The Movies verscheen eind 2005, op het moment dat De Sims 2 een dik jaar in de schappen lag. Bij die laatstgenoemde game was de ellende der uitbreidingen in volle gang. Gevoelsmatig kon je elke week weer nieuwe digitale Ikea-meubels kopen. Enkele verdwaalde tienermeisjes werden daar helemaal wild van, voor anderen werkte deze releases averechts. Uitgever Electronic Arts zou de franchise keer op keer uitwringen, in de hoop dat er nog een dubbeltje uit te halen viel.
Om de een of andere reden verkochten (en verkopen) de uitbreidingen van The Sims net zo goed als zonnebrandolie bij een hittegolf. Spijtig genoeg zit de entertainmentindustrie dusdanig in elkaar dat ook andere ontwikkelaars een graantje van dit succes wilden meepikken, met allerlei tycoon- en De Sims-esque games tot gevolg. Al vrij snel raakte de markt verzadigd en was de The Sims-hype voorbij.
Comic Sans
Lionhead wilde hier met The Movies ook op inspringen, althans, zo leek het. Net als The Sims vereist het spel de nodige sociale en creatieve input van spelers. Als een heuse filmregi eur is het zaak relaties te onderhouden, je acteurs in de meest excentrieke outfits te hijsen en je eigen filmstudio vorm te geven. De presentatie van The Movies is bovendien een zo goed als rechtstreekse kopie van Maxis’ goudmijntje. Menu’s bestaan uit grote knoppen met een Comic Sans-achtig lettertype en de personages zijn nagenoeg identiek aan die van De Sims.
Wanneer je echter door dit inwi elbare omhulsel prikt, openbaart zich een uiterst vernuftig managementspel annex kunsthulpmiddel dat tekenend is voor zijn tijd. Hoe leuk het neerzetten van gebouwen en pesten van de pers ook is, het uiteindelijke doel van The Movies is het produceren van een film. Hoe je dit doet en of het een grootse Hollywood-productie of een obscure slapstick-film wordt, doet er niet toe. Jij bepaalt het script, de setting en de geluidseffecten.
2.0-tijdperk
Deze insteek doet denken aan YouTube, het online medium waarop iedereen filmpjes kan uploaden en bekijken. De website was een half jaar voor de release van The Movies de lucht in gegaan en liet toenmalig grootmacht Google Video binnen een mum van tijd achter zich. YouTube was een van de voorlopers van het fameuze 2.0-tijdperk, en legde de focus op zelfgemaakte filmpjes en een grootse community.
The Movies goot het 2.0-concept van Youtube in spelvorm. Het citaat dat op het hoesje van het spel te lezen viel, zei al genoeg: “Maak je eigen films en deel je creaties online!”. Net zoals YouTube probeerde The Movies de conventionele hiërarchische structuur van media te doorbreken. YouTube zorgde ervoor dat niet alleen bekende regi eurs veel aandacht kregen, maar eigenlijk iedereen met creativiteit en talent.. Met een handcamera en vrienden als acteurs kon je wellicht de filmwereld bestormen.
The Movies deed een soortgelijke belofte, en slaagde daar ten dele in. Het zadelt je bijvoorbeeld niet op met een lineaire campagne die slechts op één manier te doorlopen is. Het is ook niet de bedoeling om een keuze te maken uit twee, drie of tien alternatieven. Nee, het draait om het creatieve proces. Ben jij, als digitaal filmregi eur, capabel genoeg om een film te maken die het kijken waard is? De uitdaging is om dusdanig sterke films te produceren dat zelfs de ontwikkelaar verbaasd is over het eindresultaat.
Het ontwikkelproces loopt redelijk parallel aan dat van een echte productie. Voordat je film op het witte doek verschijnt, moet je bijvoorbeeld eerst het budget op orde krijgen, een toneelschool beheren en een gemoedelijke sfeer bewerkstelligen. Eenmaal op de set selecteer je heel systematisch hoe je de film wilt vormgeven. Zo bepaal je de locatie, de kledij van de acteurs en de handelingen die zij verrichten. Dit laatste geeft je de meeste vrijheid; een kus reikt van een bescheiden tienerkus tot een ordinaire tongzoen, waarbij ook de emotie van de acteurs een variabele is. Heb je alles uitgedacht dan speelt de film zich voor je neus af. Ben je ontevreden of wil je de film iets persoonlijker maken, dan pas je nog wat dingen aan of duik je zelf het productiekantoor in. Hier kun je bijvoorbeeld ondertiteling en extra geluidseffecten toevoegen.
Net niet
Zo succesvol als YouTube is The Movies niet geworden. Sterker nog, na een aardige uitbreiding is de franchise in de doofpot beland. Achteraf bekeken is dat eigenlijk niet eens zo heel verwonderlijk. De mogelijkheden om een film te maken zijn relatief uitgebreid, maar alsnog heb je na een weekje of twee de meeste opties wel doorlopen. De online filmpjes reiken mede daardoor niet veel verder dan imitaties van een goede spaghettiwestern of maffia-epos. The Movies blijft uiteindelijk een spel, geen filmsimulatie. Het tot in de details aansturen van het acteerwerk is bijvoorbeeld niet mogelijk, het blijft bij vooraf aangegeven handelingen.
Wel heb je relatief veel invloed op de De Sims-achtige spelelementen, zoals het sociale aspect en het vormgeven van personages en gebouwen. Deze benadering maakt van The Movies een toegankelijker en aantrekkelijker spel, maar ook eentje van vergankelijke aard. De titel spoort je aan om je creatieve vaardigheden te gebruiken, maar alles eromheen was net iets te inwi elbaar om een blijvende indruk te achter te laten en een levendige community op poten te krijgen.