Ik had al lang het plan om een column te schrijven over mijn obse ies, nou ja obse ies. Meer het rare feit dat oude spellen veel meer aantrekkingskracht op mij hebben dan de nieuwe. Nu het adventure genre officieel dood is verklaard, (ook al wacht ik alweer tijden op Broken Sword 3) LucasArts alleen nog maar Star Wars troep op de markt gooit en alles een minimum systeemeis van een Pentium3 moet hebben, vermaak ik me nog steeds prima met een spel als POD of Blood. Mijn uiteenzetting is als volgt….
Iedereen heeft z'n verslavingen, de een rookt (joints of sigaretten), drinkt of werkt (te)veel. De ander speelt graag spelletjes. (of nog 'erger': doet het allemaal! ) Als je nu uren per dag Tribes2 of Black&White speelt dan wordt daar in de games-community amper van opgekeken. Deze twee spellen, die fel van elkaar verschillen, vallen altijd wel bij iemand in de smaak. De strategische speler speelt Tribes2 en BnW, de rustige speler alleen BnW en de aktiegerichte speler speelt de hele dag door Tribes 2. Ik heb beide games geprobeerd, Black&White ligt terug in de kast omdat ik de hype rondom het spel te groot vond. Over een paar maanden kijk ik wel verder of het echt zo'n geniaal spel is. Tribes 2 was gewoon niet vooruit te branden op mijn PC, en of je wil of niet, graphics spelen een aardige factor in een nieuw spel. Vernieuwende dingen vallen je pas op als je het in 1024*768*32bit ziet. Terwijl een supersterk spel als Age of Wonders gewoon genegeerd wordt. Dus geen Tribes2 en Black&White voor mij.
Dan maar weer POD spelen. *het gamers.nl publiek fronsen hun wenkbrauwen* Ff uitleggen voor de niet ingewijden: POD is een futuristische racer van UbiSoft uitgegeven in de lente van het glorieuze jaar 1997. Het spel maakte als één van de eerste spellen gebruik van de PentiumI MMX instructies, al zie je dat er nu niet meer aan af. Wat is er zo leuk aan POD? Het is een racegame met vele tracks, veel auto's waar je 1001 mogelijkheden hebt om je instellingen te veranderen. Ook was het één van de eerste racegames waar mods voor verkrijgbaar waren. Nieuwe auto's, banen en gehele conversies met bijvoorbeeld zwevende auto's zodat je een soort WipeOutXL kreeg. Maar de diepere 'leukheid' van POD is de combinatie van al deze mogelijkheden met het streven naar perfectie. Waarom race je een baan voor de honderdste of tweehonderdste keer? Om toch maar weer met een nèt iets andere afstelling van je wagen 5 honderdste van een seconde sneller te gaan. Of om in een kampioenschap met de moeilijkste instelling al je races te winnen. 'Dat kan in andere racegames toch ook?', hoor ik jullie al denken. Ja, dat is waar natuurlijk maar om één of andere reden blijft POD om mijn computer staan. Gekker wordt het als ik vertel dat ik nog steeds het op één na coolste racespel ooit speel. (POD staat op 1) Fatal Racing….. Dat spel uit het jaar 1995 had totaal bizarre tracks met loopings en schroeven, haast onneembare bochten en zeer gewiekste tegenstanders. Hetzelfde geldt hier als voor POD. En dan hebben we nog Ignition, de topdown 3D racer uit (alweer) 1997, met coole buggy-achtige autootjes met toffe dingen zoals een spoorovergang op de banen (waar natuurlijk het leukste bij is, als je net voor de trein langsrijdt, don't try this at home aub ) of dat je gewoon toevallig door een inslaande bliksem wordt geraakt, voor een traktor langsrijdt die net van z'n akkertje komt rijden. WAT IS DAAR NU LEUK AAN, get a life!
Ehm mja, waarom speelt men no Crusader: No remorse op een oude Pentium 90, of nog erger: Civilization 1 op een 386DX40? Is het verslaving, de angst om spellen te spelen met nieuwe graphics? Of zijn die oude spellen echt zo goed? Negen van de tien ondervraagden zou bij de vraag: “Welk spel is beter, Populous of Black&White?”, antwoorden: Black&White natuurlijk! Zo, deze column krijgt toch nog een beetje een onderwerp. Waarom zou men Blood opstarten als je een Gigahertz PC hebt waar je Deus Ex (snel) op kan spelen? Omdat je steeds weer die coole zin wil horen op het treinstation dat de volgende trein naar de hel over 23 minuten vertrekt. Of omdat je na 10 tegenstanders te hebben afgemaakt en met 3 health op datzelfde station staat en je kapotschrikt van een overgaande pay-phone. Spellen zijn naar mijn mening tegenwoordig veel te realistisch geworden(of in ieder geval realistisch bedoeld), de graphics moeten subliem zijn anders verkoopt het spel niet. En alles lijkt wel zo ingewikkeld mogelijk te moeten.
Om maar gelijk een mening te geven op een column van GameSpy van een tijdje geleden: “Need games to be realistic?”. Nee! Games moeten entertainment zijn en niet na een dag hard werken of studeren een beslag leggen op je denkvermogen. Oké, ik heb ook Baldur's Gate 1 en 2 en Planescape Torment gespeeld, maar waar blijven die leuke spellen in de trant van Time Commando (1996), Witchaven (1995) of Lemmings (heeeeel oud ). Mi chien toch maar een console kopen? Ja maar dan toch maar een Nes 8-bit, want daar waren de spellen pas leuk op. Kabuki: Quantum Fighter bijvoorbeeld of Super Mario Bros 3.
En waarom worden er geen spellen meer gemaakt voor een 386? Geld, geld en geld, logisch natuurlijk want de game-industrie moet ook overleven, omzetten maken, winst-targets opgelegd door de uitgevers halen. Daarom ga ik zo maar weer achter mijn oude Pentium90 zitten en Little Big Adventure spelen. Dat technologische hoogstandjes, winstmarges, doelgroepbepaling en hybrid-genre mixing belangrijker zijn dan de content van een spel lijkt me vrij duidelijk. I rest my case, off to play LBA. (Twinsen rules!)