Fifa worstelde jarenlang met het creëren van een realistische tv-ervaring. Denk maar eens terug aan Fifa 14, toen Fifa een allerminst overtuigend debuut maakte op de next gen-consoles. Een statisch publiek zorgde voor een matte sfeer en de gezichtsuitdrukkingen van de spelers waren ijskoud. De Champions League winnen voelde hetzelfde als je kleine broertje inmaken. Hetzelfde bedrijf gaf echter ook games uit als Battlefield, Need for Speed en Dragon Age. Games die een stuk overtuigender waren qua sfeer, omgevingen en emotie, maar gedreven werden door andere technieken. De potentie om van elkaar te profiteren was er wel, maar de mogelijkheden niet.
Daarom maakt de Frostbite-engine zijn entree in alle EA-games, om zo’n 20 engines in een klap te vervangen. Één bedrijf, één techniek: dat is software-development anno 2016. EA hoeft daardoor geen geld meer te besteden aan engines van externe partijen zoals de Unreal Engine, noch hoeven interne teams te investeren in eigen tooling zoals EA Sports voorheen deed met de Ignite-engine. Natuurlijk had EA Sports een modus zoals The Journey kunnen maken met Ignite, maar het had significant meer tijd en resources gekost om daarvoor de juiste ontwikkeltools te bouwen. De Frostbite-engine herbergde zulke mogelijkheden al. Elk ontwikkelteam binnen EA kan nu leren van de problemen, ideeën en code van een ander. Zoals het hoort bij een groot softwarebedrijf.
Mourinho is een robot
Allemaal leuk en aardig, dat de tijd en creativiteit van ontwikkelaars nu beter besteed wordt, maar wat hebben wij als speler eraan? EA zwaait trots met zijn Frostbite-vlag op alle mogelijke events, maar in hoeverre heeft Fifa 17 daar direct profijt van? Nou, in feite, eigenlijk niet zo heel veel. Achter de schermen ronkt een andere motor, maar qua look en vooral qua feel is Fifa 17 nog steeds enorm Fifa 16. De animaties, van de pa es tot de dansjes, zijn zelfs veelal een-op-een overgezet. Kijk ook eens naar bijvoorbeeld een Mourinho, die zich erg houterig en onnatuurlijk voortbeweegt langs de lijn. Daarnaast zijn ook de gezichtsanimaties nog lang niet op het niveau van bijvoorbeeld NBA 2K17, zelfs al zien we wel degelijk vooruitgang. Dat komt echter meer doordat er animaties zijn toegevoegd dan dat ze fundamenteel anders zijn opgebouwd.
Dat Fifa 17 ondanks haar overstap naar de Frostbite-engine geen reuzenstappen maakt is echter logisch. Het kost immers enorm veel tijd om software te implementeren in een nieuwe engine. Ontwikkelaars moeten wennen aan andere techniek en moeten leren omgaan met de mogelijkheden die de nieuwe tools bieden. Konami had diezelfde gewenningsperiode ook nodig met hun nieuwe Fox Engine. Veel valt EA Sports dan ook niet te verwijten, zeker omdat ze nog steeds een fantastische voetbalervaring weten neer te zetten. EA drukt ons in hun marketings-oorlogspad wel nadrukkelijk met de neus op hun Frostbite-engine, hetgeen bij spelers toch wat wenkbrauwen kunnen doen fronsen. Zo ver laat Fifa 17 zijn voorganger namelijk ook weer niet achter zich.
Voetbalromantiek
Het grootste effect van de Frostbite-engine zien we dan ook niet direct op het veld, maar meer eromheen. Frostbite excelleert in het creëren van dynamische omgevingen, hetgeen we voorheen terugzagen in Battlefield 4. Het instorten van gebouwen was een van de meest indrukwekkende grafische features van die game en samen met de licht- en weereffecten was het rauwe oorlogsgevoel altijd aanwezig.
Nou streeft Fifa niet dezelfde omgevingen na, maar het heeft wel flink kunnen profiteren van de effecten die in andere games al zo prominent konden schitteren. Dat zie je al na een blik op het stadion. Bij sfeerbeelden lijk je door een echte camera te kijken en tijdens herhalingen komen de acties van de spelers echt tot leven. EA Sports heeft flink gesleuteld aan de lichteffecten, waardoor dat authentieke voetbalgevoel veel meer aanwezig is. Ook de sterspelers, zoals Ronaldo, Zlatan en Reus, zien er door de betere lichtinval gelijk een stuk ruwer uit. Voetballiefhebbers worden daarmee op hun wenken bediend.
Frostbite is een kleine stap voor Fifa 17, maar een grote voor EA. En daarmee de Fifa-serie op de lange termijn. Wat nu nog niet is kan namelijk nog komen. Bekijk de Ma Effect: Andromeda-trailer maar eens, dan zie je wat de Frostbite-engine voor gezichtsanimaties kan betekenen. Het lijkt een insignificant zeurpuntje, maar NBA 2K bewijst jaar in jaar uit dat emotioneel realisme de sportervaring een ongelooflijke boost kan geven. The Journey-modus bouwt verhaaltechnisch een emotionele ervaring op, maar in wezen schuilt achter elke wedstrijd een verhaal. In elk potje zit een opbouw, verval en een climax. Wat zou het toch mooi zijn als we dat op de gezichten van de spelers kunnen aflezen. Frostbite is nu mi chien nog geen absolute zegen, maar dat gaat het wel zijn.