Geen Westerling heeft vóór 2005 ooit van Goichi Suda uit Japan gehoord. De drie games van zijn studio Gra hopper Manufacture die op dat moment op onze markt verschenen – Shining Soul I en II en het perverse Michigan: Report from Hell – hebben maar weinig impact. Niemand kent dan ook Suda's bijnaam Suda51 ('Go' is Japans voor 'vijf', 'Ichi' voor 'één'). Tot de lancering van Killer 7, vandaag op de kop af zeven jaar geleden.
Al bij de aankondiging is Killer 7 een behoorlijk geanticipeerde game, als onderdeel van de Capcom Five – het spellenoffensief (aanvankelijk exclusief voor de GameCube) van de gelijknamige uitgever om de wereld te verrijken met fri e nieuwe franchise. Shinji Mikami, Resident Evil-maker, overziet de ontwikkeling van alle Capcom Five-titels. Goichi Suda is in het geval van Killer 7 de bedenker, de scriptschrijver en de hoofdontwerper. De eerste screenshots en trailers laten weinig los over de inhoud, afgezien dat het lijkt op veel geknal op zombie-achtige wezens in een soort cel-shaded visuele stijl. Aanvullende informatie verklapt dat de plot draait om een huurmoordenaar met een gespleten persoonlijkheid, maar daar houdt het ook op.
Ruim een week na de uiterst toepa elijke lanceerdatum van 7 juli (7-7) 2005 in de VS komt de game ook naar Europa. Al snel blijkt Killer 7 niet wat menigeen verwachtte – vooral wie een kleurrijke variant op Resident Evil voorgeschoteld dacht te krijgen, komt bedrogen uit. Gameplay staat namelijk niet hoog op de prioriteitenlijst van Suda, die liever focust op een bijzonder ingewikkeld en deels verstopt verhaal, verteld door obscure personages. Veel recensenten stellen dan ook wel dat Killer 7 een verfri ende werking heeft op de game-industrie, maar gaan niet zo ver om het als topper te bestempelen. De verkoopcijfers blijven (bij zo’n moeilijke titel) haast vanzelfsprekend achter.
Gimpsuit
Ook ondergetekende wordt aanvankelijk eerder afgestoten dan aangetrokken tot Killer 7, mede door de onconventionele besturing: je loopt door de A-knop ingedrukt te houden, terwijl je op bepaalde kruisingen in de levels met de analoge stick aangeeft welke kant je op wilt gaan. Bij elke confrontatie met een vijand dient eerst de ruimte 'gescand' te worden alvorens je het vuur kunt openen. Onderweg vertellen ronduit bizarre personages, waaronder de in een rood gimpsuit gehesen Iwazaru en de cynische geest Travis Bell, in vage taal wat er volgens hen aan de hand zou kunnen zijn. Als je vervolgens ontdekt van personage te kunnen verwi elen via de televisie en dat het bloed van je slachtoffers te gebruiken is om jezelf sterker te maken, is de vervreemding compleet.
Pas na drie pogingen om Killer 7 te spelen zonder tijdens het eerste level af te haken, viel bij mij het kwartje: deze game speel je niet, je beleeft 'm. Een bevriende collega trok de treffende vergelijking met een willekeurige Japanse animatieserie, waarin vaak weinig wordt uitgelegd in de eerste afleveringen, maar je puur op basis van de gebeurteni en en de manier waarop ze in beeld gebracht worden, blijft kijken. Pas wanneer je accepteert dat je niet gelijk kunt snappen wat er gaande is in Killer 7 en simpelweg ondergaat wat er allemaal op je pad komt, speel je het spel zoals Suda het bedoeld heeft.
Zo ontstijgt Killer 7 als een van de weinige games het niveau van 'videospelletje', en kan zich meten met de meer gewaardeerde films, boeken en muziek van deze wereld. Zeker wanneer het diepgravende thema's aansnijdt, zoals de wereldwijde vrees voor terrorisme, de digitalisering van de samenleving en de gevoelige relatie tu en de Verenigde Staten en Japan. Met de eerdergenoemde gespleten persoonlijkheid van de huurmoordenaar in de hoofdrol, Harman Smith, wordt ook psychologie bij het verhaal betrokken, en af en toe komt er zelfs een stukje filosofie om de hoek kijken. Alles wordt overigens toegelicht in het Japanse boek Hand in Killer 7 (waar via de bekende wegen prima vertalingen van te vinden zijn), dat feitelijk het volledige verhaal vertelt.
"Vroeg in het spel ben je getuige van de verkrachting van een man door een vrouw, later zelfs een kindermoord"
Ook het schokeffect wordt niet geschuwd in deze game, zowel impliciet als expliciet. Al vrij vroeg in het spel ben je getuige van de verkrachting van een man door een vrouw, terwijl later zelfs overduidelijk gehint wordt naar kindermoord. Verre van de meest vrolijke plotelementen en voor de destijds veelgehoorde antigameactivist Jack Thompson zelfs reden om het spel even in opspraak te laten raken. Alle gebeurteni en dienen echter een doel binnen de vertelling van het verhaal. Daarnaast laat Suda geen gelegenheid onbenut om verwijzingen te maken naar de meest uiteenlopende zaken, van James Bond-films en Britse popmuziek uit de jaren zestig tot yakuzaverhalen en het Mexicaanse lucha libre-worstelen. Zelfs de Power Rangers worden op de hak genomen.
Leven na de moordenaar
Hoewel Killer 7 absoluut een van de meest unieke games is die ooit het levenslicht hebben gezien, weet slechts een beperkte schare fans het spel te waarderen. Wel vergaarde Suda enige bekendheid in de Westerse gamewereld, waardoor hij enkele jaren later met No More Heroes definitief vaste voet aan de grond wist te krijgen. Toch zullen zijn games waarschijnlijk altijd alleen binnen een (weliswaar steeds groter wordende) cult gewaardeerd worden. En dat is best zonde, want door de diepere lagen en de stijlvolle presentatie in veel van Suda's games voegen ze iets unieks toe aan de markt. De vergelijking met Quentin Tarantino en diens films wordt niet voor niets regelmatig gemaakt.
Toen ik een tijdje terug Suda in eigen persoon tegenover me had voor een interview, confronteerde ik hem met die parallel. De Japanse gamedesigner verklaarde daarop zelf liever gezien te worden als de goed met Tarantino bevriende regi eur Robert Rodriguez, bekend van From Dusk Till Dawn, Sin City en Machete – films waarin ma aal bloedvergieten en stijl centraal staan. Met Shadows of the Damned en het recente Lollipop Chainsaw toont Suda zich vandaag dag die vergelijking meer dan waardig.
Aanpa en aan de markt
Ondanks de conservatieve houding van veel andere Japanse ontwikkelaars gaat Suda's studio Gra hopper Manufacture met de tijd mee: naast grote releases die het stempel van de excentrieke Japanner dragen, houdt hij zich – al dan niet indirect – ook bezig met kleinere projecten Vanuit samenwerkingen met andere partijen werd er gewerkt aan Frog Minutes voor iOs en Android, evenals Sine Mora en de Kinect-game Diabolical Pitch voor Xbox Live Arcade, terwijl Black Knight Sword voor zowel het laatstgenoemde platform als PlayStation Network in ontwikkeling is. Tegelijkertijd sprak de man in het eerder genoemde interview de wens uit om eens een racegame zoals Burnout te maken, zeker nu Criterion zich meer met Need for Speed bezig houdt
De kans dat er ooit een vervolg op Killer 7 komt (al wordt No More Heroes gezien als de spirituele voortzetting), lijkt dan ook kleiner dan ooit – al heeft Suda wel aangegeven dat de mogelijkheid voor een eventuele opvolger er zeker is, mits medelicentiehouder Capcom dat ook ziet zitten. In elk geval is sinds Killer 7 elke game waar Suda zijn naam aan verbonden heeft, er een om goed in de gaten te houden. Zoals het recent aangekondigde Killer is Dead – what's in a name?