Het spel opent met een flitsende en enigszins verontrustende montage van videobeelden. In The Division heeft een virus de wereld aan de rand van de afgrond geplaatst. New York is een van de rampgebieden, en het is de taak van een geheime overheidsorganisatie, The Division genaamd, om hier uit te zoeken wat de oorsprong is van het virus om er een vaccin voor te ontwikkelen. Jij bent uiteraard lid van die organisatie, en het is in New York dat het avontuur begint.

The Division is een online game die een aantal verwantschappen heeft met Destiny. Beiden zijn ‘shared world’, wat wil zeggen dat de game bijna speelt als een mmo. Alle missies kun je in co-op spelen, maar je komt geen andere spelers tegen in de straten, tenzij ze lid zijn van je groep. In de ‘safe houses’ die over de kaart verspreid zijn kom je wel anderen tegen. Safe houses zijn het equivalent van The Tower in Destiny, met verkopers voor nieuwe gear en de optie om nieuwe uitrusting zelf te maken als je daar voldoende grondstoffen voor hebt.

Het gaat echter te ver om The Division af te doen als een Destiny-kloon. De verschillen gaan verder dan de setting, die overigens fantastisch is vormgegeven. Er zitten zo veel details in de omgeving, van de te verwachten troep op de straten tot posters en graffiti, verlaten auto’s en allerlei kleine dingen die in stilte het verhaal vertellen van wat de mensen deden vlak voordat de ramp plaatsvond.

Het eerste uur van het spel laat je kennismaken met de basismechanieken. Dit is een cover-shooter, wat wil zeggen dat je zo veel mogelijk achter obstakels moet schuilen om vijandelijk vuur te vermijden. Dit doe je met de x-knop, waarna je personage tegen de geselecteerde plek plakt. Dat plakken is soms wat lastig, want in het heetst van de strijd komt het wel eens voor dat je niet weg kan zoals je zou willen, of dat je tegen een muurtje plakt waar je niet naartoe wilde. Dit is vooral een kwestie van wennen, blijkt later. Want als de tegenstanders lastiger worden is het helemaal niet gewenst om vaak cover te verlaten. Vrij rondrennen is zelfmoord tijdens een vuurgevecht.

Wat de gevechten interessanter maakt is het skill-systeem. En hierbij doet The Division denken aan Mass Effect. Je verdient namelijk een aantal speciale vaardigheden die je activeert met de L1- en R1-knoppen. Deze vaardigheden verdien je door je basis te upgraden. Je basis heeft drie vleugels: security, medic en tech. Elk van de vleugels geeft nieuwe vaardigheden en ‘perks’.

Het interessante is dat het spel echt verandert naarmate je meer van je basis hebt geüpgraded. In het begin heb je een geweer en een heal of een sticky bomb. Later kun je een turret plaatsen, cover versterken, speciale apparaten plaatsen die teamgenoten weer tot leven wekken en nog veel meer. Hoewel wij op dit moment nog slechts een deel van de upgrades hebben vrijgespeeld (inmiddels hebben we 8 uur op de teller) voelt het nu al of we heel verschillende personages kunnen opbouwen: van volledig support tot volle aanval. De vaardigheden voelen als werkelijke veranderingen in de gameplay, waardoor de game tactischer en interessanter wordt naarmate je vorderingen boekt.

Al die tactische opties komen pas echt tot hun recht wanneer je samen speelt met anderen. Hoewel het heel goed te doen is om secundaire opdrachten in je eentje uit te voeren, zijn de verhaalmissies een stuk pittiger. Ze zijn solo speelbaar, maar bepaalde baasgevechten kunnen behoorlijk lastig zijn. Meer spelers geven de optie om het gevecht tactisch aan te pakken. Tegenstanders hebben een ‘agro-systeem’, wat wil zeggen dat ze hun aandacht richten op de speler die hen de meeste schade toebrengt. Hierdoor is het dus slim dat een of twee spelers de vijand bezig houden, terwijl de anderen via de flanken aanvallen.

Multiplayer maakt The Division ook veel leuker, omdat het dan zin heeft om te specialiseren. Elk team is blij met iemand die goed kan genezen. En een aantal van de perks en skills zijn alleen zinvol in teamverband.

Gelukkig is het erg makkelijk om spelers te vinden voor een bepaalde missie. Dat kan op het moment dat je bij het juiste gebied bent aangeland, of al vanuit het kaartscherm, waar je een overzicht ziet van New York en alle beschikbare uitdagingen. Matchmaking gaat op dit moment heel snel. We hebben geen manier gevonden om in zo’n ter plekke gevormde groep met elkaar te praten, maar er zijn een aantal emotes beschikbaar voor basale communicatie. Op het moment dat we met vrienden spelen is voice-chat gewoon beschikbaar.

Onze focus lag de afgelopen acht uur vooral op het voltooien van missies. Er is echter nog een ander onderdeel van het spel, waar we nog helemaal niet aan begonnen zijn. En dat is de Dark Zone. Dit gebied (dat ook in de bèta al beschikbaar was) moet het ‘player versus player’-deel zijn van The Division. Hier kun je met vrienden samen spelen, maar ook alle andere spelers aanvallen (inclusief je vrienden). Dit klinkt op papier als een fascinerend systeem, maar zoals gezegd hebben we er ons nog niet aan gewaagd.

The Division is in essentie een spel van samen buit verzamelen. Het speelt echter als een high-tech cover shooter, waardoor het Tom Clancy-label opeens logisch is. Dit is geen fantasygame, alles wat je doet en ziet heeft een basis in de werkelijkheid. Dat wil niet zeggen dat de game realistisch is, maar het algehele gevoel is er een van met beide voeten op de grond staan.

Dat het spel na een paar uur al zo veel tactische opties biedt zorgt er voor dat we het tot nu toe nog absoluut niet als een ‘grind’ ervaren om nieuwe wapens en vaardigheden vrij te spelen. Daar komt bij dat het verhaal dat door alle hoofdmissies heen loopt erg interessant is. Sommige personages blijken na een paar ontmoetingen ook enige diepgang te hebben en de dialogen zijn redelijk goed geschreven.

Wij gaan moedig verder met het herwinnen van New York en het opbouwen van ons personage. De volledige review lees je spoedig hier op Gamer.nl.

Tom Clancy's The Division is nu verkrijgbaar voor pc, Xbox One en PlayStation 4. Deze review in progress is gebaseerd op de PS4-versie van de game. 

Lees ook The Division - Tips voor beginners en gevorderden