Vanaf 13 december ligt er een spiksplinternieuwe game uit de Zelda-serie in de winkel. In Japan, that is. Reden genoeg om de volledige versie van de game eens nader te bekijken.

Eindelijk is het dan zo ver. Mijn begerige handjes omsluiten de paarse controller en het hoofdmenu van The Legend of Zelda: The Wind Waker verschijnt in beeld. Al hoewel, the Wind Waker? Onder The Legend of Zelda staan een aantal vage tekens, mensen met kennis van de Japanse taal vertellen me dat er 'Kaze no Takuto' staat.

Na een paar wilde drukken op allerlei knoppen begint de game. Ik zie Link, zowaar. Het wordt me duidelijk dat de geschiedenis van The Legend of Zelda uit de doeken wordt gedaan, iets wat op zich wel handig is voor de nieuwkomers in de serie. Ook voor de fervent Zelda-speler zal het geschiedenislesje op zijn plaats zijn, The Wind Waker speelt namelijk zo'n 100 jaar na de gebeurteni en in Ocarina of Time.

En tja, toen begon de game. Link ligt al slapende op een soort uitkijktoren, en krijgt van een lief ogend meisje te horen dat dat geen porem is. Kleertjes zoeken dus!

Eenmaal gevonden begint het echte avontuur, en daarmee ook de puzzels. Gezien ik geen hol van de Japanse uitleg begreep, duurde het allemaal even voordat ik doorhad wat er diende te gebeuren. Echter, wie beide Zelda's voor de Nintendo64 gespeeld heeft zal onmiddellijk overweg kunnen met de besturing, het voelt allemaal erg natuurlijk aan.

Het knoppensysteem uit de vorige Zelda's is ook weer terug. Nu kun je voorwerpen toewijzen aan de X en de Y, die vervolgens met een druk op de desbetreffende knop te gebruiken zijn. Slaan met je zwaard is wel enigszins lastig, dit geschiedt namelijk na een druk op de B-knop, waar ik instinctief steeds op de A-knop zat te hameren.

Ook het kun je weer naar hartelust 'vastklikken' op vijanden, om vervolgens op allerlei manier om hem heen te draaien en hem met je hakmes te bewerken.

Groot pluspunt vind ik de volledig vrije camera. Heb je het idee dat de automatische camera je niet laat zien wat je graag wilt zien? Een draai aan de C-stick is voldoende om de camera in alle gewenste hoeken te draaien. Een simpel drukje op de L herstelt vervolgens de automatische camera weer.

Nadat ik een beetje had rondgewandeld op het eerste eiland kwam de mogelijkheid het ruime sop te kiezen met je stoere zeilboot, die nog blijkt te kunnen praten ook. Varen doe je door eerst je zeil te hijsen, en daarna te kijken waar je naartoe wilt varen. Niet alle locatie's zijn zonder meer te bereiken, tegen de wind in varen is bijvoorbeeld niet mogelijk, net zoals in het echt.

Het moet met behulp van de 'Wand of the Wind', een soort toverstafje dat als tegenhanger van de Ocarina dient wel mogelijk zijn iets aan de wind te doen, maar door mijn gebrekkige kennis van de Japanse taal begreep ik niet helemaal hoe de vork in de steel zat.

Het mooie wat ik ervaarde aan de game was de geweldige vrijheid die je hebt. Ja, om de game uit te spelen zal je een bepaalde weg moeten afleggen, maar heb je zin om eerst lol te maken, een beetje te zwemmen? Dan doe je dat lekker. Of heb je zin om in de stad een potje zeeslag te spelen tegen een piraat? Het kan allemaal.