Frank Meijer
Verra ing
Vooraf had ik enorm mijn twijfels over Enslaved: Ody ey to the West. De demo kon me totaal niet boeien, maar toch was er ook iets waardoor ik de game niet direct wilde afschrijven. Dat gevoel werd nog eens versterkt na het lezen van meerdere reviews. Uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan en ik moet zeggen dat ik er uiteindelijk totaal geen spijt van heb gehad. Gameplaytechnisch is het met vrij saaie platformstukken en repetitieve gevechten op zijn zachtst gezegd niet een van de beste titels, maar de sfeer die het spel neerzet is fenomenaal. De chemie tu en de twee hoofdpersonages is duidelijk voelbaar en de wereld om hen heen is met veel gevoel neergezet. Het is zonde wanneer je dit spel op basis van de demo geen kans hebt gegeven, want Enslaved is het proberen zeker waard.
Teleurstelling
Dat FIFA 11 mijn teleurstelling van 2010 is geworden, mag een grote tegenstelling heten. Ik speel de game nog steeds vrij regelmatig, maar wat erger ik me dood aan bepaalde aspecten van het spel. Vaak wil ik de game een nieuwe kans geven, maar iedere keer weer eindig ik mijn speelse ie eerder dan ik van tevoren had bedacht. Ik had ook niet moeten verwachten dat het nog beter zou kunnen worden na het fenomenale FIFA 10, dat is mi chien ook mijn eigen schuld geweest, maar dat er zoveel kleine foutjes in het spel zijn geslopen is eigenlijk te schandalig voor woorden. Zelfs elementen die in de vorige editie uitstekend waren, zoals het onlinegedeelte, zijn nu op zijn best redelijk te noemen. FIFA 11 heeft ervoor gezorgd dat ik nog maar weinig plezier haal uit het spelen met mijn favoriete team: U.D. Almería. Wanneer FIFA 12 hier geen verbetering in brengt, zie ik mezelf genoodzaakt over te stappen naar de concurrentie.
Jochem Nauta
Verra ing
De grootste verra ing van 2010 was toch wel Blur voor mij. De singleplayer was wel aardig, maar deze titel slokte vooral mijn tijd op in de multiplayer. Ik heb Bad Company 2 en Modern Warfare 2 weken niet in mijn console gestopt om online de jacht op level 50 voort te zetten. Of ik nou won of stijf laatste werd: elke race was het weer een genot om fans bij elkaar te sprokkelen en andere rijders het leven zuur te maken. Het is jammer dat het tegenwoordig zo rustig is op de servers, want Blur verdiende in mijn ogen meer dan een stille dood.
Teleurstelling
Je zou mi chien verwachten dat ik Gran Turismo 5 zou noemen als mijn persoonlijke teleurstelling van 2010. Niets is minder waar, want met die twijfelachtige eer gaat Alpha Protocol aan de haal. De spionage-RPG stond hoog op mijn verlanglijstje voor 2010, maar door vele slordigheden en rare ontwerpkeuzes werd de hoge potentie niet waargemaakt. Je moet door de zure appel heen bijten met Alpha Protocol, en daar wacht deze titel nog altijd op in mijn kast.
Gijs van Veen
Verra ing
Qua grote releases bood 2010 weinig dat mij echt wist te verra en. Gelukkig bleek 2010 ook het jaar waarin de indiegames zich van hun meest creatieve kant lieten zien. De groei van platformen als iOS en Android, de lancering van Windows Phone 7 en natuurlijk de traditionele indieplatformen Steam, PSN en XBLA brachten ons een nieuwe bloei van onafhankelijkontwikkelde games. Als aspirant-indieontwikkelaar en liefhebber van aparte gameconcepten kan ik daar natuurlijk alleen maar om juichen. Games als Minecraft en Angry Birds sprongen er qua succes het meest uit, maar mijn grootste verra ing was Ilomilo, dat nog net op de valreep van 2010 verscheen. Niet alleen is het een ontzettend schattige maar toch diepgaande puzzelgame, de manier waarop de game in het geheim gelanceerd werd geeft aan dat de makers over alles - van ontwerp tot marketingplan - op een originele wijze hebben nagedacht.
Teleurstelling
Als groot liefhebber van de oude C&C-serie kun je haast niet anders dan teleurgesteld zijn in Command & Conquer 4: Tiberian Twilight. Het kla ieke systeem van het bouwen van een basis is vervangen door een enkele verplaatsbare eenhedenfabriek. Dat levert in de multiplayer nog wel een redelijk systeem op, maar de singleplayer, die het einde van de serie beschrijft, valt toch bitter tegen. Sowieso vind ik het zwaar teleurstellend dat het RTS-genre het allemaal zo nodig anders moet doen de laatste jaren. Niet dat verandering slecht is, maar RPG-elementen, minder eenheden en geen basis lijken in het genre tegenwoordig meer regel dan uitzondering. Ik wil gewoon ouderwets tankrushen! Alleen Starcraft 2 leek het dit jaar echt te begrijpen. De Command & Conquer-serie, die sinds het naar de derde dimensie overstapte sowieso al wat stuurloos was, lijkt met het vierde deel alleen zijn krediet definitief te hebben verspeeld.
Ron Vorstermans
Verra ing
2010 was allerminst verra end. Mi chien is het enigszins een verra ing dat Mixed Martial Arts (MMA) eindelijk succesvol de gamesindustrie is binnengetreden en nu nog meer mensen kennismaken met deze intere ante en superieure sport. Verder heb ik vooral genoten van typische high-profile-games als Call of Duty: Black Ops (hoewel ik heb begrepen dat het niet hip is om liefde voor Call of Duty openbaar te maken), Halo Reach en UFC Undisputed: 2010. Games waarvan iedereen al wist dat ze goed werden en in die zin dus ook nauwelijks verrasten. Wel zijn er veel randzaken die - in ieder geval voor mij - als een verra ing kwamen. Zoals de totstandkoming van het nieuwe Gamer.nl. Onze website heeft zich in 2010 erg volwa en en journalistiek opgesteld en is met een fijn nieuw uiterlijk voor de dag gekomen. En het nieuws kan – op wonderbaarlijke wijze- ook nog eens links staan! De techniek staat voor niets!
Teleurstelling
Als tegenvaller wil ik de magere line-up van Microsoft aankaarten (een nieuwe Xbox-console lijkt me, naast Kinect, daar overigens een zeer logische verklaring voor), maar ook de teloorgang van Guitar Hero, een serie die ik ooit met plezier speelde maar mij nu definitief de neus uitkomt, viel me zwaar. En waar was de aankondiging van een nieuwe Rainbow Six, Ubisoft? Op de een of andere manier lijkt realisme niet meer de boventoon te voeren in tactische shooters, dat blijkt wel uit mijn hands-off-se ies met de Ghost Recon Future Soldier. Maar wat écht teleurstelde was dat veel gamers zich als verzuurde puristen en critici voordeden. Zouden onze commentsecties niet vrediger zijn wanneer iedereen accepteert dat meningen over een game niet altijd uniform zijn en wij het gebazel over nostalgie achterwege laten? Als ik in 2011 weer moet aanhoren dat Ontwikkelaar X in 1834 pas echt wist hoe het games moest maken, sta ik niet voor mezelf in.
Marcel Vroegrijk
Verra ing
De grootste teleurstelling en verra ing vielen vorig jaar beide in de lente. De eerste geluiden over Nier waren behoorlijk negatief, wat de drang om dat dan in ieder geval zelf aan den lijve te ondervinden des te sterker maakte. Nier aanschaffen bleek de enige optie om erachter te komen of het spel daadwerkelijk een aanschaf waard was. Het werd voor mij de perfecte game, niet dankzij maar eerder ondanks zijn gameplay. Het feit dat de gevechten nooit boven de middelmaat uitstijgen zou een afknapper moeten zijn, maar deert geen moment. Nier biedt zoveel sfeer en bezieling dat je geen moment twijfelt over wat je aan het doen bent. Iets aan de presentatie van het spel schreeuwt gewoon dat er een verhaal achter schuilgaat dat uiteindelijk alles opheldert. Na het de vierde keer uitgespeeld te hebben was het dan eindelijk zover om afscheid te nemen van Nier. Slechts een hele bijzondere trophy vormt de herinnering van wat ontwikkelaar Cavia met zijn laatste wapenfeit heeft weten te bereiken. De savebestanden heeft het spel zelf weggegooid, want ook ik als speler moet verder, door naar de grootste teleurstelling van het jaar.
Teleurstelling
Dat filmgames en gamefilms over het algemeen matig ontvangen worden is bekend, maar hoe zit het met gamefilmgames? Ontwikkelaar Ubisoft vond het nodig om de Sands of Time-trilogie uit zijn verband te trekken en er nog een extra titel tu en te proppen, ter ere van de filmrelease. Wat dat tot gevolg heeft is een voor mij vies aanvoelende poging om voort te borduren op de eerder behaalde succe en, zonder enig begrip of besef van wat die games zo goed maakte. Waar ik in de oorspronkelijke trilogie nog echt kon genieten van het uitzicht en pas daarna op zoek ging naar een route, bleef het in Prince of Persia: The Forgotten Sands bij dat laatste. De strijd tegen een absolute meerderheid aan tegenstanders was daarbij gewoon niet boeiend genoeg, met een systeem dat werd versimpeld om ruimte te bieden aan grootschalige gevechten. Wat mij betreft had Ubisoft door mogen gaan met de vorige Prince of Persia, die te makkelijk was maar wel de potentie had om als vuurdoop te dienen van een geheel nieuwe trilogie.
