Review: Dark Souls: The Boardgame | Gamer.nl

Met Dark Souls: The Boardgame is een poging gedaan de uitdaging en dat beklemmende gevoel waar de games om bekend staan naar een bordspel te vertalen en dat is heel aardig gelukt. Spelers verkennen de verschillende kamers van mysterieuze ruïnes met als uiteindelijke doel het verslaan van de baas die hen aan het einde opwacht. Maar voordat het zover is staat in elke kamer een gevecht met ander gespuis op hen te wachten. Net zoals in het bronmateriaal zijn de vijanden niet bepaald lieverdjes. Om een kans te maken moeten spelers hun uitrusting verbeteren door middel van het verzamelen van schatten of souls, waarmee nieuwe bewapening kan worden aangeschaft.

Ondertu en moet rekening worden gehouden met het aantal sparks dat spelers samen bezitten. Als je tijdens het avontuur een gevecht verliest, moet je uitrusten bij het kampvuur en verlies je een van deze sparks, waardoor je maar een beperkt aantal keer de fout in kan gaan. Daarnaast kun je vrijwillig een spark gebruiken om uit te rusten en weer op volle kracht te komen, maar dan keren ook de vijanden in elke kamer weer terug. Dat hoeft niet enkel een nadeel te zijn; door deze opnieuw te verslaan verzamel je ook weer opnieuw souls om je uitrusting te verbeteren en dat is soms simpelweg noodzakelijk. Langzaam maar zeker word je zo steeds iets sterker, waardoor je uiteindelijk met volle kracht het gevecht met de eindbaas aangaat.

Samen sta je sterk

De gevechten vereisen behoorlijk wat strategisch inzicht en vormen het hoogtepunt van het bordspel. De situatie op het speelveld veranderd voortdurend en daar moeten de keuzes van de spelers telkens op worden aangepast. Vijanden kunnen veel vaker aanvallen, maar volgen een vooraf bepaald aanvalspatroon, waardoor de spelers samen kunnen voorspellen wat de beste volgende zet is. Het gebruik van dobbelstenen om bijvoorbeeld de schade van een aanval te bepalen, zit het strategisch element gelukkig niet in de weg. Met zorgvuldige positionering, hier en daar een berekend risico en boven alles slim teamspel, kun je de meeste gevechten naar je hand zetten.

Normale vijanden kunnen al behoorlijk uitdagend zijn, maar daar doen de confrontaties met bazen nog een schepje bovenop. Iedere baas heeft zijn eigen arsenaal aan dodelijke aanvallen die om beurten worden uitgevoerd. Dit patroon is na de eerste keer bekend en daar kunnen de spelers hun strategie op aanpa en. De manier waarop dit de ervaring van de videospellen benaderd is heel slim en tof gedaan. Maar of het patroon nou bekend is of niet, een gevecht wordt regelmatig héél spannend. Een fout zit in een klein hoekje en een verkeerde besli ing kan je je leven kosten.

Doodgaan is normaal slechts een leermomentje in Dark Souls, maar dat is in het bordspel toch anders. Omdat je maar een beperkt aantal keer kan sterven, is voorzichtigheid geboden. Spelers delen alle sparks samen, dus wanneer één van de personages sterft, kost dat de hele groep de kop. Naast sparks deelt de groep ook alle souls en de gevonden wapens en bepantsering, dus de verdeling van de buit moet in overleg gebeuren. Als één van de spelers alle schatten opeist, blijven andere spelers zwak en daar lijdt uiteindelijk de hele groep onder. Dat gegeven zorgt er voor dat samenwerking e entieel is, en dat is precies wat het spel zo leuk maakt. Als een gevecht de verkeerde kant op lijkt te gaan, maar je door de koppen bij elkaar te steken tóch weet te winnen, geeft dat veel voldoening.

Een feest van herkenning

Die ervaring wordt alleen maar versterkt door de hoge productiewaarde van het spel. Vrijwel elk element is een rechtstreekse verwijzing naar het bronmateriaal. Zowel de wapens en magische spreuken als de vijanden zijn stuk voor stuk in Dark Souls terug te vinden en prachtig vormgegeven; de illustraties op de wapenkaarten zijn precies zoals in de videospellen en de prachtige miniaturen van de personages zijn onmiskenbaar. Zelfs wat het spelontwerp betreft is Dark Souls: The Boardgame trouw aan zijn inspiratiebron. Of het nu om de speelstijl van de personagekla en gaat, of het gedrag van de eindbazen, je vindt het overal in terug.

Deze authenticiteit is voor fans van Dark Souls een groot pluspunt, maar ook voor nieuwkomers valt er genoeg te halen. Daar is de gameplay goed genoeg voor. Speel je het voor het eerst, dan verdrink je in eerste instantie in een zee van regels, maar deze zijn na één of twee gevechten wel duidelijk en dan valt alles op z'n plaats. Op die manier is eenvoudig het spel aan nieuwkomers te introduceren. Ook gaat het spel niet snel vervelen, want ondanks het feit dat een groot deel van het spel afhankelijk is van patronen, zijn er verschillende elementen die willekeurig worden bepaald. Aan het begin van een spel weet je bijvoorbeeld niet welke monsters je in iedere kamer tegenkomt, en wanneer je schatten vindt of wapens koopt, worden deze eveneens willekeurig van de kaartenstapel getrokken. Zo moeten de spelers roeien met de riemen die ze hebben, ook al is er dan in theorie een optimale uitrusting voor elk personage. Het feit dat deze elementen vooraf onbekend zijn, maakt ieder potje weer anders en dat komt het spel alleen maar ten goede.

Wanneer de balans precies goed is staat het spel als een huis en is het elk moment spannend

Kleine imperfecties

De keerzijde is dat deze manier om variatie aan te brengen niet altijd bevorderlijk uitpakt voor de moeilijkheidsgraad van het spel. Zo komt het regelmatig voor dat spelers al snel sterke uitrusting vinden. Dat maakt de latere fases van het spel, waar spelers zich verplicht een weg door inmiddels triviale gevechten moeten banen, te makkelijk en een beetje saai. Het tegenovergestelde kan evengoed plaatsvinden wanneer spelers slechts met matige wapens worden beloond en winnen haast onmogelijk is. Het begin is hoe dan ook uitdagend en leuk, maar een groot deel van het verdere verloop van een potje hangt iets te veel af van het geluk dat je hebt bij het trekken van wapenkaarten.

Daarnaast is het ook vrijwel onmogelijk om sterk genoeg te worden zonder het gebruik van een spark en het herhaaldelijk overdoen van de gevechten met normale vijanden. Dit is de eerste keer nog niet zo'n groot probleem, maar wanneer na twee keer de hele kerker te zijn doorlopen nog niet genoeg wapens zijn verzameld om iedere speler gevechtsklaar te maken, begint te verveling er wel in te sluipen. Helaas is dit eerder regel dan uitzondering en het is op dit moment dat de bescheiden variatie in vijanden het meest opvalt. Dit minpunt kan voor een groot deel worden opgelost door de toevoeging van nieuwe vijanden en bazen. Gelukkig zijn er meerdere uitbreidingen op komst. Wanneer de balans precies goed is staat het spel als een huis en is het elk moment spannend, maar dit vereist óf een beetje geluk, óf een soepele omgang met de spelregels.

Conclusie

Dark Souls: The Boardgame is een vermakelijke omzetting van de gelijknamige gamereeks die in veel gevallen net zo onvergeeflijk is. Perfect is het spel niet; daarvoor is de balans net iets te wi elvallig en het herhaaldelijk doorlopen van een kerker simpelweg te langdradig. Gelukkig blijft er genoeg over om van te genieten, met als hoogtepunt de gevechten met iconische eindbazen. Tijdens zulke momenten weet het bordspel het gevoel van de games heel knap na te bootsen. Het gevoel van euforie wanneer je als team het spel weet te winnen is dan ook fantastisch. Ook als je niet bekend met Dark Souls staat je een strategisch diepgaande dungeoncrawler te wachten die keer op keer weer anders is.

Beoordeling:

Prijs: 104,99