Een kijkje in de geschiedenis leert ons dat Tim Langdell ooit redelijk bedreven was in het uitbrengen van games, onder een eigen bedrijf genaamd Edge Games. De nadruk ligt daarbij op ooit, want de laatste jaren heeft hij nagenoeg niets meer uitgebracht, op de onlangs verschenen iPhone-game Bobby Bearing 2 na. De website van zijn bedrijf is de ene dag leeg, de andere dag vol met zogenaamde projecten die voor meerdere consoles in ontwikkeling zijn.
Een week geleden werkte enkel de hoofdpagina, de menuknoppen linkten nergens naartoe. Wel werd er vrolijk gelinkt naar het tijdschrift Edge, dat verder op geen enkele manier verbonden is aan Langdell. Nu pronkt hij met weer zijn nieuwe iPhone-game. Het zou makkelijk zijn om daar al het een en ander op aan te merken, maar dan lopen we op de zaken vooruit. De absurditeiten rondom Langdell laten zich veel beter beschrijven door ze van kwaad tot erger op te sommen.
De eerste game sinds tijden van Langdell
Megalomanaal
Het begon allemaal met de registratie van de merknaam Edge Games, destijds nog een aanvraag zonder al te veel bijbedoelingen. De naam werd toegekend, wat Langdell in staat stelde om zijn projecten onder de naam Edge Games uit te brengen. Het gaf hem ook het idee dat andere partijen die het woord ‘Edge’ wilden gebruiken eerst langs hem moesten voor een officiële licentie. Dat klinkt al opmerkelijk, maar pas echt raar is het feit dat hij er mee weg kwam.
Patent- en merkrecht is nu niet meer vergelijkbaar met hoe het twintig jaar geleden was. Zowel internet als games waren nieuw en konden nog niet rekenen op veel jurisprudentie, laat staan een actuele wetgeving die er wat over te zeggen had. Maar dat terzijde. Het belangrijkste is dat er voor Langdell geen strobreed in de weg lag om te de merknaam te voeren, die in principe ook officieel zijn bezit was.
Tot op die hoogte viel hem dan ook niet veel aan te rekenen. Het was alleen wat megalomanaal om andere partijen aan te spreken op het gebruik van enkel het woord ‘Edge’. Vreemder werd het toen zijn eigen bedrijfsvoering langzaam maar zeker stilviel, en de enige inkomsten uit het licentiegeld dat werd betaald door derde partijen kwamen. Wat volgde was een lange strijd van Langdell, die tegen alles en iedereen met een rechtzaak dreigde als zij het in hun hoofd haalden om dat ene woordje in hun titel op te nemen.
De iPhone-game Edge van Mobigame, slachtoffer van Langdells praktijken.
Payback
Langdell was in zijn strijd behoorlijk succesvol. Zijn tegenstanders hadden of niet de middelen om juridisch terug te vechten, of waren in de veronderstelling dat zijn doortastende en soms bijna agre ieve tactieken wel gestoeld moesten zijn op een juridisch fundament. Zo wist hij indirect de iPhone-game Edge uit de App Store te weren. Ook dwong hij een flinke som geld af van het uitgever Future Publishing, zodat het de naam ‘Edge Magazine’ onafhankelijk kon blijven voeren.
Gek genoeg is daarmee nog altijd het meest bizarre van Langdell en zijn praktijken niet belicht. Zijn ware aard toonde hij pas toen enkele partijen begonnen met terugvechten, met Edge Magazine en uitgever Electronic Arts als voornaamste. Dat Langdell een gigant als EA met hetzelfde gemak geld afhandig wilde maken als een kleine iPhone-ontwikkelaar, toont eigenlijk al aan hoe heilig het geloof in zijn eigen gelijk was. Het grote verschil, dat uiteindelijk de neergang van Langdell inzette, was dat EA een volledige juridische afdeling tot zijn beschikking had staan, en zo via de rechtbank een officiële uitspraak af kon dwingen.
Zelfs EA was niet te groot en sterk om aan te klagen voor Langdell, om Mirror's Edge.
Mirror(‘)s
Waarom? Langdell meende dat EA niet in het bezit was van het recht om een game met de naam Mirror’s Edge uit te brengen. Hij zou de uitgever met klem geadviseerd hebben om met hem een deal te sluiten, en zo de naam alsnog te kunnen gebruiken. Dat schoot bij EA echter in het verkeerde keelgat en vormde de aanleiding om de man die al jarenlang anderen juridisch lastigviel eens een koekje van eigen deeg te geven. De rechtszaak leidde tot een schikking en de annulering van een aantal van Langdells merknamen.
Eind goed, al goed, zou je zeggen. In zekere zin wel: het maakte de weg vrij voor andere getroffen partijen om de geleden schade (in de vorm van onder valse voorwendselen betaald licentiegeld) op hem te verhalen. Maar Langdell zou geen troll zijn als hij de wetten, zowel die van justitie als van logica, niet compleet wist te negeren.
Morgen verschijnt het slot van dit tweeluik over Tim Langdell.