#5 Slender: The Arrival

Slender: The Arrival is goed voor een hartaanval of vijf. Vooral in het begin van de game weet het te overtuigen met intere ante omgevingen en gebeurteni en, en lijkt het een verhaal te willen vertellen. Uiteindelijk blijkt niets minder waar te zijn, maar in de tu entijd hebben Slenderman en zijn nieuwe hulpje je wel de stuipen op het lijf gejaagd.

#4 Metro: Last Light

Metro 2033 was geen verschrikkelijk goede game, maar het was wel enorm sfeervol. De donkere metrogangen waar de schaduwen van de overleden inwoners van Moskou de muren bekleden is een beangstigend gezicht dat je moeilijk vergeet. Metro: Last Light doet hier een fikse schep bovenop door keer op keer met intere ante mechanieken op de proppen te komen die de omgevingen ten goede komen. Zo wordt er gespeeld met licht en wezens die daarop reageren. Als je zaklamp het begeeft moet je het handmatig van stroom voorzien door de lamp op te winden met een hendel. Dat terwijl er vanuit alle donkere hoeken van de kamer gemuteerde insecten op je afsprinten, zorgt voor een werkelijk angstaanjagend avontuur.

Last Light flikt dit soort trucjes vaker en weet dankzij de variatie en afwi elende gebieden een sterk beeld van een wereld achter te laten. Natuurlijk was het niet bedoeld als een horrorgame pur sang, maar in dit spel hebben we toch een paar van de meest angstige momenten van het afgelopen jaar beleefd.

#3 Amnesia: A Machine for Pigs

Amnesia: A Machine for Pigs is in een hoop opzichten een teleurstelling. Mechanisch is het minder intere ant dan zijn voorganger, omdat het een hoop unieke spelelementen weghaalt, waardoor de dreiging van vijanden minder groot voelt. Wat het wel uitstekend doet is een verhaal vertellen en een wereld neerzetten. Zonder te verklappen waar het precies heengaat, kunnen we met een gerust hart zeggen dat het je maag omdraait en dat het even duurt voordat deze weer rechtop zit.

Gepaard met erg sfeervolle omgevingen die tot leven worden gebracht door steampunk geïnspireerde fabrieken en enge wezens om te ontlopen, maakt van Amnesia: A Machine for Pigs een erg spannende ervaring, al had er wat ons betreft nog meer mee gedaan kunnen worden.

#2 The Last of Us

The Last of Us is een uitstekende game in vrijwel alle opzichten. Wat het ook heel goed verkoopt, is angst. De Corticeps-schimmel die de mensheid tot zijn knieën heeft gebracht is op meerdere manieren angstaanjagend. Het bekleedt omgevingen in een walm van dodelijke sporen, enorme schimmelophopingen en natuurlijk de geïnfecteerde mensen zelf.

Je hebt ze in verschillende varianten, maar de Clickers stelen de show. Deze vijand gebruikt een klikkend geluid om zijn omgevingen mee te navigeren, omdat de schimmel inmiddels over de ogen is gegroeid. De Clicker heeft daarom ook een haarfijn gehoor en kan jou makkelijk vinden als je een sprintje trekt langs dit met fungus begroeide wezen.
Het is vooral het geluid dat deze vijand maakt, dat de aanvaringen zo eng maken. Zodra de klik valt weet je dat ze in de buurt zijn, wat een sfeervolle omgeving verandert in een dodelijke puzzel: "hoe kom ik hierlangs zonder dat ik me hoorbaar maak?". Het moment dat een Clicker opkijkt nadat je een geluid maak dat net te luid is, is genoeg om de haren in onze nek overeind te laten staan.

#1 Outlast

Als je echt je broek niet schoon wilt houden, dan moet je bij Outlast zijn. De game zit vol met clichématige verhaalelementen en een gebrek aan variatie in mi iedoelen gaat gauw storen. Maar wat het wel uitstekend doet, is je een oerangst laten beleven: achtervolgd en gevonden worden.

Terugvechten kan niet in Outlast, dus het enige dat je kunt doen is rennen en jezelf verstoppen. Zodra je in een kastje gekropen bent zit er niets anders op dan wachten tot de gestoorde gevangene, van het gekkenhuis waarin de game zich afspeelt, je voorbij loopt. Pas daarna merk je dat je al die tijd je adem inhield. Wanneer het dan eens voorvalt dat iemand je vindt, is het helemaal gillen geblazen. Als je uit een kast of onder een bed vandaan getrokken wordt, door diegene die je achterna zit, voelt het echt alsof iemand je aanvalt: privacybrekend, paniekerig en vooral doodeng.

Het plaatje wordt compleet gemaakt door een geweldig oog voor detail. Zo is het hele lichaam van het hoofdpersonage ten alle tijden zichtbaar en reageert hij op de voorvallen door te gillen, krijsen en hijgen wanneer hij buiten adem is. Kleine dingen als een hand over een deurkozijn als je de hoek om loert, maken het plaatje compleet.

De paar momenten dat Outlast het roer omgooit en iets nieuws probeert staan voor altijd in het geheugen gegrift. Zo is er een gedeelte in de game waarin je jouw camera kwijtraakt. Laat dat nou net je enige hulpmiddel zijn om in het pikkedonker voor je uit te kijken dankzij een nightvision functie. In deze sectie tast je letterlijk in het duister en wanneer je de camera dan eindelijk terugvindt, hebben de gevangenen je inmiddels opgespoord. Een tiental ogen kijkt recht in de lens, waarna je niets anders kunt doen dan rennen.

Outlast wordt binnenkort ook verrijkt met een nieuw downloadbare singleplayer campagne, genaamd Whistleblower. Hopelijk heeft ontwikkelaar Red Barrels geleerd van Outlast, en komen ze met een uitbreiding die intere antere mi iedoelen heeft en een wat origineler verhaal vertelt. Zo ja, dan heeft Red Barrels goud in handen. De game verschijnt daarnaast in 2014 ook op de PlayStation 4.

2013 was weldegelijk een intere ant jaar voor horrorgames, al waren het er niet bijster veel. Wat vooral belangrijk blijkt, is dat ontwikkelaars wat nieuws proberen, wat in het geval van deze top 5 enorm loont. Outlast is overduidelijk ontwikkeld vanuit het idee dat de ontwikkelaars spelers een specifiek gevoel wilden laten ervaren, en The Last of Us is zeer effectief in het bang maken van spelers, simpelweg via een aantal zeer slim uitgewerkte spelmechanieken. Dat wekt pure angst op, en is dan ook precies hetgeen waarvan we meer willen zien volgend jaar.