Ruim tien jaar later is Star Wars gewoon weer de Star Wars van deze generatie en dreigt Halo slechts een annotatie van deze generatie te worden. Of het nou kwam door technische problemen, een nieuw hoofdpersonage of een problematisch distributiemodel, alle Halo’s van deze generatie hadden wel hun problemen. Slechte games waren het geenszins, maar ze haalden het simpelweg niet bij die heilige graal die Bungie een decennium eerder neerzette.
De langetermijnvisie van 343
Dat lijken ze zich in Redmond ook te realiseren. Zowel rondom Halo 6 als de ooit met veel bombarie aangekondigde live actionserie van Steven Spielberg is het bijzonder stil. Het lijkt vooral een stilte voor de storm te zijn, terwijl men in conclaaf is hoe het verder moet met deze eens zo legendarische serie. Leven zit er namelijk heus nog wel in.
Dat vertrouwen put ik vooral uit het verhaal van Halo 5. Fans gaven die game er flink van langs omdat de nadruk in het verhaal te veel lag op nieuwkomer Locke, in plaats van de door ons zo geliefde Chief. Maar daarmee wordt het slimme verhaal van Halo 5 echt tekortgedaan. Na het veel te vluchtige Halo 4 was duidelijk dat de serie weer een toekomstvisie nodig heeft, iets om naartoe te bouwen. Maar juist dankzij Spartan Locke wordt voorkomen dat 343 Industries in dezelfde valkuil stapt als waar Bungie ooit met Halo 2 in terecht kwam: een veel te open einde dat een intens bittere nasmaak achterlaat.
Net als Halo 2 vertelt Halo 5: Guardians twee verschillende verhalen: eentje voor de korte en eentje voor de lange termijn. In Chiefs verhaallijn wordt duidelijk de fundering gelegd waar toekomstige delen op voorbouwen. Dat werd gelijk al aangetoond met Halo Wars 2, dat uiteindelijk op deze verhaallijn inhaakt. Locke daarentegen heeft maar één mi ie: Chief vinden. Die mi ie is voltooid. Daardoor heeft hij een beetje dezelfde rol als The Arbiter in Halo 2, wiens mi ie (Tartarus uitschakelen) ook binnen die game werd volbracht. Het verschil is echter dat juist doordat Locke proportioneel een grotere rol speelt in Halo 5, die game wél als ‘afgesloten’ voelt, terwijl het in de realiteit natuurlijk net zo’n opmaat is naar een volgend deel als Halo 2.
Behalve dat 343 hier laat zien dat het geleerd heeft van eerder gemaakte fouten binnen de serie, bewijst het ook een visie te hebben voor de langere termijn - iets dat na Halo 4 allesbehalve duidelijk was. Er is weer een nieuwe dreiging die groot genoeg is om in meerdere games of andere media te schitteren. Dat is niet alleen goed nieuws voor Halo 6, maar ook voor Halo als bredere mediafranchise. Want ook op dat vlak worstelt de serie meer dan ooit tevoren met zichzelf.
Expanded Universe mag geen huiswerk zijn
Tijdens het Bungie-tijdperk werd Halo zeer succesvol neergezet als multimediafranchise. Boeken als Halo: The Fall of Reach (Eric Nylund) en Halo: Contact Harvest (Joseph Staten) vertelden op geslaagde wijze oorsprongsverhalen van Master Chief en Sergeant Johnson, terwijl Halo: Ghosts of Onyx (Eric Nylund) weer voortborduurde op personages die (destijds) louter in de boeken voorkwamen. Geen wonder dat juist deze boeken bij veel fans in de kast staan, want ze vervullen precies de rol die ze als ‘expanded universe’ moeten vervullen.
Met 343 aan het roer is dat veranderd. Verhalen en personages worden samengebracht, en boeken en films worden nu ingezet om personages te introduceren in aanloop naar een game, in plaats van andersom. Alleen iemand die de boeken uit de Forerunner Saga van Greg Bear had gelezen, snapte de motieven van The Didact en The Librarian in Halo 4. Spartans Tanaka en Vale uit Fireteam Osiris in Halo 5 voelden mi chien aan als een lege lei, maar zij waren al geïntroduceerd in respectievelijk het stripboek Halo: Escalation en boek Halo: Hunters in the Dark. Zelfs hoofdpersonage Spartan Locke zagen we eerder in de live action-serie Halo: Nightfall.
Fans gaan daardoor niet meer op zoek naar de boeken, strips of films omdat ze meer willen weten over hun favoriete personages, maar worden haast gedwongen om zich alvast in te lezen als er een nieuwe game verschijnt. Zodra zo’n ‘expanded universe’ als een soort huiswerk aanvoelt, doe je iets fout. Bovendien is het haast onbegrijpelijk dat er nog steeds geen écht goede film of televisieserie van Halo is. Halo 4: Forward Unto Dawn was qua verhaal en esthetiek nog best goed, maar voelt toch mede door het ontbreken van Steve Downes als Master Chief aan als een fanproductie. Het eerdergenoemde Nightfall sloeg mede door slechte special effects de plank behoorlijk mis, ondanks de medewerking van Ridley Scott en acteur Mike Colter.
Castingproblemen, vloek of zegen?
Dat laatste is sowieso een beetje saillant. Colter zou ook de rol van Locke in Halo 5 vertolken, maar omdat hij gecast werd als Luke Cage voor de gelijknamige Marvel-serie, verleende hij uiteindelijk alleen zijn gezicht aan de game. Ike Amadi sprak uiteindelijk zijn stem in. Ook daarom is het een beetje de vraag wat voor rol Locke nog krijgt in de toekomstige games. Dat zijn niet de enige castingproblemen waar 343 tegenaan liep met Halo 5. Ook Spartan Gabriel Thorne zou terug hebben moeten, maar acteur Ethan Peck had geen tijd. Nu kregen we daar Nathan Fillion als Edward Buck voor in de plaats, dus mij hoor je niet klagen over die rolwijziging.
Voor de serie is het sowieso niet zo slecht als 343 het mes in het personagebestand zet. Door de jaren heen zijn er steeds meer personages bijgekomen, maar ze helpen lang niet allemaal het plot vooruit. De vele verhaallijnen maken Halo bovendien onnodig complex. Gelukkig heeft 343 al bewezen er geen moeite mee te hebben om overbodige ballast te lozen. Dat bleek wel met het verra end korte optreden van Jul ‘Mdama in Halo 5. Doordat ook Gabriel Thorne niet terugkeerde, is daarmee bijna de volledige verhaallijn van het minder populaire Halo 4: Spartan Ops er uitgesneden.
Door even weer te focu en op een handvol écht belangrijke personages, gespeeld door trouwe acteurs die wél terugkeren, blijft Halo begrijpelijk, toegankelijk en authentiek. Wie verdieping zoekt, grijpt maar naar de boeken, strips of (animatie)films. Net als vroeger. Het is dan ook intere ant dat het rondom de live action-serie van Steven Spielberg net zo stil is als rondom Halo 6. Zou 343 deze twee mijlpalen dan eindelijk op een goede manier vervlechten?
Hoop
Die hoop is er zeker. De stilte toont in ieder geval aan dat er ‘iets’ broeit in Redmond. Bovendien timmert Microsoft onder Phil Spencer hard aan de weg met het Xbox-merk, met onder andere de Xbox One X, Play Anywhere en de Xbox Game Pa . Het enige dat Microsoft nu nog nodig heeft, is een absolute killer-app om deze veelbelovende kar te trekken. Wat Microsoft nodig heeft, is Halo.
Mi chien is de vergelijking met Star Wars tien jaar later dus toch niet zo ongegrond. Ook Star Wars ligt juist bij de fanatiekste fans onder een vergrootglas en lijkt het nooit goed te kunnen doen. Ook Star Wars worstelt met een (te?) groot Expanded Universe, waarop Disney na de overname alles degradeerde tot ‘Legendes’. Maar ook Star Wars kwam terug en breekt record na record, kritiek van de eigen achterban of niet. Star Wars bewijst als geen ander dat er hoop is. Dus is Halo dood? Nee, Spartans never die. They are just mi ing in action.