Zeg nou zelf, wat is straks het eerste dat je gaat doen als de volgende generatie aan spelcomputers onder je tv staat te ronken? Duik je dan gelijk in je oude verzameling spellen om te kijken of ze het wel allemaal doen? Nee. Je wilt weten wat je nieuwe machine allemaal kan. Je wilt het nieuwste van het nieuwste. Wij mediaconsumenten willen altijd het nieuwste van het nieuwste.
Als je een nieuwe iPad koopt, klaag je toch ook niet dat je oude nu eigenlijk geen waarde meer heeft? Als je een nieuwe flatscreen tv aanschaft, zeur je toch ook niet dat je je oude bakbeest nu net zo goed het raam uit kan gooien? Wie klaagt er eigenlijk dat hun oude videobanden, met slechte beeldkwaliteit en bedroevend geluid, niet in de dvd-speler pa en? Niemand, want we zijn blij dat de kwaliteit zo ontzettend veel beter is geworden.
We worden ouder, we ontwikkelen, en de technologie ontwikkelt met ons mee. Je koopt juist een nieuwe console om andere ervaringen te hebben en weer helemaal bij de tijd te zijn. Je koopt hem voor dat echte next-gen gevoel. Dan ga je daar niet een hele hoop oude spellen op zitten spelen. Dat is alsof je met een invalidenkarretje over een racecircuit rijdt.
Een voorbeeld van zo'n toekomstig krakkemikkig spelletje
Je oude verzameling is waardeloos
Waarom dan toch die heftige reactie ten aanzien van het verwijderen van de backwards compatibility? Volgens mij is het een onderbuikgevoel: we hebben als mensen moeite om hoofdstukken definitief af te sluiten en verder te gaan naar een nieuwe fase. Ook is het een instinctieve reactie tegen het feit dat die verzameling games waar je zo veel geld aan hebt uitgegeven, onspeelbaar een waardeloos wordt. Men voelt een recht om die producten te houden, omdat er zo hard voor gespaard is. Dat gevoel klopt niet, en wel om twee redenen.
Ten eerste zijn die games natuurlijk helemaal niet onspeelbaar en waardeloos. Zolang je je oude PS3, of welke console dan ook, bewaart, kun je je verzameling gewoon blijven spelen. Het kan soms best leuk zijn om oud speelgoed uit de kast te halen en daar een nostalgisch avondje mee te beleven. Ik neem het me ook wel eens voor, om nog eens met mijn oude PS2-spellen te spelen. Maar eerlijk gezegd komt het er nooit van. Er lonkt altijd wel een nieuwer spel.
Intrinsiek recht
En dan komen we bij het tweede punt: waarom zou je eigenlijk het recht hebben om die oude games tot in de eeuwigheid te blijven spelen? Omdat we die spellen gekocht hebben, zeg je dan, en dus is het mijn eigendom. Maar heb je, naast games, ooit wel eens iets gekocht waar je altijd van kan blijven genieten? Het speelgoed waar je als peuter mee speelde is allang kapot. Is de speelgoedfabrikant nu verplicht je een nieuwe rammelaar te geven, omdat je die als kleine dreumes helemaal stuk hebt gebeten? Zelfs de NES waar je vroeger op gamede is nu naar alle waarschijnlijkheid naar de consolehemel. Zo gaat dat met entertainmentproducten waar je geld aan uitgeeft. Je speelt ermee, hebt veel plezier, dan doe je er een tijdje niks mee, gaan ze stuk, en je geld is weg.
Wat ik probeer te zeggen is dat consolefabrikanten geen verplichting hebben om ervoor te zorgen dat jij je oude verzameling spellen kan spelen. Los van het feit dat je dat waarschijnlijk niet eens wilt, omdat je het veel te druk hebt met nieuwe ervaringen op technlogisch superieure apparaten. Je betaalt voor entertainment, en dat krijg je ook. Maar je betaalt niet voor een levenslange garantie op die producten.
Als je er echt behoefte aan hebt kun je ze zo lang bewaren als je wilt. Theoretisch gezien had je die rammelaar van vroeger ook kunnen bewaren, en als je er goed voor had gezorgd dan had je er nu nog prima mee kunnen spelen. Maar dan was je er nu wel achter gekomen dat je een rammelaar eigenlijk helemaal niet meer zo leuk vindt. Dat je behoefte hebt aan ander speelgoed, iets wat helemaal nieuw is en de beste technologie gebruikt. Want dat is uiteindelijk toch waar je een nieuwe console straks voor koopt.