Begrijp ons niet verkeerd. De film ziet er heel mooi uit. Ondanks het wat hysterische camerawerk (is het echt nodig om Gul’Dan steeds vanuit zo’n extreem laag perspectief te tonen?) is de vormgeving onmiskenbaar Warcraft. Vanuit dat oogpunt is dit ruim twee uur durende spektakel heel plezierig om naar te kijken. Vooral tijdens de momenten van overduidelijke fanservice (Murloc in Goldshire, meeting stone in het bos, Griffioen, Stormwind) is er veel te genieten. Wapenrustingen zien er uit zoals in de games. De architectuur, de vormgeving van de bibliotheek, de wapens, het is allemaal met heel veel liefde gemaakt. Het is dan ook duidelijk dat in elk geval het designteam precies weet wat Warcraft Warcraft maakt.
Maar dat is niet genoeg om twee uur de aandacht vast te houden. Het grote probleem is namelijk dat deze film een Groots Verhaal wil vertellen over de eerste confrontatie tu en de mensen en de Orcs zonder een emotionele ingang. Het is de setting van de eerste Warcraft RTS, waarbij de Orcs vanuit het verwoeste Draenor door de Dark Portal naar Azeroth trekken onder leiding van de kwaadaardige Gul’Dan. Wat volgt is een aaneenschakeling van actiescènes waarbij vooral heel veel digitale Orcs op elkaar inhakken met grote hamers. De makers hadden blijkbaar enorm veel plezier in het bedenken van zo veel mogelijk zweterige en bloederige confrontaties tu en de gigantische groene spierbundels. En als mensen zich in het strijdgewoel mengen, is er opnieuw een haast fetisjistisch genoegen te bespeuren in hoe regi eur Duncan Jones mensen en Orcs elkaar laat afslachten.
Waarom?
Het is verleidelijk om te denken dat Jones zich hier laat inspireren door het ongefilterde geweld van Game of Thrones, waar een mensenleven net zo weinig waard is als een pul bier. Maar hier zit nu juist het grote falen van Warcraft: in Game of Thrones is de dood van de diverse hoofdpersonen schokkend omdat we met hen meeleven. We weten wie ze zijn, wat ze willen en waarom. In Warcraft is het onmogelijk om je echt druk te maken over wie er leeft en wie er sterft. De personages hebben de diepgang van een bierviltje. We hebben de ‘Trouwe Ridder’, de ‘Jonge Magiër’, de ‘Goede Koning’, de ‘Eervolle Orc Chieftain’ en zo gaat de lijst verder. Niemand heeft meer dan één laag. Het potentieel meest complexe personage is Garona, de half-Orc, gespeeld door Paula Patton. Maar haar performance blijft hangen bij veel zwoel kijken in een houding die doet vermoeden dat de actrice zelf ook niet precies weet wat ze met haar rol aanmoet. Haar handelingen lijken vooral gedicteerd door het scenario, en niet door een voor de toeschouwer te volgen emotionele reis. Dingen gebeuren in Warcraft omdat dat nou eenmaal zo in het script staat. Acteurs declameren hun tekst zonder dat je als toeschouwer gelooft wat ze zeggen.
Een goed voorbeeld is de scene waarbij de jonge magiër Kadghar, ridder Lothar en half-Orc Garona overnachten bij het kampvuur. Kadghar en Garona vertellen elkaar plotseling over hun trieste voorgeschiedenis. De scene zou diepgang aan de personages moeten geven, maar komt over als een quest-tekst in WoW. Het raakt niet. Het blijft hangen bij ‘Ik had een héél zwáár leven!’. Goh. Rot voor je.
Emo
Daar komt bij dat de film de grote charme van Warcraft niet weet te vangen. Op een enkel moment na, waarin een voor WoW spelers heel bekende spreuk wordt gebruikt, ontbreekt het gevoel van plezier en milde zelfspot dat de wereld van Warcraft zo aantrekkelijk maakt. Het is uiteraard niet nodig om Harris Pilton of Barrens Chat een plek te geven in dit epos. Maar het ontbreken van een goede ‘comic relief’ om het geheel wat menselijker te maken is een groot gemis. WoW-fans hebben wellicht een hekel aan de Pandarians of de Gnomes, maar ze vervullen een duidelijke functie in de gamewereld: ze zorgen voor een bepaalde lichtheid die voorkomt dat de serieuze momenten veranderen in een zwart gat van depre ie. Zonder de Gnomes, de Goblins en de Pandarians is Warcraft een emo tiener die zich in zijn kamer opsluit om naar depre ieve metal te luisteren.
Warcraft is door de volkomen onintere ante personages en de grote nadruk op digitaal geweld ondoordringbaar voor niet-gamers. Dit is geen film waar het gewone publiek plezier aan beleeft. En dat zou lang zo erg niet zijn als het fans ook wat meer zou bieden dan het doet: twee uur entertainment die je mi chien een keer wil zien als hij op Netflix is. Warcraft, de film, is op dit moment ’s werelds mooiste trailer voor een WoW-uitbreiding die een kleine schare WoW fans dacht te willen. Een uitbreiding die gelukkig nooit is gemaakt.