Doom Eternal walst over verwachtingen heen

27 jaar later vinkt ook Doom Eternal, het vervolg op de Doom-reboot uit 2016, ieder hokje op de metal-checklist aan. Rollende schedels, krakende ruggengraten, bezoekjes aan de hel, bezoekjes aan de hemel, het feit dat iedere screenshot van de game een albumhoes van Slayer had kunnen zijn. Maar ik ben het echt aan mijn stand als gamejournalist verplicht om eerst de nadruk te leggen op de muziek. Goede genade.

Doom Eternal is een metalalbum dat wordt geleverd met een gratis game. Het nummer ‘The Only Thing They Fear Is You’ hoort in de Top 2000 te staan. Dankzij componist Mick Gordon is de Doom Slayer de enige protagonist met eindbaasmuziek. Doom en Gordon zijn nu onlosmakelijk met elkaar verbonden, de twee mogen nooit zonder elkaar verdergaan. Er bestaat enkel ‘hel op aarde’ als Bethesda een Doom-game gaat maken zonder Mick Gordon. Alles zou instorten.

Enfin, de game.

Beter dan Doom 2016

Ik heb op deze website veel gezegd en geschreven over Doom Eternal. Over de weak points van vijanden die je kunt uitbuiten. Over hoe je minder munitie krijgt in dit vervolg, waardoor de combat arena’s aanvoelen als potjes snelschaken, ook omdat je beschikt over een dubbele dash én jump. Over de gewaagde introductie van het platformen, waarmee de game de gevechten aan elkaar rijgt. En natuurlijk over hoe goed het vorige deel was. Maar ik kon tot nu niet zeggen wat ik al een week schreeuwen wil: deeltje twee is zóveel beter.

Doom Eternal is net als Doom 2016 simpel in opzet: dom knallen, slim gemaakt. Nog meer dan Doom 2016 is Doom Eternal vloeiend. De game geeft je nieuwe manieren om te bewegen, maar er zijn ook meer manieren om aan te vallen. In het begin vond ik dat best overweldigend. Een granaatwerper; een dodelijke mêlee-aanval; een vlammenwerper: heb ik dit echt allemaal nodig? Mogelijk heb je net als ik eventjes moeite om al die nieuwe spelelementen te verweven in je game. Maar lang houdt dat niet aan. Na twee uur spelen werd ik de ‘nieuwe’ gameplay meester, al bleef ik vergeten om de granaatwerper te gebruiken.

De vele combat arena’s introduceren keer na keer momenten van kinderlijke vreugde. Door de meat hook op de super shotgun, waarmee je op vijanden afvliegt, de dubbele dash en de dubbele jump, hang je soms seconden in de lucht. Deze game doet dingen met je. Als vijanden bij elkaar staan, en je even snel je vlammenwerper inzet, je een granaatje in het midden werpt en je jezelf blust in de weelde van armor die je terugkrijgt, voel je je uitstekend. Als je in slow-motion op een Mancubus afvliegt met de meat hook terwijl je mid-air een Cacodemon uitschakelt door een granaat in zijn mond te werpen, voel je je een god.

Dat klinkt misschien raar, maar ik ben zelden zo vaak onder de indruk van mijn eigen acties geweest in een game als in Doom Eternal. Dit spel verheft schieten naar beleven. Na Doom Eternal voelt Doom 2016 oprecht aan alsof je geremd wordt. Ik ben dit weekend voor de gein teruggekeerd naar Doom 2016, een game die ik op het front van gameplay nagenoeg perfect zou noemen. Na Doom Eternal voelt Doom 2016 traag en bovenal beperkt. Doom 2016 is nog steeds een geweldig spel, maar Eternal is wat completer en buit zijn eigen kwaliteiten beter uit. Zeker in de eerste helft van de game.

Dat komt vooral door de beweeglijkheid van de Slayer, maar ook door de wapenroulatie. Je wordt gedwongen ieder wapen in ieder scenario te gebruiken, maar bepaalde wapens zijn in bepaalde scenario’s duidelijk het beste. Je heavy machine gun gebruik je om weak points te raken, met je plasma gun ga je de schilden van vijanden te lijf en omdat je pistool met onbeperkte munitie verdwenen is, is de kettingzaag nog meer dan eerst je beste vriend. Doom Eternal oogt misschien als hersenloos knallen, maar er gaat opvallend veel tactiek en denkwerk schuil achter deze sierlijke morbide wals.

Bovendien zijn je wapens en attributen veelvuldig te upgraden. Je kunt je toeleggen op een eigen speelstijl, bijvoorbeeld door in te zetten op snelheid ten koste van health-drops. Dat is leuk, maar het is jammer dat de game je een limiet van drie runes oplegt. Sommige runes vallen daardoor systematisch buiten de boot, terwijl ze best wel tof zijn (de slow-motion-runes bijvoorbeeld). Het volgende punt is geen kritiek, maar wel goed om te weten: de game heeft geen self-preservation-upgrade, een upgrade die er in Doom 2016 voor zorgde dat je jezelf geen schade kon toebrengen. Dat betekent dat je in Doom Eternal continu goed moet opletten voor je eigen raketten en granaten.

Platformen

Doom Eternal walst tijdens gevechten, maar ook zonder geweren is sierlijk bewegen aan de orde. De combat arena’s moeten immers in de (grote) levels aan elkaar geweven worden. In Doom 2016 gebeurde dat met veel loopwerk en af en toe met platformen. In Doom Eternal gebeurt dat grotendeels met platformen.

Om jezelf wegwijs te maken beschik je natuurlijk over de double dash en double jump, maar id Software introduceert daarnaast dash resetters zoals in Celeste, beklimbare muren en zelfs van die ronddraaiende vuurpalen die we kennen uit Bowser’s Castle in Super Mario. Dat klinkt wellicht als overkill, maar het platformen komt ondanks het eerstepersoonsperspectief prima uit de verf. Sterker nog: omdat je in deze game zo ontzettend beweeglijk bent, voelt de nadruk op het platformen best wel als een logische stap aan. De checkpoints als je afgaat zijn bovendien mild, en moeilijk is het platformen sowieso niet.

Doom Eternal is een veel ‘vollere’ game. De levels bulken uit van kleine geheimpjes. Het gaat veel te ver om dit een game met metroidvania-elementen te noemen, maar het loont absoluut om de map in de gaten te houden en goed rond te kijken. Cheatcodes, audio-logs, extra upgrade-punten en pittige combat arena’s liggen door heel het level verspreid. Ze vereisen vaak rondkijken, puzzelen of platformen. Ik vond het echt leuk om de levels opnieuw te spelen, maar dan bijvoorbeeld op een hogere moeilijkheidsgraad. Je komt dan meestal wel weer wat nieuws tegen dat je eerder gemist hebt.

Die levels waarin je ronddoolt zijn top. Waar je in Doom 2016 vooral op Mars (alles is rood) en in de hel (alles is rood) rondloopt, is Doom Eternal gevarieerder in opzet. IJslevels, grote kastelen en enkele onverwachte locaties zorgen voor afwisseling waarvan ik niet doorhad dat de Doom-formule die gebruiken kon. Je doet zelfs min of meer de hemel aan. Het verhaal is redelijk prominent, af en toe wordt de gameplay zelfs onderbroken door korte tussenfilmpjes, maar id Software weet natuurlijk heel goed wat voor vlees het in de kuip heeft. Als het om de lore van Doom gaat, weet id Software precies waar het wel of niet mee wegkomt.

De schrijvers van de (Wiki-achtige) Codex en dialogen hebben zich in elk geval uitgeleefd. Neem de audio-logs van een wetenschapper die de Doom Slayer analyseert. In haar betoog, verspreid in logs over een van de levels, is ze sceptisch. Collega’s proberen haar te overtuigen dat de Doom Slayer de laatste redding van de mensheid is, maar daar moet ze niets van hebben. Als de Slayer monster na monster uitroeit, ondanks zijn menselijke komaf, kan ze er niet meer omheen. Ook de wetenschap predikt nu de kerk van de Slayer, verklaart ze. “All hail the coming of the Destroyer - The Slayers Time Is Now.” Het is zó goed gedaan.

Beter op pc

Daarnaast gaat de game goed om met moeilijkheidsgraad. Het is op ieder moment mogelijk om de moeilijkheid omhoog of omlaag te schroeven, iets waarvoor geen enkele repercussie geldt. De game introduceert ook cheatcodes als je levels wilt herspelen, bijvoorbeeld om nieuwe dingen te ontgrendelen: ook dat is zonder enige repercussie mogelijk. Die vernieuwing is met name welkom omdat Doom Eternal op de standaard moeilijkheidsgraad (de tweede van vier) veel pittiger is dan Doom 2016. De game probeert dat te counteren met de introductie van extra levens, maar alvast een waarschuwing: je gaat alsnog vaak dood.

Sommige vijanden onttrekken zich proactief aan het midden van je scherm (je richtpunt of crosshair), dus je richtwerk moet verfijnd zijn. Maar nog vele malen irritanter is de introductie van de Marauder. Deze vijand wordt pas laat geïntroduceerd, maar beschikt over een schild en speelt ontzettend defensief. Je kunt hem het beste aanvallen als zijn ogen groen gloeien. Marauders vergen daarom heel veel focus. Hij is by far de moeilijkste vijand in de game. Dat is niet erg wanneer hij in zijn eentje is - vaak is dat zo, maar zeker aan het einde van de game wordt hij meermaals losgelaten in een combat arena samen met andere vijanden. Probeer dan maar eens effectief te zijn...

Over de performance op pc ben ik overigens zeer positief: de game draait als een tierelier (GTX 1080 8GB, i7-7800X 3,5GHz). Bij de zeer sporadische vergezichten dook de framerate onder de zestig, maar nooit tijdens de combat of het platformen. Ik wil daar meteen bij vermelden dat deze game veel beter uit de verf komt met een muis en toetsenbord. Als je zowel over een console als pc beschikt, moet je deze game voor pc kopen. Met name tijdens het knallen gaat er met een controller aan fun verloren, omdat je minder wendbaar bent door de pookjes. Deze game is prima speelbaar op een console, maar Doom Eternal is simpelweg beter op een pc.

Het spel heeft overigens ook nog een twee-versus-één-multiplayermodus, maar helaas heb ik die in het reviewtraject niet kunnen testen. Voor mijn cijfer doet dat er nauwelijks toe, maar het zou leuk zijn als de online modus leuk is - in Doom 2016 was dat namelijk allerminst het geval.

Zo ontzettend veel lol

Doom Eternal is langer dan ik verwacht had: volgens Steam heb ik er ongeveer 24 uur over gedaan. Die tijd is incluis het vele rondkijken en zoeken naar geheimpjes in het level, en het herspelen van twee gehele levels. Het moet daarbij worden vermeld dat de lange duur richting het einde van de game niet in diens voordeel werkt. De arena’s beginnen dan iets meer te vervelen, en het laatste eindbaasgevecht is zonder twijfel de zwakste in de game. Om in het rijtje legendarische singleplayergames te horen, heb je als shooter net iets meer nodig. Aan het einde van de game worden de minpunten van de herhalende opzet door de gameplay zelf blootgelegd.

Uiteindelijk is dat van geringe invloed op de totaalervaring. Ik hoop dat dat doorklinkt in deze recensie, want ik heb zelden tijdens het recenseren van een game zoveel lol gehad. De eindbaasgevechten zijn even vermakelijk als de opbouw, Doom-iconen (pun intended) worden met verve geïntroduceerd, er zijn talloze toffe settings, de gunplay is min of meer het beste in het genre, de combat arenas voelen als morbide potjes apenkooi én de game wikkelt het allemaal in een sausje van subtiele humor en heel, heel veel metal. Doom Eternal doet niets raars ten opzichte van zijn voorganger, maar toch is deze game op vrijwel ieder vlak stukken beter. En deel één was al zó goed.

En - laten we niet vergeten - deze soundtrack komt met een gratis game.

Doom Eternal is vanaf 20 maart verkrijgbaar op pc, Xbox One en PlayStation 4. Voor deze recensie is Doom Eternal gespeeld op een pc.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Conclusie

9

Fantastisch

Conclusie

Doom Eternal is een van de beste singleplayershooters van deze generatie - een moderne klassieker die je met heel veel plezier opnieuw wilt spelen.

Plus- minpunten

Combat is fenomenaal en ongekend vloeiend

platformen blijkt een goede toevoeging

herspeelbaarheid en verkennen binnen gevarieerde levels

weergaloze soundtrack

toffe settings en leuke verhalende elementen

Sommige vijanden verbreken moedwillig de flow

verliest punch richting het einde