Cello Fortre
We trappen af met een van de meest recente producties: Cello Fortre . Het spel is afkomstig van Nederlander Joost van Dongen, die eerder de postmodernistische racegame Proun ontwikkelde. In Cello Fortre nemen vier spelers het op tegen een cellist. De muzikant verdedigt een fort door bepaalde noten en melodieën te spelen, wat voor extra wapens zorgt. Het is aan de spelers om het fort aan te vallen en de verdedigingslinies te omzeilen. Omdat het gebruikmaakt van livemuziek is het geen game die we snel in onze huiskamers zullen spelen. Van Dongen treedt echter wel regelmatig op, waardoor je alsnog de mogelijkheid hebt om de game met eigen ogen en oren te aanschouwen. Kijk voor tourdata op de website.
Pisgame
Er zijn vast genoeg mensen die hun handheld of telefoon wel eens meenemen naar het toilet om even lekker te 'ontspannen'. Maar hoeveel spellen maken nu eigenlijk expliciet gebruik van onze toiletbezigheden als besturing? Gelukkig weinig. Zie je het al voor je dat mensen tegen hun Kinect aanpla en of over hun nieuwe iPad zeiken om een poppetje vooruit te krijgen? Het Engelse Captive Media ontwikkelt overigens al een paar jaar spelsystemen voor in mannentoiletten. Zodra iemand voor het urinoir staat, wordt de game opgestart en door je straal naar links of rechts te mikken, bestuur je de game. Een geanimeerde uitleg vind je onder meer . Jammer genoeg zijn er nog geen Nederlandse varianten.
R.O.B.
Oh Nintendo, wat verzin je vreemde dingen. De Robotic Operating Buddy, oftewel R.O.B., is zo’n gek verzinsel. Er zijn slechts twee spellen verschenen die de robot ondersteunen: Stack-Up en Gyromite. En beide zijn niet bijster goed. De ogen van de robot lezen commando's af van het scherm en het stukje techniek voert deze uit door middel van gyroscopen en platformen. R.O.B. was vooral “het speelgoed van de toekomst”, zoals Nintendo het zelf graag omschreef. Veel kinderen waren eerder aangetrokken door de grijze robot dan door de NES die erbij geleverd werd. In het tweede jaar stopte het bedrijf echter al met het leveren van R.O.B. Een groot probleem van het apparaat was bovendien dat de onderdelen erg klein en breekbaar waren. Hierdoor is het vandaag de dag vrij lastig om een compleet exemplaar te vinden.
Ma age Me
Hoe vaak komt het wel niet voor dat je lekker zit te gamen en je partner graag wil dat je even stopt om een rugma age te geven omdat hij of zij een zware dag achter de rug heeft? Voorheen moest je hiervoor stoppen met spelen of een slap excuus bedenken, maar met de Ma age Me is dat niet langer nodig, al werkt het op dit moment alleen met een gehackte PlayStation-controller. Door de knoppen van zo’n controller in een jas met een zacht oppervlak te verwerken, ma eer je de drager van de jas, terwijl jij lekker verder speelt. Op de website van de bedenkers staan instructies om zelf zo'n jas te maken.
Hands-Free
Wie denkt dat Kinect het eerste systeem is waarbij je je handen niet hoeft te gebruiken om te gamen, zit er behoorlijk naast. In de jaren tachtig had Nintendo reeds iets bedacht wat specifiek gericht was op gamers met een lichamelijke beperking: de Hands-Free Controller voor de NES. Dit nogal grote apparaat hang je om de nek van de speler en rust op zijn borst. De functies van de A- en B-knoppen neem je over door te zuigen of blazen in een rietje en met je kin kun je de joystick besturen. Petje af voor Nintendo die op deze manier gehandicapte kinderen alsnog heeft laten genieten van het 8-bit tijdperk.
