Angst opzoeken in zijn nature, is een tegenstrijdige bezigheid voor mensen. Alsof we proberen te ademen onder water: het hoort niet. Het gaat regelrecht tegen onze evolutionaire opvoeding in. Angst is er om ons te behoeden van gevaren. Een overlevingsinstinct. En toch zoeken velen het op. Binnen gecontroleerde omstandigheden kan niemand en niets ons namelijk kwaad doen, wat precies de reden is voor mij om 'enge' media en entertainment te consumeren.
Stel je voor dat er niet zoiets bestond als horrorfilms, thrillers, laat staan games die er alles aan doen om je zo bang mogelijk te maken. Wat voor andere opties zouden er zijn om deze emoties te ervaren? Ik ben in ieder geval niet de persoon die zijn voordeur open laat staan, in de hoop dat er in het midden van de nacht een persoon van slechte naam mijn appartement binnenvalt, puur en alleen om angst te ervaren.
Natuurlijk komen games bij lange na niet zo dichtbij als dergelijke realistische situaties, die mensen met gemak levenslang kunnen traumatiseren. Games zijn een goede optie voor diegenen die angst graag leren kennen. Zo ook voor mij. Dat maakt me echter geen moedig mens, laat staan eentje die welwillend angstige situaties tegemoet gaat.
Angst
Al op jonge leeftijd was ik aan de buis gekluisterd voor 'enge' series en films. Vroeger keek ik vooral veel 'Kippenvel', maar ook 'Griezelig Maar Waar' en horrorkla iekers als Stephen King's 'It', John Carpenter's 'The Thing' en het originele 'Dawn of the Dead' draaide ik grijs op opnamevideobanden. Games kwamen pas in beeld nadat ik een chronische angst voor clowns (coulrofobie) had opgewekt. Dan hebben we het gelijk over 2004, toen F.E.A.R. uitkwam.
Vóór F.E.A.R. kon ik horrorgames simpelweg niet spelen. Dit puur vanwege het feit dat je handelingen in games zelf moet uitvoeren, terwijl het in films gewoon voor je gebeurt. Je handen voor je gezicht gooien is tijdens het gamen geen optie. F.E.A.R. verscheen op het perfecte moment voor mij: precies wanneer ik oud, wijs en dapper genoeg was om dergelijke spellen aan te pakken. Dat ik geen pc had en ik het letterlijk in het bijzijn van een vriend moest spelen, had er mi chien ook wat mee te maken.
Nieuwe liefde
De omstandigheden waren dus niet optimaal voor het ervaren van de game. Het was bijna altijd middag. De lamellen stonden meestal open. Het geluid dat uit de laptop kwam waarop ik speelde was niet bepaald overtuigend. Oh, en die vriend zat eigenlijk altijd Unreal Tournament 2004 of Rome: Total War te spelen, amper 40 centimeter van mij vandaan. Onbewust was ik mijzelf aan het behoeden van bang zijn, want ik probeerde nooit die situatie te veranderen zodat ik de game op een andere manier kon ervaren. Dat gezegd hebbende: meerdere malen heb ik kennisgemaakt met de halfzachte vloerbedekking van zijn slaapkamer, nadat Alma me weer de stuipen op het lijf jaagde. Dat zijn de momenten die mij bijbleven.
Van daaruit bleef ik doorgaan met mijzelf beschermen voor angstige situaties. Condemned: gespeeld met vrienden aan mijn zijde. Dead Space: vooral op middagen gespeeld. Altijd stond het geluid zacht en ontweek ik de late uurtjes. En wat heb ik daaraan overgehouden? Een angst voor angst.
Door het jarenlang enge games spelen en films kijken onder deze omstandigheden, is het moeilijk geworden voor mij om het op een andere manier te doen. Een goed voorbeeld zijn wat recentere thrillers en horrorfilms. Zo heb ik Sinister en beide delen van Insidious op een zondagmiddag achter mijn bureau gekeken, in het licht, wetende dat mijn vriendin in de andere kamer zat. Alleen, in het donker, met een koptelefoon op wordt mij al gauw te stre vol.
Plicht
En daar was helemaal niets mis mee, tot ik over games ging schrijven. Op dat moment moest ik mijzelf verplichten horrorspellen onder bepaalde omstandigheden te spelen, zodat ik ze zo effectief mogelijk kon ervaren. Want wanneer je een spel in klaar daglicht speelt met mensen om je heen en het geluid op vijf, is het makkelijk om te verkondigen dat een spel 'niet eng' is, terwijl anderen het mi chien helemaal niet zo ervaren.
Wat volgde was een gevecht met mijn eigen intuïtie, waarvan ik nog steeds niet zeker weet of ik heb gewonnen of niet. "Nee Kevin, je blijft met je klauwen van die lichtschakelaar af. Blijf zitten! Niet opstaan en weglopen! Nee!" Een veelvoorkomend innerlijk monoloog, die vaak eindigt in een gilletje, een glas drinken dat omvalt en uiteindelijk een vriendin die de kamer binnenkomt om te kijken wat er gebeurt, om vervolgens in lachen uit te barsten.
Keerpunt
Volgens mij ben ik aan de winnende hand, maar er zijn nog genoeg gevechten die ik niet heb afgemaakt. Eén daarvan is mijn strijd met Amnesia: The Dark Descent. Een spel waar ik minstens tien keer aan begonnen ben, maar nooit voorbij de helft ben gekomen en nooit langer dan een half uur achtereenvolgend heb gespeeld. Amnesia spelen is namelijk een erg persoonlijke ervaring, omdat het inspeelt op een oerangst: achtervolgd of gevonden worden door iets of iemand. Iets waar ik sinds mijn kleuterjaren al nachtmerries over heb.
Mijn eerstvolgende doel is daarom als volgt: mijn laatste savepunt laden en twee uur onafgebroken Amnesia: The Dark Descent spelen. In een verduisterde omgeving, met een koptelefoon op. Ik nodig jullie uit om mij moed in te praten wanneer ik deze taak ga ondernemen in een livestream later vandaag om 12:30 in de middag. Serieus, laat mij alsjeblieft niet in de steek.
Watch live video from OfficialGamerNL on www.twitch.tv