beledigend als je als licht mens naar Reggae luistert ofzo. Mark my words. Het gaat er allemaal niet beter op worden met die overdreven politieke correctheid.

0

@Michael-Raymond-Clayton ik had een baas en die maakte continu securely getinte opmerkingen naar vrouwelijke collega’s. Niemand zei er wat van. Als iemand hem er bij de eerste opmerking al had op aangesproken had zich de volgende keer wel bedacht misschien. En waar ligt precies de grens tussen accepteren en niet accepteren? Als je continu dat soort onschuldige opmerkingen naar je hoofd geslingerd krijgt kan ik me voorstellen dat je er op een gegeven moment klaar mee bent. Als je, volgens jou, prima dat soort opmerkingen mag maken dan mag je die persoon er ook op aanspreken dat het voor jou te ver gaat. Dat heeft niet met politieke correctheid of lange tenen te maken dat heet je grenzen aangeven en voor iedereen is die anders

0
test

@Michael-Raymond-Clayton Het belangrijkst is dat onhandige opmerkingen of onschuldige plagerijtjes gebeuren op voet van gelijkwaardigheid. Dat je in de praktijk gewoon als goede collega's met elkaar omgaat, maar je soms nu eenmaal kan vergissen in hoe je bepaalde dingen het beste doet of uitdrukt. Dat zal dan ook slechts incidenteel gebeuren en men zal elkaar dat dan ook niet te kwalijk nemen. Anders wordt het wanneer bepaalde collega's structureel worden gekleineerd, ge-intimideerd of gepest. Dan is er geen sprake meer van gelijkwaardigheid, maar van langdurige irritatie tot een ronduit giftige werksfeer. Hierin zit ook het verschil tussen plagen en pesten: plagen doen vrienden onder elkaar, pesters pesten hen die zij minderwaardig achten. Het zal per gemeenschap verschillen waar de algemene grenzen hierin liggen; de ene cultuur is wat 'harder' dan de andere. Maar zodra er dus geen gelijkwaardigheid meer is, zodra de ene collega of groep collega de andere collega of groep collega's structureel intimiderend, treiterend tot ronduit giftig behandeld, dan is er wel degelijk fundamenteel iets mis, ook als men hierin heel subtiel weet te handelen. Pesters zijn er niet zelden immers vrij goed in om met vrij onschuldig ogende handelingen iemand helemaal kapot te maken, zodat omstanders sneller denken dat het pestgedrag wel meevalt en het slachtoffer zich wel zal aanstellen.

0
test

@Michael-Raymond-Clayton Het is zelfs het domste wat je in deze tijd kunt doen, omdat momenteel ieder spatje talent van het grootste belang is. Je kan mensen niet gaan uitsluiten omdat ze niet in de pas lopen, of ongewenst gedrag vertonen, want je hebt ze desondanks keihard nodig. Hoe dan ook, respect moet van 2 kanten komen, en als iemand niet binnen de lijntjes wil kleuren is dat geen teken van disrespect, en dient de ander dit te snappen.

0

@Michael-Raymond-Clayton ik ben het helemaal met je eens. En ik vermoed dat de schrijver terecht wijzen bedoelde. Terecht stellen is wel heel drastisch in deze.

0

Aanbevolen voor jou