Life is Strange gaat over middelbare scholier Max Caulfield die na vijf jaar afwezigheid terug gaat naar het stadje Arcadia Bay. Daar ontdekt ze dat ze de kracht bezit om de tijd terug te draaien, waardoor ze gemaakte keuzes kan herzien. Dat is nodig ook, want haar leven neemt snel enkele onverwachte wendingen. Dit komt grotendeels door haar contact met jeugdvriendin Chloe, een ongeleid projectiel met een tikje teveel invloed op de nette Max.
De eerste aflevering start traag. Hoewel je kunt zeggen dat de makers nog de juiste weg moesten vinden, valt de eerste aflevering beter op zijn plek in de context van de rest van het seizoen. In de serie wordt duidelijk een doorlopend verhaal verteld, waardoor de eerste aflevering een goede spanningsboog mist. Gelukkig wordt dat in de rest van de serie meer dan goedgemaakt.
Een wereld om te ontdekken
Naast Max en Chloe is de wereld van Life is Strange zonder twijfel het beste hoofdpersonage. Allereerst door de stapels referenties. De school hangt vol met posters, de kamers van de scholieren zijn gevuld met spulletjes en zelfs de nummerborden van de auto’s op de parkeerplaats zijn verwijzingen naar series als Twin Peaks, Parks & Recreation en True Detective. De makers zijn niet bepaald subtiel in het plaatsen van deze verwijzingen. Zo staat er een keer groot “Fire Walk With Me” op een beslagen spiegel in een badkamer geschreven. Dontnod heeft met Arcadia Bay een soort hipsterparadijs gecreëerd en slaat daar een beetje in door. Maar op de momenten dat het wel werkt, zoals hoe gelicenseerde indie-liedjes gebruikt worden om scènes kracht bij te zetten, werkt het zo goed dat je deze wereld al snel accepteert.
Daarnaast beloont het spel je als je op ontdekking gaat. Het is een rijke wereld waar heel veel te vinden is. Vooral de kamers van de verschillende personages zitten vol met met informatie over alle mensen waar je mee te maken hebt. De keuze is aan jou of je daar doorheen gaat struinen met de kennis dat je altijd de tijd terug kunt draaien als je gesnapt wordt, of dat je liever niet de privé-mailtjes van je vrienden leest vanwege hun privacy. Wat je besluit ook is, het heeft altijd gevolgen.
Keuzes met grote gevolgen
De Telltale-games staan bekend om de keuzes die je maakt en de gevolgen die daarbij horen. Helaas zijn deze gevolgen beperkt, omdat het verhaal altijd weer als een elastiekje terugklapt. Dit is logisch, want Telltale kan niet talloze verschillende verhaallijnen onderhouden. Bij de eerste aflevering van Life is Strange lijken de keuzes nog minder betekenisvol dan Telltale’s series, omdat je altijd het directe gevolg van een keuze kunt zien en daarna de tijd terug kunt draaien om een andere keuze te maken. In de latere afleveringen blijkt er echter meer achter te zitten dan je zou denken.
Wat je besluit ook is, het heeft altijd gevolgen
Dit wordt vooral duidelijk in de tweede aflevering, wanneer Chloe de krachten van Max tot het uiterste weet te drijven tot er niets meer over is. Als Max dan tegenover een levensgevaarlijke situatie komt te staan, ligt het compleet aan de keuzes die je eerder gemaakt hebt hoe deze scène afloopt. Hoewel je ook in Life is Strange geen compleet verschillende verhaallijnen zult krijgen, lijkt Dontnod net wat meer lef te tonen op dit vlak. Daarnaast kleven er ook stapels kleinere consequenties aan de kleine keuzes die je maakt en de dingen die je leest.
Onderwerpen die je elders niet ziet
En mi chien wel het belangrijkste zijn de onderwerpen die de game bespreekbaar maakt. Op het eerste gezicht lijkt Life is Strange op het zoveelste tienerdrama, maar als je wat verder kijkt dan je neus lang is wordt het al snel duidelijk dat de game onderwerpen bespreekt die we zelden tot nooit in games terugzien. Als de game een onderwerp als pesten behandelt, gaat het over modern pesten via social media, seksueel geweld en de zeer zware gevolgen daarvan. De game gaat over zelfmoord, over relaties met ouders, over seksisme en experimenteren met seksualiteit. Dit wordt allemaal verteld via een flinke cast aan intere ante vrouwelijke personages.
Life is Strange is niet perfect. De tienertaal verzonnen door volwa enen is nog vaak tenenkrommend en een scène in de tweede aflevering waarin je lege bierflesjes moet zoeken op een autokerkhof slaat absoluut nergens op. Wel is het een game met een bijzondere wereld, intere ante personages en verhaallijnen met keuzes die je als speler heel veel doen. En met nog een aflevering te gaan is dit het moment om in te stappen.